Οι ταξιτζήδες, ο Βορίδης και… τα «3Δ»

Επέστρεφα από Αθήνα ένα βράδυ του Μάρτη και ο ταξιτζής που θα με πήγαινε από το αεροδρόμιο στο σπίτι με ρωτούσε γεμάτος περιέργεια πώς είχα «δει» την οικονομική κατάσταση στην πρωτεύουσα. «Είναι χειρότερα από μας», του απάντησα. «Εμείς είχαμε προσαρμοστεί στην έλλειψη ρευστού από καιρό ενώ έχουμε και τη λύση της επιστροφής στο χωριό. Οσοι ζούνε στην Αθήνα συνειδητοποιούν σήμερα με τον πιο σκληρό τρόπο πως… δε χωράνε ούτε οι μισοί σε δουλειές και υποδομές», συμπλήρωσα.

Η απόσταση μέχρι την Ευκαρπία ήταν αρκετά μεγάλη και ο ταξιτζής συνέχιζε να μιλά για τα «πολιτικά». Μου είπε ότι όλοι όσοι μας κυβέρνησαν ήταν αλήτες (οι εκλογές δεν είχαν ακόμα προκηρυχθεί), γκρίνιαξε για την κίνηση στο ταξί που έχει πέσει κατακόρυφα και κατηγόρησε τους υπόλοιπους Ελληνες γιατί δεν ξέρουν να ψηφίζουν τους καλύτερους και τιμιότερους…

«Εσείς τι θα ψηφίσετε», τόλμησα να τον ρωτήσω κι αυτός, εκλαμβάνοντας τον πληθυντικό ευγενείας ως ερώτηση για τον κλάδο των ταξιτζήδων, μου απάντησε: «Εμείς φίλε θα ψηφίσουμε όλοι Βορίδη. Είναι ο μόνος που ασχολήθηκε μαζί μας και θα μας λύσει το πρόβλημά μας».

Δεν σας κρύβω ότι θόλωσα. Μετά από 10 λεπτά συζήτησης κατά την οποία κατηγορήσαμε τους πολιτικούς που μας έφτασαν σ’ αυτήν τη θέση, τους πολίτες που δεν έχουν κρίση αλλά και τους επιχειρηματίες και τις τράπεζες που κοιτάνε την πάρτη τους… ο «ταρίφας» μου δήλωσε ξεκάθαρα ότι θα κοιτάξει τον εαυτό του, την πάρτη του και θα ψηφίσει ένα από τα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα. «Και ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σας», απάντησα με ερώτηση, μήπως και ντραπεί. «Μα, το θέμα του ανοίγματος του επαγγέλματος μας», τον άκουσα να λέει. «Ο κύριος Βορίδης μας υποσχέθηκε πως οι άδειες θα μείνουν ως έχουν και δεν θα χάσουμε τα λεφτά μας».

Μιλήσαμε άλλα 15 λεπτά μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου. Σχεδόν μαλώσαμε, είναι η αλήθεια. Ειδικά όταν του εξήγησα την ιδιότητά μου ο «συμπαθής» ταρίφας με χαρακτήρισε λαμόγιο. «Τα τρία Δ έχουν καταστρέψει αυτή τη χώρα», φώναξε. «Δικηγόροι, δεσπότες και δημοσιογράφοι»! Τον χαιρέτησα και έκλεισα την πόρτα. Δε νομίζω ότι είχε καταλάβει όσα του είχα πει…

Κι όμως, εγώ θεωρώ πως ήμουνα μαζί του πολύ κατανοητός. Του ξεκαθάρισα πως το πρόβλημα των ταξιτζήδων δεν είναι το άνοιγμα του επαγγέλματος αλλά ο στραγγαλισμός των εισοδημάτων των πελατών τους. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει δουλειά, όχι ότι θα μπούνε κι άλλοι στη δουλειά. Του είπα ακόμη ότι η αξία της άδειάς τους δεν θα εξαρτηθεί από το αν θα βγούνε κι άλλες άδειες ή θα μείνουμε σ’ αυτές που υπάρχουν. Τα 300.000 χιλιάρικα με τα οποία κοστολογήθηκε μία άδεια πριν λίγα χρόνια τώρα δεν τα βλέπεις ούτε με το κιάλι γιατί το ταξί δεν βγάζει όσα λεφτά έβγαζε πριν λίγα χρόνια. Για την ακρίβεια, δεν βγάζει καθόλου λεφτά πλέον η άδεια ταξί. Υπάρχουν άνεργοι που και 10.000 ευρώ να τους ζητήσεις για να τους πουλήσεις μία άδεια, θα αρνηθούν, όχι μόνον γιατί δεν έχουν τα λεφτά αλλά και γιατί ξέρουν πως δε θα καταφέρουν ούτε 20 ευρώ μεροκάματο να βγάλουν στο τιμόνι.

