Η οδός της αθλιότητας

Λέξεις: Θανάσης Τριαρίδης

Όπως ήταν αναμενόμενο (πιο αναμενόμενο δεν μπορούσε να υπάρξει), μετά την 28η Φεβρουαρίου του 2025 το η κυβέρνηση και όσοι λειτουργούν παρασκηνιακά για εκείνη, έθεσαν σε κίνηση όλον τον πρωτοφανή μηχανισμό χειραγώγησης, ελέγχου και κατευνασμού της κοινής γνώμης σε σχέση με το έγκλημα των Τεμπών.

Ο κυβερνητικός στρατός, επαυξημένος (μαζί με παλιές γνώριμες περιπτώσεις υπήρξαν αθρόες καινούριες παρουσίες, δηλαδή καινούριες προσλήψεις…) και αναδιαταγμένος, ξαμολύθηκε. Με κεντρικό συντονισμό, αγαστή συνεργασία και διαρκή αλληλοτροφοδοσία.

Ο πρώτος στόχος τους ήταν η αποδόμηση του κεντρικού προσώπου που πέτυχε να κινητοποιήσει ολόκληρη την κοινωνία απέναντι στην κυβέρνηση της συγκάλυψης: της Μαρίας Καρυστιανού. Όπως το συνηθίζουν, πιάσαν δουλειά όλοι μαζί – με συντονισμό θαυμασμό:

Δημοσιογραφικές παρκετέζες, άθλιοι διαπλεκόμενοι “διανοούμενοι” και χαμερπή λαδικά που παριστάνουν τους “και καλά συγγραφείς”, πληρωμένα ανδρείκειλα και αυτόκλητοι θλιβεροί γλείφτες που φιλοδοξούν να γίνουν πληρωμένα ανδρείκελα, τρολ του 50άρικου, αλλά και καθηγητές, απλώθηκαν σε όλες τις δυνατές διαβαθμίσεις της ανθρώπινης ξεφτίλας για να αποφανθούν οτι “η Καρυστιανού το έχει παρακάνει…”, ότι “ηγείται του κόμματος ΧΑ.ΜΑ. (χαροκαμένες μάνες)…”, ότι είναι “χαροκαμένη μοντέλα…”

Μάλιστα πολλές φορές διαγωνίζονται αναμεταξύ τους σε χυδαιότητα – φαντάζομαι προσδοκούν το Γραφείο του Πρωθυπουργού να εκτιμήσει την ενθουσιασμένη τους χυδαιότητά τους και τους ανεβάσει τον μισθό, το επίδομα, το χαρτζιλίκι, την αποζημίωση – ό,τι αποβλέπει ο καθένας, τέλος πάντων…

Παράλληλα με τον πρώτο στόχο ξεδιπλώθηκε και ο δεύτερος (επίσης αναμενόμενος) στόχος του παρακράτους: Να δημιουργήσει ένα χάος αντιφατικών πληροφοριών γύρω από το έγκλημα (του οποίου την δικαστική οδό υπονόμευσε καθώς ελέγχει την δικαιοσύνη), να συσκοτιστεί η κοινή γνώμη και να γίνει πλαστελίνη στα χέρια του κυβερνητικού επικοινωνιακού επιτελείου. Έτσι, λοιπόν, όποιος δεν συνασπίζεται στο κυβερνητικό αφήγημα, όποιος δεν λέει πως “ο Πρωθυπουργός είναι ένας τιτάνας αλήθειας, τιμιότητας, καλοσύνης και συνεπειας”, “ο “Τριαντάπουλος είναι ρομαντικός ακτιβιστης ιδεολόγος”, “ο Καραμανλής είναι ένας φωστήρας που κοσμεί την Ελλάδα”, “η Κυβέρνηση είναι το απόσταγμα της δημοκρατικής ομαλότητας” πρέπει να αποδομηθεί, να τεθεί στο περιθώριο, να μηδενιστεί. Επίσης όποιος μιλάει για μπάζωμα στον τόπο του εγκλήματος “είναι για τα μπάζα”, όποιος μιλά για συγκάλυψη “είναι ψεκασμένος”, όποιος μιλά για έγκλημα “είναι εχθρός της πατρίδας” (με τον ίδιο τρόπο που όσοι κατήγγειλαν τα στρατόπεδα βασανιστηρίων της Μακρονήσου ήταν κι αυτοί “εχθροί της πατρίδας”…).

