Οι μπέιμπι σίτερ και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου

του Λέοντα Α. Ναρ Εικόνα: Χριστίνα Τσολάκη Κωσταράκη

Ο Θανάσης είναι, πράγματι, σπουδαίος. Η πορεία του εξόχως δημιουργική, με στέρεους, και όχι εύκολους, πειραματισμούς, με υλικό -μουσικό και στιχουργικό- που διαρκώς εμπλουτίζεται και ανανεώνεται. Έχοντας ως βάση τη δημοτική παράδοση, μπολιάζει τον ήχο του με ροκ, τζαζ και ένα σωρό άλλες δημιουργικές προτάσεις. Και, βέβαια, αυτό κάθε άλλο παρά εύκολο είναι, όπως και ότι έχει διαμορφώσει ένα δημιουργικό πυρήνα ανθρώπων που τον παρακολουθούν από κοντά. Τώρα μάλιστα, που σιγά σιγά κλείνουν 20 χρονάκια από τη στιγμή που ο Θανάσης μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, βλέπει κανείς ότι το κοινό του –ηλικιακά κυρίως- διευρύνεται διαρκώς.

Αυτά σκεφτόμουν προχτές που κατηφόριζα στο Φράγμα της Θέρμης για να παρακολουθήσω μία ακόμη συναυλία του. Επιβεβαίωσε, για μία ακόμη φορά, ότι είναι κατάκτηση να είσαι επικός και λυρικός μαζί, μας υπενθύμισε ότι η έμφυτη, προφανώς, συστολή του (ταπεινότητα ίσως) εξακολουθεί να τον χαρακτηρίζει, παρά την εξακολουθητική επιτυχία του. Επικοινωνιακός, με τον δικό του τρόπο, χωρίς πολλές φιοριτούρες, αληθινός καλλιτέχνης (χαρακτηριστική είναι στις συναυλίες του η στιγμή που αφήνει το μικρόφωνο και, θαρρείς, κρύβεται πίσω από τους μουσικούς του, με σταυρωμένα χέρια συνήθως.

Τον χειροκρότησα με ιδιαίτερη θέρμη, καθισμένος, πλέον, στις πίσω σειρές, χωρίς να μπορώ πια να συγχρωτιστώ με τους νεότερους που, όρθιοι, όπως έκανα παλαιότερα και εγώ, τον αποθέωναν εξακολουθητικά. Όλοι αυτοί, εξάλλου, έφτασαν στο ΦΡΑΓΜΑ από νωρίς, είχαν ήδη πιει τις πρώτες μπύρες τους, όταν κατέφτασα κι εγώ με την παρέα μου, ευγνωμονώντας την μπέιμπι σίτερ που αυτή τη φορά δεν άργησε και έτσι πρόλαβα τον Θανάση στο τελευταίο κούρδισμα πριν ανέβει στη σκηνή.