Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς

Του Γιώργου Τούλα

Συγκινημένη η Μαρία Σπυράκη αποδέχτηκε λέει την πρόταση του πρωθυπουργού να κατέβει υποψήφια Ευρωβουλευτής. Περίπου το ίδιο υποθέτω κάνει και ο Παντελής Κάψης αποδεχόμενος υποθέτω άλλη πρόταση του Εύαγγελου Βενιζέλου. Ο δε Σταύρος Θεοδωράκης άκουσε τη φωνή του λαού που εμφανιζόταν στις εκπομπές του κατά καιρούς. Μια φωτογραφία πριν λίγο καιρό έδειχνε άλλη τηλεοπτική δημοσιογράφο σε λαϊκό κέντρο της Αθήνας με πολιτικά πρόσωπα ενώ πρόσφατα μια άλλη τηλεοπτική περσόνα, από αυτές που κατά καιρούς έχουν περάσει από διάφορους χώρους συνάντησε ένα φίλο μου στην Αθήνα και του έδειξε με περηφάνια το μήνυμα που έστειλε στον Πρωθυπουργό όταν είχε ασθενήσει: Πρόεδρε μου να γίνεις καλά γρήγορα, σε χρειαζόμαστε, του έγραφε.

Η γνώμη του κόσμου στην Ελλάδα για τους δημοσιογράφους δεν είναι μια καλή γνώμη. Αυτό υποθέτω ότι είναι κοινή παραδοχή. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα συναδέλφων που φροντίζει με τη στάση τους να ενισχύει τα αρνητικά συμπεράσματα. Ο τρόπος που το επάγγελμα δέχτηκε μια σειρά στρεβλώσεις τις τελευταίες δεκαετίες είναι πραγματικά αποκαλυπτικός. Υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις συναδέλφων που υπό το βλέμμα των Ενώσεων Συντακτών που απλά έκαναν τα στραβά μάτια, όχι απλά διαπλέκονταν με την εξουσία και επιχειρηματικά συμφέροντα αλλά λειτουργούσαν περίπου σαν να βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Αλήθεια πόσο αντικειμενικός μπορεί να είναι κάνεις με έναν πολιτικό, ένα δημοτικό άρχοντα, έναν εργολάβο που από βραδύς μοιράζεται κάποιος το ίδιο τραπέζι, το γραφείο τύπου του στις εκλογές, αναλαμβάνει την προώθηση του;

Έχουν βγει κατά καιρούς βίντεο στον αέρα που δείχνουν δημοσιογράφους να συμβουλεύουν εκτός κάμερας υπουργούς για το τι πρέπει να πουν, στοιχεία για ποσά που δίδονταν μαύρα για να γίνει η δουλειά, ή απλά για να μη γραφτούν κριτικά κείμενα, άνθρωποι επιβραβεύονται με αξιώματα για τις υπηρεσίες τους και κυρίως μεταπηδούν σε εκλόγιμες θέσεις ή απλά εξαργυρώνουν την αναγνωρισιμότητα τους στις εκλογές.

Προσωπικά πιστεύω ότι αν είσαι δημοσιογράφος δεν πρέπει να χρησιμοποιείς τη δημοσιογραφία για να γίνεσαι μετά πολιτικός. Απροκάλυπτα. Σημαίνει ότι σε μια άκρη του μυαλού σου πάντα υπήρχε το σενάριο, σημαίνει ότι δεν την πήρες ποτέ σοβαρά τη δουλειά που έκανες. Και επειδή οι καιροί έχουν αλλάξει και οι λέξεις οφείλουν να αποκτήσουν πάλι το νόημα τους λέω πως για τα χιλιάδες παιδιά που τελειώνουν τις σχολές δημοσιογραφίας σήμερα η εικόνα δεκάδων επώνυμων δημοσιογράφων που μεταπηδούν με άνεση στις πολιτικές καρέκλες δεν είναι μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού αλλά στρέβλωση.