Δεν έχω ασχοληθεί προσωπικά με την υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών – όπως δεν είχα ασχοληθεί προσωπικά με το έγκλημα των υποκλοπών. Δεν είμαι σε θέση να έχω ιδία γνώση για τις ποικίλες πτυχές τόσο σύνθετων υποθέσεων που προϋποθέτουν αφοσιωμένη και βαθιά ενασχόληση.

Έχω ασχοληθεί όμως επισταμένα και σε βάθος με την υπόθεση των κρατικών δολοφονιών των μεταναστών σε στεριά και θάλασσα – με τις δολοφονικές επαναπροωθήσεις, τα λεγόμενα Pushback. Και εχώ δει με πόσο εφιαλτικό κυνισμό η κυβέρνηση υλοποιεί την θανατοπολιτική και διατάζει τις πράξεις που επιφέρουν τις δολοφονίες των αμάχων μεταναστών. Και αυτό το καταγγέλουν ευθέως όλοι όσοι δεν ανήκουν στα κυβερνητικά παρακρατικά φερέφωνα: από τον Έλληνα Συνήγορο του Πολίτη (που είναι Ανεξάρτητη Αρχή, δηλαδή κρατικός θεσμός), τα διεθνή μέσα (το BBC και οι New York Times με πρωτότυπα ντοκιμαντέρ και ρεπορτάζ), όλες οι ακτιβιστικές οργανώσεις που εμπλέκονται με την υπόθεση.

Ε, λοιπόν, από την πενταετή σπουδή μου στην υπόθεση της καταγγελίας των δολοφονικών Pushback έχω να πω τούτο: τα άτομα του παρακράτους είναι διαρκώς τα ίδια – και, αλίμονο, είναι παντοτινά. Επί πέντε χρόνια, κάθε φορά που η κυβέρνηση δολοφονεί παιδιά μεταναστών στη θάλασσα, το ίδιο συντεταγμένο παρακράτος επιχειρεί να εξαφανίσει τις καταγγελίες όσων ανατίθενται στους φόνους.

Πρόκειται για τα ίδια πάντοτε ανδρείκελα, τις ίδιες παρκετέζες, για αυτούς που τώρα βρίζουν την Καρυστιανού, για αυτούς που λένε πως τα Τεμπη δεν ήταν έγκλημα, για αυτούς που πριν δύο χρόνια είπανε πως δεν πειράζει που το Γραφείο του Πρωθυπουργού έκανε παράνομες υποκλοπές.

Είναι οι ίδιοι ανήθικοι άνθρωποι που κάνανε τα αδύνατα δυνατά να πείσουν την κοινή γνώμη πως “τα δολοφονημένα γυναικόπαιδα της Πύλου πνίξανε … από μόνα τους τους εαυτούς τους”, και, ταυτόχρονα, λένε πως “αν δεν υπάρξουν θάνατοι μεταναστών στην θάλασσα, η Ελλάδα θα γεμίσει με μετανάστες…”

Με άλλα λόγια: δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου τέτοιο κυβερνητικό παρακράτος που να λειτουργεί σε τόσο εύρος, με τέτοια οργανωτική δομή, με τόσο συντεταγμένο σχέδιο δράσης και με τέτοια ενθουσιώδη αφοσίωση για να στηρίξει με κάθε τρόπο τα κυβερνητικά εγκλήματα, τις κρατικές δολοφονίες των μεταναστών στη θάλασσα, την κυβερνητική διαφθορά. Πιθανώς να έχει υπάρξει σε άλλες χώρες – ή και να υπάρχει σε άλλες χώρες. Αλλά στην μεταπολιτευτική Ελλάδα άλλο τέτοιο πλέγμα πράγμα δεν έχει ξαναϋπάρξει.

Και είναι χρέος κάθε ηθικού ανθρώπου να αντισταθεί με κάθε τρόπο σε αυτό το παρακράτος. Σε αυτήν την διεσταλμένη σήψη που ακυρώνει κάθε έννοια δημοκρατίας και δικαιοσύνης.

Και κάτι τελευταίο. Τα καθαρματα είναι παντοτινά. Λαδικά σαν τα σημερινά έγλειφαν και συνεργάζονταν και με τον Χίτλερ και με τους ναζί. Αλλά να είναι βέβαιοι πως τα εγγόνια τους θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τους ξεχάσουν.

*Ο Θανάσης Τριαρίδης είναι συγγραφέας.