Η πρόταση απορρίφθηκε, η δυσπιστία δυνάμωσε όμως

Μια τριήμερη μάχη, κορωνίδα ενός καταγιστικού χρόνου, που οι αλλεπάλληλες αποκαλύψεις γύρω από μια δυσώδη υπόθεση εγκληματικής αμέλειας, κοροϊδίας αλλαζονείας, δηλώσεων στα όρια του κυνισμού, πίστης ότι το παιχνίδι ”τοχουμε και θα αλλάξουμε την ατζέντα”, ασέβεια στη μνήμη νεκρών και των μάχιμων συγγενών τους, που δεν το βαλαν κάτω, αλλά με πείσμα και υπομονή αφιέρωσαν τις μέρες τους στην αναζήτηση της αλήθειας, στη δικαίωση των χαμένων ανθρώπων τους, μια τριήμερη μάχη που ναι μεν αριθμητικά δεν έβγαινε ως ψήφοι για να δικαιώσει το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών, όμως ήταν αφορμή για μια τεκτονικού τύπου δόνηση.

Μια δόνηση που γκρέμισε βεβαιότητες μιας πλαστής παντοδυναμίας, που στέρησε το Μαξίμου από δυο υπουργούς που θυσιάστηκαν ως Ιφιγένειες, που οδήγησε σε μια θαλασσοταραχή σε μια θάλασσα που παρουσιαζόταν ως ιδανική μπουνάτσα, που λάβωσε το κύρος, το ατσαλάκωτο προφίλ και δημιούργησε ένα νέο μεγάλο πονοκέφαλο. Γιατί όσο και αν θυσιάζεις ανήψια και εξ απορρήτων το δομικό πρόβλημα παραμένει.

Και αν κάτι μένει από αυτή την ιστορία είναι ότι ακόμα και η διαχείριση κρίσης όταν γίνεται άτσαλα και νευρικά θα γίνει ξανά ποτάμι που θα φουσκώσει.

Όποιος θεωρεί ότι η πρόταση δυσπιστίας τέλειωσε επιτυχώς πλανάται την πλάνη την οικτρά. Κάτι βουβό εκεί έξω πλέον υποβόσκει. Και αυτό είναι η μεγάλη δυσπιστία μιας κοινωνίας. Που είναι πια βαθιά ριζωμένη στην ψυχή της. Τα Τέμπη θα ναι πάντα μια Ερινύα. Ακόμα και για ένα ”επιτελικό” κράτος…