Η πολυλογία του δημάρχου

Του Γιώργου Τούλα

Είμαι από κείνους που ψήφισαν το Γιάννη Μπουτάρη για δήμαρχο στις δυο τελευταίες προεκλογικές αναμετρήσεις. Για διάφορους λόγους και κυρίως λόγω της ανάγκης αναπτέρωσης της ελπίδας σε μια πόλη με τσακισμένο ηθικό λόγω των προηγούμενων ατυχέστατων επιλογών της.

Για την κατάσταση στην καθημερινότητα της πόλης τα τελευταία δυο χρόνια τα λέμε και τα γράφουμε καθημερινά, δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουμε τη χειροτέρευση της καθημερινής ζωής της. Συνοπτικά ας πούμε ότι βεβαίως υπάρχουν οι αναπλάσεις που ξεκίνησαν και συνεχίζονται, δίνοντας μια ανάσα σε ένα δημόσιο χώρο εγκαταλελειμμένο, σαφώς και το κομμάτι της εξωστρέφειας απέδωσε καρπούς με τον τουρισμό να επιστρέφει μετά από δεκαετίες και ναι γίνονται δεκάδες δράσεις που σου δίνουν την αίσθηση μιας Κόσμοπολης. Όμως αυτά δεν απαλύνουν την αβάσταχτη καθημερινότητα του χάους των τραπεζοκαθισμάτων, του κυκλοφοριακού τέρατος, της ανομίας, της ηχορύπανσης, της κατάληψης δημοσίου χώρου, της φορτοεκφόρτωσης καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, της ανοχής στην αυθεραισία των ταξί κλπ.

Αυτή είναι η εικόνα της πόλης. Και βέβαια οι προσδοκίες από το Δήμαρχο πολλές. Για ένα περίεργο λόγο όμως ο Δήμαρχος έχει επιδοθεί τους τελευταίους μήνες σε ένα διαφορετικό σπορ από τη φροντίδα της πόλης. Αν και παλαιότερα δήλωνε μακριά από την κεντρική πολιτική σκηνή (Κατά διαστήματα, έχω διάφορες κρούσεις για να ανακατευτώ στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά έχω ξεκαθαρίσει ότι αυτό αποκλείεται. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι ένας καλός δήμαρχος. Και για να είμαι καλός δήμαρχος δίνω ένα παράδειγμα για το πώς πρέπει να λειτουργούν οι δήμαρχοι) και επίσης (Είναι μεγάλο το βάρος και δεν μπορώ να το σηκώσω. Σκέφτομαι παγκόσμια κι ενεργώ τοπικά), άρχισε στο πέρασμα του χρόνου να ασχολείται. Ξεκινώντας μια σειρά δηλώσεις προεκλογικού περιεχομένου κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου του χειμώνα εξέφρασε την προτίμηση του στο πρόσωπο του Βαγγέλη Βενιζέλου, δήλωσε πως θα ψηφίσει ΔΗΜΑΡ (Πολιτικά δεν είναι κρυφό ότι είμαι με την κεντροαριστερά και παρά τα όσα είπα θα ψηφίσω ΔΗΜΑΡ και γιατί εκτός των άλλων είναι υποψήφιος στην Α’ Θεσσαλονίκης ο φίλος μου και στενός μου συνεργάτης Απόστολος Σοφιαλίδης), διότι ένας εκ των πιο στενών του συνεργατών ήταν υποψήφιος εκεί και στο τέλος εντάχθηκε εμφανώς στο Ποτάμι (Όταν λέω ότι είμαι πιο ΠΑΣΟΚος από τους ΠΑΣΟΚους, εννοώ ότι είμαι σοσιαλδημοκράτης ενσυνείδητος. Τώρα λέω ναι, μου αρέσει το Ποτάμι. Το Ποτάμι έχει μια φωνή λογικής), συμμετέχοντας και στις διαδικασίες του κόμματος. Ως εδώ καλά και άγια. Είναι δικαίωμα του καθενός από μας να επιλέγει το που θα κινηθεί πολιτικά και να το υποδηλώνει με τον τρόπο του.

Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου ξεκινά όταν ο δημόσιος λόγος που εκφράζει ένας λειτουργός όπως ένας δήμαρχος περνά στην απέναντι όχθη και γίνεται διχαστικός ή ακόμα και απαξιωτικός. Οι χαρακτηρισμοί για τον Πάνο Καμμένο (Δεν τον πάω με τίποτα τον χοντρό. Αν τον δω κρεμασμένο δεν θα κόψω το σχοινί) αλλά και οι συχνοί πυκνοί χαρακτηρισμοί για τον πρωθυπουργό και το Σύριζα όπως τους μετέφεραν Γερμανοί δημοσιογράφοι που έκαναν τη συνέντευξη (Τους μισώ. Είναι εντελώς ηλίθιοι. Το μεγαλύτερο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται σα να είναι εδώ η Κούβα. Ή η Σοβιετική Ένωση στη δεκαετία του 1920) ή ακόμα και όπως τους μετέφερε ο ίδιος (Εγώ είπα ότι είναι τρελοί και δεν ντρέπομαι να το πω. Είναι τρελοί για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τα πράγματα. Δεν είπα όμως ότι τους μισώ. Δεν ξέρω τι έγινε με τη μετάφραση από τα Αγγλικά, στα Γερμανικά και στα Ελληνικά) δημιουργούν ένα σοβαρό θέμα αμετροέπειας. Κορυφαία στιγμή η πρόσφατη άποψη του για την πρόεδρο της Βουλής (Καλά, η Κωνσταντοπούλου είναι για τον ζωολογικό κήπο).

Ακόμα σοβαρότερο όταν παίρνει τις διαστάσεις νουθεσίας στο εκλογικό σώμα, λέγοντας του τι να ψηφίσει και φτάνει σε επισκέψεις στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για αυτό το σκοπό.  Ακόμα και πρόσφατες εμφανίσεις του πλάι στο δήμαρχο της Αθήνας στο θέμα του δημοψηφίσματος αλλά και το περίφημο non paper που κυκλοφόρησε με οδηγίες του κόμματος προς τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας στα πάνελ (Είναι η ώρα των πολιτών κι όχι των πολιτικών επισημαίνουν: “Ήταν εξαιρετική η εκπροσώπηση από το δίδυμο των Δημάρχων Αθήνας και Θεσσαλονίκης, Καμίνη και Μπουτάρη στη χθεσινή συγκέντρωση της Αθήνας και αυτοί πρέπει να τεθούν επικεφαλής και της συγκέντρωσης της Παρασκευής, πλαισιωμένοι από καλλιτέχνες, επαγγελματίες, επιχειρηματίες, άνεργους-φοιτητές, όχι όμως κομματικά στελέχη) πιστεύω ότι δημιουργούν ένα ηθικό θέμα. Ο Μπουτάρης έσπευσε να βγάλει προχθες ένα μήνυμα ενότητας και στήριξης της κυβέρνησης και να στείλει πρώτος επιστολή στον Πρωθυπουργό αλλά στα αλήθεια για όλα αυτά ψηφίστηκε; Αυτή είναι η δουλειά του;

Ξέρω πως θα δυσαρεστηθούν αρκετοί φίλοι στην Πρωτοβουλία με αυτό το κείμενο. Αλλά η δική μου αίσθηση είναι πως δουλειά ενός δημάρχου είναι πρώτιστα η πόλη του και εκεί πρέπει να ρίξει το βάρος της δουλειάς του την οποία πρέπει διαρκώς να προσπαθεί να κάνει καλά. Για αυτό ψηφίστηκε και κει πρέπει να εστιάσει. Τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα. Τέλος επειδή ο δημόσιος λόγος είναι και διδακτικός η αίσθηση λίγης περισσότερης προσοχής σε όσα αυθόρμητα λέγονται δεν θα έβλαπτε. Λέω εγώ τώρα, περνώντας σήμερα το πρώι το βομβαρδισμένο οδόστρωμα της Β. Όλγας που θυμίζει πόλη της Συρίας με χαντάκια στη μέση του δρόμου…