Η Οδύσσεια ενός επιβάτη του μετρό Θεσσαλονίκης
Χάνοντας ώρες από τη ζωή σου στο πιο σύγχρονο μετρό του σύμπαντος - Οι περιπέτειες που περνάς για να πάρεις πίσω τα χρήματα που σου «έφαγε» το μηχάνημα
Δεν είναι κάτι το σπουδαίο, αλλά η μικρή μου ιστορία στο πιο σύγχρονο μετρό του σύμπαντος. Φυσικά δεν είναι μόνο δική μου ιστορία, αφού όλοι αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, βλέπεις τα συζητάμε στις ουρές στα μηχανήματα και στα εκδοτήρια, όπως κάναμε παλιά στις ουρές των Δημοσίων Υπηρεσιών…
Ξεκινάμε από το γεγονός ότι τα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίου δεν δέχονται κάρτα το 2024, πάλι καλά που δεν έχουμε capital controls δηλαδή, να είναι διπλό το χτύπημα. Ο κόσμος είναι πολύς, που τα οργανωμένα συστήματα του μετρό μπλοκάρουν. Χαρτάκια παντού γραμμένα με στυλό, κορδέλες που υποδεικνύουν την μη λειτουργία των συστημάτων και πολλά άλλα ωραία που αποπνέουν ένα vibe 90’s.
Φυσικά περιμένεις ώρα να βγάλεις εισιτήριο και όταν φτάνεις εκεί, το μηχάνημα σου «τρώει» τα χρήματα γιατί όπως μας είπε αγενώς η υπεύθυνη του σταθμού που ήρθε να «βοηθήσει», το μηχάνημα τίγκαρε «πηγαίνετε σε άλλο». Βγήκε μία απόδειξη επιστροφής που μας υποδείκνυε να μεταβούμε στα εκδοτήρια να πάρουμε τα χρήματά μας πίσω.
Στο άλλο μηχάνημα, μία κυρία προσπαθεί να φορτίσει την κάρτα της, μα δεν ανταποκρίνεται το σύστημα. Καλεί βοήθεια. Φυσικά αγόρασε εκ νέου εισιτήριο αφού δεν εξυπηρετήθηκε διαφορετικά. Στο μεσοδιάστημα ήρθε ένας μεγάλος κύριος, εμφανώς μη εξοικειωμένος με τις «τεχνολογίες» και μας ζήτησε να τον βοηθήσουμε. Ο υπάλληλος, τελείως αγενώς, του ζητάει να πάει πίσω στην ουρά και να περιμένει.
Κάποιος από εμάς βοήθησε τον κύριο και ο υπάλληλος βλέποντας ότι θα βοηθήσουμε εμείς, μας ζητάει τη χάρη να εξυπηρετήσουμε! Δηλαδή μας ζητάει να κάνουμε τη δουλειά του, ενώ είδε ότι την κάνουμε ήδη!
Και τώρα περνάμε από τους Λαιστρυγόνες στους Κύκλωπες. Κανείς δεν ξέρει σε ποια εκδοτήρια θα πάρουμε τα χρήματά μας πίσω. Στον σταθμό «Βούλγαρη» ο υπάλληλος μας λέει: «εγώ δεν ξέρω τίποτα, είμαι του ΟΑΣΘ και με φέρανε εδώ αναγκαστικά». Στην «Ανάληψη» η κοπέλα που μας εξυπηρέτησε ήταν πολύ πρόθυμη αλλά δεν της έδινε κανείς απάντηση απο τα κεντρικά, μέχρι που μας παρέπεμψαν στον σταθμό «Πανεπιστήμιο» 12:00-16:00. Αφού στηθήκαμε στην ουρά του εκδοτηρίου, η υπάλληλος ήρθε 12:30 και δεν μπορούσε να ανοίξει την πόρτα, δεν πειράζει της έφεραν το κλειδί μετά απο 15’. Να σημειωθεί ότι ένας υπάλληλος του εν λόγω σταθμού μας διαβεβαίωσε ότι θα περιμένουμε εκεί για την επιστροφή των χρημάτων μας. Αφού ξεκίνησε η «εξυπηρέτηση» ακούσαμε τον ΙΔΙΟ υπάλληλο να ενημερώνει κάποιον άλλον ταλαιπωρημένο συμπολίτη μας ότι εδώ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ.
«Μα εσείς δεν μας είπατε να στηθούμε εδώ;» Του είπα.
Και ακολουθεί ο διάλογος:
-σας είπα να στηθείτε εδώ, αλλά δεν υπάρχει υπάλληλος να δώσει χρήματα. -και η κυρία μέσα; -εκδίδει κάρτες. -και εμείς που πρέπει να πάμε; -εδώ! -με κοροιδεύετε; -όχι, κάντε ένα τηλεφώνημα στον ΟΣΕΘ να ρωτήσετε πού είναι ο υπάλληλος. -εμείς θα καλέσουμε στον ΟΣΕΘ; Εσείς εδώ τί κάνετε; -εγώ είμαι ελεγκτής.
Αφού μαζέψαμε τα μίζερα κορμιά μας από το πάτωμα που είχαν κυλήσει, μετά την πιο σύγχρονη συζήτηση της Ευρώπης, πήγαμε στις δουλειές μας. Ίσως μια μέρα πάρουμε τα χρήματά μας πίσω.
ΥΓ και στον ΟΣΕΘ καλέσαμε, μα δεν απάντησε ποτέ κανείς.
*τα στοιχεία του αναγνώστη που έστειλε το παραπάνω κείμενο είναι στη διάθεση της parallaxi
** Όλα αυτά γράφτηκαν πριν συμβούν τα γεγονότα του Σαββάτου, με την ακινητοποίηση του συρμού στο σταθμό Φλέμινγκ και την μεγάλη ταλαιπωρία των επιβατών. Αυτή κι αν ήταν Οδύσσεια…
