Οι μειονότητες, ο Θρύλος και εγώ

Λέξεις: Λέων Ναρ

Τις προάλλες, και με αφορμή την τελευταία άνοδο του Ολυμπιακού για τον αγώνα εναντίον του ΠΑΟΚ, κλήθηκα για πολλοστή φορά να απολογηθώ για την επιλογή της ομάδας που υποστηρίζω.Δεν λέω, δικαιολογημένοι οι ισχυρισμοί των συνομιλητών μου, δεκτές και οι όποιες ενστάσεις τους, παραδέχομαι, πράγματι, πως, ως βέρος Σαλονικιός, πιο λογικό θα ήταν να υποστήριζα κάποια από τις τρεις μεγάλες ομάδες της πόλης. Θέλεις όμως η δυναμική του Ολυμπιακού στα μέσα της δεκαετίας του ’80, θέλεις η τηλεοπτική υπερπροβολή του, θέλεις ο υποχθόνιος ρόλος ενός αδερφικού φίλου του, φανατικού Ηρακλειδέα, πατέρα μου, όλα αυτά βάραιναν στην εφηβική μου συνείδηση και έτσι ασυνείδητα έγινα «μειονοτικός».

Και βέβαια αυτό το πλήρωσα και με το παραπάνω: τι βάσανο, αλήθεια, να βάζει γκολ η ομάδα σου και να μην μπορείς να το πανηγυρίσεις; Πόσες φορές ζήλεψα τους συμμαθητές μου που φορούσαν πάντα τα κασκόλ των ομάδων τους, ύστερα από μεγάλες νίκες! Όλα αυτά τα στερήθηκα, από τη στιγμή που ζούσα και εξακολουθώ να ζω στη Θεσσαλονίκη που, τις περισσότερες φορές δικαιολογημένα, δεν πολυσυμπαθεί τον Ολυμπιακό.Το πιο διαστροφικό όμως είναι ότι εντάχτηκα σε αυτήν την ιδιότυπη μειονότητα, ενώ ήδη ανήκα και σε μια άλλη.

Η τραγική μοίρα του ολοκαυτώματος έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε σήμερα στην Θεσσαλονίκη να κατοικούν πολύ λιγότεροι Ισραηλίτες απ’ ό,τι παλαιότερα. Έτσι έχω συνηθίσει πια να με ρωτούν διάφοροι άσχετοι για το «περίεργο» όνομά μου, έχω βαρεθεί να αντιμετωπίζω, άδικες τις περισσότερες φορές, προκαταλήψεις, έχω κουραστεί να αποδεικνύω κάθε τόσο τα αυτονόητα, να απολογούμαι για καταστάσεις για τις οποίες δεν ευθύνομαι προσωπικά.Τώρα τελευταία πάντως νιώθω εξακολουθητικά ότι εντάσσομαι, άθελά μου, και σε άλλες «μειονοτικές» ομάδες: διαβάζω, συνήθως, βιβλία που δεν συγκαταλέγονται ανάμεσα σ’ αυτά που σημειώνουν υψηλές πωλήσεις, σιχαίνομαι τα εμπορικά κέντρα και κυρίως τα κακόγουστα καφέ τους, σκέφτομαι μάλιστα να κόψω και την Χαλκιδική από τους καλοκαιρινούς προορισμούς μου.