Προσπάθησα λοιπόν να αναλύσω στον βραδινό συνομιλητή μου ότι για άλλη μια φορά τα μεγάλα κόμματα τον έβαλαν σε ένα ψευτοδίλημμα. Πρώτα κατέστρεψαν την οικονομία, μίκρυναν το εισόδημά του και απαξίωσαν το περιουσιακό στοιχείο του που λέγεται άδεια και μετά έσπευσαν να υποσχεθούν πως δε θα βάλουν κι άλλους επαγγελματίες στην «πιάτσα» του. Λες και αν ανοίξει το επάγγελμα θα βρεθεί έστω και ένας να το ασκήσει…

Τον έπεισαν και πάλι να τους ψηφίσει για να εκλεγούν και να επιβάλλουν τέτοιους φόρους στους πελάτες του (σε όλους μας δηλαδή) που να μην ξαναμπούν ποτέ στο ταξί του. Μετά θα ξανακλείσουν το επάγγελμα, θα του δώσουν τη δυνατότητα μόνον αυτός να το ασκεί αλλά και πάλι θα τον αφήσουν να βαράει μύγες στις εκατοντάδες πιάτσες της πόλης.

Βέβαια, ένας ακόμη λόγος που με μίσησε και με χαρακτήρισε λαμόγιο ο ταξιτζής ήταν και γιατί τόλμησα να του πω κάποιες δικές μου αλήθειες για τον κλάδο του. Του είπα για το πόσο εγκληματικό ήταν το να πιέσουν και να καταφέρουν να μπουν στις λεωφορειολωρίδες. Εγκληματικό για τους επιβάτες, κερδοφόρο γι αυτούς.

Του θύμισα ότι αυτός και οι όμοιοί του έκαναν, επί δεκαετίες, δηλώσεις κάτω του αφορολογήτου ορίου παρ’ ότι έβγαζαν τόσα λεφτά που μπορούσαν και πουλούσαν δεκάδες εκατομμύρια δραχμές τις μισές τους άδειες. Για να μη θυμηθώ το πώς συμπεριφέρονταν στους υπαλλήλους – οδηγούς. Για να μην πω ότι ποτέ δε δήλωσαν τα ακριβή ποσά αγοραπωλησίας των αδειών με αποτέλεσμα ποτέ να μην φορολογηθούν για τις πράξεις αυτές. Του θύμισα, του αγαπητού ταξιτζή, τούς δεκάδες συναδέλφους του που έπαιρναν τα φαντάρια και τις γιαγιάδες από τα ΚΤΕΛ και τα λιμάνια και τα ανάγκαζαν να πληρώσουν ξεχωριστά αγώγια, χωρίς ταξίμετρο. Του περιέγραψα τα όργια στο σταθμό των τρένων, τις καταγγελίες, τις τριπλές κούρσες. Δεν μου απάντησε σε τίποτα απ’ αυτά, απλά μου επανέλαβε ότι θα ψηφίσει Βορίδη. Ούτε καν το κόμμα του δεν μου είπε. Βορίδη! Τον ευεργέτη των ταξιτζήδων στην συγκυβέρνηση Παπαδήμου.

Τον καταλαβαίνω φυσικά… Έτσι έμαθε, έτσι κάνει. Του δίνω δίκιο γιατί δεν βλέπει και κάτι γενναίο δίπλα του για να παραδειγματιστεί. Και για τους δημοσιογράφους που μου ανέφερε, όταν του δήλωσα την ιδιότητά μου, δίκιο είχε. Κι εμείς την πάρτη μας κοιτάζαμε πάντα. Μπήκαμε στα κρατικά και δημοτικά μέσα βάζοντας λυτούς και δεμένους και τώρα μας φταίνε οι πολιτικοί. Δουλέψαμε για αφεντικά – εργολάβους δημοσίων έργων και δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ από πού προήλθαν τα χρήματα που έμπαιναν κάθε μήνα στο λογαριασμό μας. Αυτά είδε και ο ταξιτζής και τα αντέγραψε λίγο πιο λαϊκά: Με πίεση, σχεδόν με εκβιασμό προς τον Λιάπη, τον Βορίδη, τον Ραγκούση.

Σίγουρα δεν θα ψηφίσουν όλοι οι ταξιτζήδες Βορίδη. Σίγουρα πολλοί έχουν καταλάβει την κοροϊδία. Κάποιοι μάλιστα φεύγουν από το επάγγελμα γιατί βλέπουν ότι δεν έχει πια νόημα να δίνουν την ψυχή τους στο τιμόνι για 20 ευρώ. Θυμώνω όμως γιατί η κρίση μας δίνει μια ευκαιρία αυτοκριτικής, συνειδητοποίησης και αγώνα κι εμείς την πετάμε. Αρκούμαστε στο να λύσουμε τα δικά μας προβλήματα και πιστεύουμε ακόμη τα ψέματα των πολιτικών. Ετσι όμως ετοιμάζουμε τα επόμενα δεινά που προφανώς θα είναι ακόμη μεγαλύτερα και δεν θα μπορεί κανένας Βορίδης να τα λύσει. Τα λέω σε σας για να τα πιστέψω εγώ γιατί, μη νομίζετε, κι εγώ τις ίδιες πονηριές παλεύω να εξαλείψω αλλά σχεδόν ποτέ δεν τα καταφέρνω.