Οι παρέες γράφουν ιστορία… ακόμα!

της Αθηνάς Τερζή

Οι κουβέντες με φίλους καταλήγουν πάντοτε στα καλύτερα συμπεράσματα κι αν σε βρει και το βράδυ, η γλώσσα μελώνει κι η κούτρα κατεβάζει περισσότερες ιδέες. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ηλικίες και τα ατίθασα τα νιάτα παίρνουν πάντοτε προβάδισμα. Συμφωνούμε, διαφωνούμε, κάνουμε λάθη. Κερδισμένα βγαίνουν πάντα τα αερόστατα. Πώς να πετάξουν αν δεν είναι ορθάνοιχτα; Έτσι  κι εκείνα τα μυαλά, τα ανεμπόδιστα. Τα παραφουσκωμένα με αέρα που ανεβαίνουν ψηλά και ονειροπολούν  κι άντε να τα πιάσεις.

“Η Θεσσαλονίκη να γίνει δημοφιλής προορισμός των νέων. Να μπει στο χάρτη. Να δημιουργηθούν και να αναδειχθούν οι μηχανισμοί εκείνοι για τους νέους και για τους νεανικούς θεσμούς. Να μελετηθούν, να δρομολογηθούν και να εφαρμοστούν καλές πρακτικές και πολιτικές για τη νεολαία”. Δεν υπάρχει “θα”, υπάρχει ένα “να” της προσμονής και της επιθυμίας. Η Θεσσαλονίκη είναι η Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας για το 2014. Εγώ θα της έβαζα  ένα πολύχρωμο γκράφιτι για ταμπέλα. Από τις ξύλινες του είδους χορτάσαμε.

Κι η παρέα συνέχιζε ακάθεκτη. Δε θεωρώ ότι με αυτό τον τρόπο εκτονώνεται η αγανάκτηση των νέων, ούτε ότι δημιουργείται μια  ψευδαίσθηση συμμετοχής. Γνωρίζω καλά τον ευρωσκεπτικισμό που βιώνουμε και καλά κάνουμε. Μας πρήξανε τόσα χρόνια με την Ευρώπη κι ακόμη δεν έμαθα τα δικαιώματά μου. Δεν έμαθα τις υποχρεώσεις των Ευρωπαίων απέναντί μου. Ας τις επαναπροσδιορίσουν επιτέλους. Αφού το καράβι βαδίζει στα τυφλά. Γνωρίζω καλά την ανεργία και τη δική μου γενιά που την εισέπραξε και τώρα κάνει ταμείο. Λίγο μετά την “Κάρτα νέων”, πολύ λίγο πριν τα 40. Σαν τις γοργόνες ένα πράμα. Μήτε για εξωτερικό, μήτε για παροπλισμό. Λίγο μετά τη φόρα που πήραμε, άρχισε η κατηφόρα. “Εδώ είναι πλούσιοι και φτωχοί, άνθρωποι κι ανθρωπάκια. Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ”. Λαϊκό το άσμα και διαχρονικό.

Ας μου πει κάποιος όμως κατά που να τραβήξω και πως να παραμυθιάσω τα δύο μου παιδιά, που τα τρέχω σα σβούρες. Εγώ που δεν έχω περιουσία και όνομα βαρύ σαν ιστορία, παρά μόνο τα δύο μου πόδια, τα δύο μου χέρια κι ένα κεφάλι αγύριστο. Βαυκαλίζομαι, ότι καμιά φορά είναι και πολυμήχανο σαν του παππού Οδυσσέα. Εκτός κι αν πρέπει να σταυρώσω τα χέρια ή το πολύ πολύ να τα σηκώνω για να ρίχνω φάσκελα. Κουβέντα δε δέχομαι για τα πόδια. Πολλές φορές τα έσυρα σε πορείες και θα συνεχίσω αγόγγυστα να το κάνω. Όσο για το κεφάλι, μοστράρει δύο ορθάνοιχτα μάτια και δύο τεντωμένα αυτιά, που ψυχανεμίζονται.

Η πιο μεγάλη της παρέας ξεστόμισε με μιαν ανάσα: Η Θεσσαλονίκη είναι η Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας για το 2014. Πάει και τελείωσε. Είτε σε κάποιους αρέσει είτε δεν αρέσει. “Και το λέω εγώ η Λεμονιά που έκανα χίλια προξενιά κι είδαν πολλά τα μάτια μου”. Κι όχι, πως είμαι δηλαδή οπαδός του περιβόητου “στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει”. Είναι στο χέρι των εμπλεκομένων να μην αποδειχθούν κύκλωπες. Ο συγκεκριμένος θεσμός δεν είναι ο μονόφθαλμος. Τον βλέπω πιο πολύ ως δυνατότητα. Ως εξωστρέφεια για  πολιτισμό και παιδεία. Ως εκδρομή. Σαν εκείνη του Θανάση Γκαϊφύλλια. “Μη μου χαλάτε αυτή την εκδρομή”, όλοι εσείς με τα μυωπικά γυαλιά και τη βέργα στο χέρι.Τουλάχιστον οι προθέσεις είναι καλές. Και τα χρήματα ελάχιστα. Και ναι, πιστεύω ακόμη στον εθελοντισμό. Όχι βέβαια ως απαξίωση της εργασιακής αμοιβής, ούτε ως επαγγελματική αυταπάτη και φυσικά ούτε ως αντικατάσταση του έργου της Πολιτείας. Αλλά ως ατομική προσπάθεια, ως ταρακούνημα, ως τράβηγμα από το μανίκι. Εμείς φτιάχνουμε τον κόσμο μας. Εμείς είμαστε ικανοί, παρόντες ή απόντες. Το σύστημα είναι αυτό που είναι. Διαολεμένα καπιταλιστικό και δεν τρώω το παραμύθι ότι εγώ φταίω για όλα. Εδώ θέλει ξεπάτωμα εκ βόθρων που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά.

Με τη συνείδησή μου καλά τα έχω. Και δεν ασπάζομαι τα κατηγορητήρια περί εκσυγχρονιστικών αντιλήψεων και φιλελεύθερων αμπελοφιλοσοφιών. Αυτή την καραμέλα ας τη μασάνε άλλοι. Εγώ μιλάω για τις παρέες που γράφουν ιστορία. Σαν την καλύβα του φίλου μου του Αλέκου. Μια ξύλινη παράγκα στην άκρη του ποταμού. Με μπουζούκια, μπαγλαμάδες, ένα ακορντεόν, τουμπερλέκια, δύο κιθάρες, ένα βιολί και πολλές φωνές και η καθημερινότητα στραγγίζει από τη μιζέρια. Άλλοι τη βρίσκουν με αυτό τον τρόπο κι άλλοι πάλι όχι. Θα περιμένω. Έχω περίσσεια υπομονή. Η ιστορία σαν τον οδοστρωτήρα καταπίνει τους γελοίους και τους αναξιοπρεπείς. Δεν έχω αχρωματοψία. Τα χρώματα δεν είναι μόνο το μαύρο, το άσπρο και το γκρι..”Πόσα χρόνια δίσεκτα πια”. Εγώ θα πάω με την παρέα και θα μου βγει σε καλό…

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.