Η Σαντορίνη δεν είναι απλώς ένα νησί
Οι άνθρωποι της Σαντορίνης ξέρουν. Δεν μένουν από πείσμα. Μένουν γιατί είναι κομμάτι του νησιού, όπως το νησί είναι κομμάτι τους - Γράφει ο Π. Αλεφραγκής
Λέξεις / Εικόνα: Πάνος Αλεφραγκής
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτό το νησί. Ήταν πάντα κάτι παραπάνω από ένας τόπος – ήταν ρίζες, πατρίδα, ανάσα. Κι ακόμη κι αν τώρα είμαι μακριά, νιώθω τον παλμό του, ακούω τη φωνή του, αισθάνομαι το τράνταγμα του σαν να βρίσκομαι εκεί.
Η Σαντορίνη δεν είναι μόνο η ομορφιά της, τα λευκά σπίτια της, ο ουρανός που βάφεται χρυσός στο ηλιοβασίλεμα. Είναι οι άνθρωποι της.
Αυτοί που έχουν μάθει να ζουν με τη γη, να την ακούν, να τη σέβονται. Γιατί το νησί δεν είναι κάτι που κατακτάς. Είναι κάτι που σε δέχεται, αν το αφήσεις.
Αυτές τις μέρες, η γη μιλάει. Όχι με πανικό, όχι με καταστροφή, αλλά με τον δικό της, παλιό, πρωτογενή τρόπο. Οι σεισμοί δεν είναι ξένοι στη Σαντορίνη, όπως δεν είναι ξένη και η αντοχή. Η αντοχή αυτών που μένουν, που συνεχίζουν, που στέκονται αγέρωχοι απέναντι στη φύση όχι με αλαζονεία, αλλά με σεβασμό.
Γιατί το να ζεις στη Σαντορίνη δεν είναι απλώς επιλογή. Είναι δέσμευση. Να ακούς το χώμα κάτω από τα πόδια σου, να κατανοείς πως δεν μπορείς να σταθείς απέναντι του, μόνο δίπλα του. Να αποδέχεσαι πως αυτό το νησί είναι ζωντανό, όχι μόνο από τον κόσμο του, αλλά από την ίδια του την ύλη.
Γιατί η Σαντορίνη δεν είναι απλώς ένα νησί. Είναι ένα ηφαίστειο που ανασαίνει. Ένα ηφαίστειο που κάποτε άλλαξε την ιστορία του κόσμου, που έσβησε πολιτισμούς και ξαναγέννησε ζωή από τη στάχτη του. Και όσοι ζουν εδώ, κουβαλούν αυτή τη μνήμη στο αίμα τους. Ξέρουν πως η γη τους είναι δυνατή, απρόβλεπτη, αλλά και γενναιόδωρη. Τους δοκιμάζει, αλλά ποτέ δεν τους προδίδει.
Δεν χρειάζονται υπερβολές, ούτε σενάρια καταστροφής. Οι άνθρωποι της Σαντορίνης ξέρουν. Έχουν μάθει να ζουν με τον αέρα που δυναμώνει ξαφνικά, με τα βράχια που κρατούν μυστικά αιώνων, με τη θάλασσα που άλλοτε γαληνεύει και άλλοτε αφρίζει, θυμίζοντας τη δύναμη που κρύβει μέσα της. Δεν μένουν από πείσμα. Μένουν γιατί είναι κομμάτι του νησιού, όπως το νησί είναι κομμάτι τους.
Ακόμη και από μακριά, όταν η γη σείεται, νιώθω τον παλμό της. Νιώθω τον πόνο της. Και νιώθω περηφάνια για εκείνους που στέκονται ακόμα, όχι επειδή δεν φοβούνται, αλλά επειδή ξέρουν πως η Σαντορίνη είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη γη της.
Είναι οι άνθρωποι της.
Και αυτοί δεν λυγίζουν.
Η φωτογραφία δική μου, λίγα χρόνια πριν, από το ομορφότερο μέρος στον κόσμο. Το χωριό μου, το Ακρωτήρι.
*Ο Πάνος Αλεφραγκής είναι Head of Digital στην εταιρεία The Newtons Laboratory
