Οι πολίτες που έγιναν οπαδοί

Του Γιώργου Τούλα 

Τις μέρες αυτές χαλάνε φιλίες χρόνων. Άνθρωποι που εκτιμούνταν που είχαν συναντηθεί σε κοινωνικούς αγώνες, σε κουμπαριές, σε παρέες παλιές, γίνονται ρόμπες για το τίποτε στα social media ανταλλάσοντας χοντράδες δίχως προηγούμενο. Μιλούν για βαζελίνες, για κρεμάλες, για αγχόνες, για ξερονήσια, για δικαστήρια της Χάγης, για έσχατες προδοσίες. Ένας πρωτοφανής διαδικτυακός τραμπουκισμός. 

Αριστεροί με πρώην αριστερούς που πέρασαν την κοίτη του ποταμού, αριστεροί με πιο αριστερούς που τους θεωρούν προδότες, ανεπάγγελτοι που πήγαιναν ανέκαθεν όπου τους κουνούσαν δυο υποσχέσεις, ξέρω έναν που καμαρώνει ότι δεν δούλεψε στη ζωή του μια μέρα και τώρα έστησε στο fb λαϊκό δικαστήριο, δεξιοί εναντίον δεξιών, οι ναι εναντίον του όχι. Και βέβαια μια σειρά μαϊντανοί που χτίζουν καριέρες μέσα στο σαματά. Άνθρωποι παντός καιρού που ούτε αξίες είχαν ποτέ ούτε και έργο να επιδείξουν και τώρα με τη βοήθεια των social media φτάνουν στα άκρα με λεκτικές αρλούμπες αποκτώντας κοινό που μπορεί αύριο μεθαύριο να τους στείλει ακόμα και στη Βουλή. Δεν το είδαμε μήπως;

Μια νέα τάξη ανατέλλει αντικαθιστώντας το παλιό και γερασμένο πολιτικό προσωπικό που και τα social media δεν μπορεί να διαχειριστεί και να παίξει με τους νέους όρους αφού καταλαβαίνει ότι έχει ξοφλήσει. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ έχουν περάσει στον πάγκο της βήτα εθνικής έτσι και αλλιώς οπότε παρεισφρέουν σε νέα ολάνθιστα περβόλια. Στο Σύριζα, τους Ανέλ και βέβαια το πολυσυλλεκτικό Ποτάμι εισρέει κάθε καρυδιάς καρύδι που γίνεται άκριτα αποδεκτό αρκεί να κάνει ντόρο στις τηλεοράσεις, στα twitter και να γράφει ακραία κείμενα ή να ξεστομίζει χωρίς κανένα φίλτρο δηλητηριώδεις ατάκες. Αν προσπαθήσεις να αντιπαρατεθείς με τη λογική με αυτούς τους ανθρώπους θα βγεις μόνο με λαβωμένη την ψυχική σου ισορροπία. Αν πεις στους υβριστές του πρωθυπουργού που χρησιμοποιούν χυδαίες εκφράσεις κάθε μέρα το αυτονόητο ότι δηλαδή όλο αυτό το χάλι δεν μπορεί να συνέβη σε πέντε μήνες διακυβέρνησης θα σε πουν μπολσεβίκο. Αν πας απέναντι και μιλήσεις στους οπαδούς της δραχμής για τις ευεργεσίες της τελευταίας δεκαετίας με την νομισματική σταθερότητα, για την προκοπή σε ασφαλή νερά θα σε πουν τσάτσο της Μέρκελ.

Πιο πολύ από όλα με στεναχωρεί και με θυμώνει η ένταση στο λόγο ανθρώπων που τους εκτιμούσα εκατέρωθεν για την ψυχραιμία και τη λογική τους σκέψη. Η μετατροπή σε οπαδούς μιας σειράς πρόσωπων που νόμιζα πως μας ένωναν τα ίδια ιδανικά της ψυχραιμίας και του φιλτραρίσματος. Αυτό με σκάει. Τα σούργελα πάντα σούργελα ήταν. Θα βάλουν στον τοίχο τους με την ίδια ευκολία τις δηλώσεις της Σώτης, του Τζήμερου ή του Δελαστίκ. Τους άλλους δεν καταλαβαίνω. Πως χάθηκαν στα ρυάκια της αμετροέπειας.