Η Μεσόγειος φλέγεται

Απ’ άκρου εις άκρον η Μεσόγειος φλέγεται!

Στη Συρία, χώρα πανέμορφη και γενέτειρα μεγάλων πολιτισμών, το αυταρχικό όσο και ασύδοτο καθεστώς Άσαντ, με την καταφανή υποστήριξη του Ιράν και την εκκωφαντική σιωπή της διεθνούς κοινότητας, αιματοκυλά τη χώρα και τον ευγενέστερο λαό της Μεσογείου χωρίς να καταρρέει.

Στην Παλαιστίνη, αιθεροβάμονες αγωνιστές, με συγκινητική και αξιοσέβαστη αποφασιστικότητα και βασικό αμυντικό τους όπλο τις πέτρες, υπομένουν δεκαετίες τώρα μεγάλες και μικρές καθημερινές τραγωδίες, ελπίζοντας στην ανακήρυξη ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, κόντρα στην πανίσχυρη σιωνιστική μηχανή.

Στο Λίβανο, με ανοιχτές τις χαίνουσες πληγές του πρόσφατου πολέμου, ορατές ακόμη στη Βηρυτό, ζουν και ανασαίνουν ζητωκραυγάζοντας τη Χεζμπολά, σαν να μην κινδυνεύουν κυριολεκτικά ανά πάσα στιγμή να εμπλακούν και πάλι σε μια νέα ολέθρια σύρραξη.

Στην Αίγυπτο, που έζησε με την επανάσταση τις συγκλονιστικότερες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα ποια θα είναι η επόμενη μέρα και το αύριο του στωικού όσο και πολύπαθου λαού της, με όλα τα κοράκια της υφηλίου να υπερίπτανται πάνω από τον εθνικό της πλούτο.

Στη Λιβύη, επαναστατημένοι αφελείς πανηγυρίζουν τη βίαιη αποπομπή του Καντάφι, ίσως επειδή ακόμη αγνοούν τις συνέπειες μιας οικονομικής δικτατορίας, όπως αυτή που ασφαλώς θα επιβάλλουν οι Αγγλογάλλοι και οι άλλοι ευρωπαίοι εταίροι, εξαργυρώνοντας το κόστος των ανελέητων βομβαρδισμών τους, παρενοχλούμενοι βεβαίως και από άλλους επίμονους διεκδικητές στο μερίδιο της πετρελαϊκής πίτας.

Στην Τυνησία, της πρώτης και σχεδόν βελούδινης επανάστασης του αραβικού κόσμου, μαζεύουν τα κομμάτια τους, έτοιμοι να παραδοθούν σε όποιον φανεί πιο πρόθυμος να «συνεργαστεί».

Στην Τουρκία ένας ολόκληρος λαός, οι πολύπαθοι Κούρδοι, αγωνίζονται με κάθε νόμιμο και έκνομο τρόπο, για την ανακήρυξη του δικού τους ανεξάρτητου κράτους, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η πληρωμένη με αίμα δημιουργία του θα εξαρτηθεί από απρόβλεπτες και ανίερες συμμαχίες και καλοστημένα παιχνίδια στη διεθνή σκακιέρα.

Στην Κύπρο, η ακρωτηριασμένη ελληνοκυπριακή δημοκρατία αντιμετωπίζει σαφή απειλή πολέμου με την Τουρκία, επειδή συμφώνησε στην εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων στα νότια σύνορα της από αμερικανοϊσραηλινά συμφέροντα.

Στην Ελλάδα, που δεν είναι αραβική χώρα για να την βομβαρδίσουν, ούτε μεσανατολική για να θερίζουν με τα όπλα τον πληθυσμό της, συνεχίζεται το πείραμα με το δόγμα του Σοκ, που με τη συνεργασία κυβερνητικών προθύμων, της στερεί την εθνική της κυριαρχία, καταληστεύει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, εξαθλιώνει τους ανθρώπους της.

Κι όλο αυτά επειδή οι ισχυροί αυτού του πλανήτη αποφάσισαν, ελέγχοντας όλες τις κυβερνήσεις, τώρα που δεν έμεινε κανείς στη Λατινική Αμερική για να παίξουν, τώρα που ξεμπέρδεψαν με το Ιράκ, όπου να ‘ναι τελειώνουν και με το Αφγανιστάν και το Ιράν μοιάζει δύσκολος αντίπαλος, να βάλουν στα χέρι τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου που εντοπίζονται στον υποθαλάσσιο χώρο βορείως της Αφρικής. Και δυστυχώς δεν υπάρχει κανείς για να τους σταματήσει.