Η νέα κοινωνικότητα του Μετρό

Μεγάλη σχέση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν έχω, κινούμαι 40 χρόνια με το μηχανάκι. Ακόμα και στο καταχείμωνο της πόλης, δεν αντέχω την ταλαιπωρία του ενός, μέχρι σήμερα φορέα μετακίνησης στην πόλη, του τραγικού ΟΑΣΘ που κουβαλά όλες τις παθογένειες δεκαετιών.

Παθογένειες και προβλήματα που προκαλούν εκνευρισμό στο επιβατικό κοινό και διαρκή δυσαρέσκεια που δυστυχώς εκφράζεται και μέσα στα λεωφορεία του, όπου οι άνθρωποι μοιάζουν διαρκώς θυμωμένοι και ανόρεχτοι, αδύναμοι να απολαύσουν μια διαδρομή χωρίς στριμωξίδι, βλάβες, άσκοπες αναμονές και άθλιες συνθήκες μετακίνησης, συνήθως.

Ξεκίνησα να παίρνω το μετρό από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του και παρά τα όποια θέματα έχουν ήδη προκύψει, με μικροκαθυστερήσεις, στενότητα χώρου, ασφυξίες σε κάποιους σταθμούς τις ώρες αιχμής, η νέα πραγματικότητα είναι άκρως ενδιαφέρουσα.

Ομολογώ ότι δεν φανταζόμουν ποτέ πως σε μια πόλη του δικού μας μεγέθους θα συναντούσα σχεδόν σε κάθε δρομολόγιο έναν γνωστό και θα ξεκινούσα μια κουβέντα. Επίσης η έλλειψη ίντερνετ σε όλη τη διαδρομή, αναγκάζει, με την καλή έννοια τους ανθρώπους να σηκώνουν τα μάτια από το κινητό και να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Ένα θέαμα που δεν το βλέπεις πια πουθενά, μια ανθρώπινη επαφή και μια επανεφεύρεση ικανοτήτων που κοντεύουμε να λησμονήσουμε.

Παρατηρώ αυτές τις μέρες ξανά πράγματα που μου είχαν λείψει. Βλέπω ανθρώπους ευγενικούς, σε αντίθεση με κείνους, τους ίδιους προφανώς επιβάτες των λεωφορείων, να απευθύνονται ο ένας στον άλλο με αβρότητα, με κατανόηση, βλέπω χαμόγελα, ακούω ατάκες με χιούμορ, πειράγματα, διακρίνω τα ψήγματα μιας νέας κοινωνικότητας που έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Η ατάκα τον/την συνάντησα στο μετρό είναι η ατάκα της εβδομάδας. Μακάρι να κρατήσει για πάντα…