Η Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια των ξένων: Rob Snow

Όταν επιλέγεις ή σε επιλέγει μια πόλη, γίνεσαι κομμάτι της. Αλληλεπιδράς μαζί της, με τους ανθρώπους της.

Σου δίνει και της επιστρέφεις. Αφομοιώνεσαι. Με την καλή έννοια, συνήθως. Η Θεσσαλονίκη είναι μια τέτοια πόλη, καθώς στο DNA της έχει την κουλτούρα των διαφορετικών πολιτισμών κι εθνικοτήτων που έχουν συναντηθεί κι ακόμα συνυπάρχουν.

Κάποιοι ζουν εδώ δεκαετίες. Άλλοι μερικά μόνο χρόνια. Οι περισσότεροι μιλάνε σπαστά ελληνικά, αλλά καλά, ενώ μερικοί δε γράφουν παρά στη γλώσσα τους ή αγγλικά. Έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε χώρες εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας, με κόντρα κουλτούρες, άλλους πολιτισμούς, αλλά η αναζήτηση μιας διαφορετικής ζωής, επαγγελματικής πορείας, έρωτα ή η πολιτική κατάσταση τους έφεραν εδώ. Όλοι ξένοι στην ίδια πόλη, όλοι κοινωνοί και δέκτες νέων εμπειριών, εικόνων, συνηθειών. Όλοι κριτές, αλλά και παντοτινά γοητευμένοι μαζί της.

Rob Snow, illustrator

Με καταγωγή από το σκοτεινό και βροχερό, βιομηχανικό Λέστερ της Αγγλίας, μια προσωπική σχέση τον οδήγησε στην ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη πριν από 22 χρόνια, όπου ακόμα ζει κι εργάζεται.

Το πρώτο πραγματικά ενδιαφέρον πράγμα που έμαθα για την πόλη ήταν ότι η πλατεία και ο δρόμος της Αριστοτέλους σχεδιάστηκαν ευθυγραμμισμένα με τον Όλυμπο, έτσι ώστε το βουνό να φαίνεται, σε μια καθαρή μέρα.

Μου αρέσει πολύ η παραλία. Δεν έχω ζήσει σε πολλές πόλεις όπου υπάρχει τόσο ανοιχτή σύνδεση με τη θάλασσα. Βλέποντας τη θάλασσα, απολαμβάνοντας τον καθαρό αέρα και τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα στον Θερμικό.

Στη Θεσσαλονίκη βρήκα τσιμεντένια κτίρια σκαρφαλωμένα το ένα πάνω στο άλλο. Καταλαβαίνω τον λόγο με τους σεισμούς, αλλά τα βρίσκω βαρετά κι εφιαλτικά για να ζήσω. Ζώντας στο Ντεπώ, είμαι κοντά στον εβραϊκό τομέα στην αρχή της Καλαμαριάς και μου αρέσει η γραφικότητα των κτιρίων και ο τρόπος με τον οποίο είναι διαταγμένα.

Μου αρέσει να βρίσκω μέρη πιο ήσυχα. Υπάρχουν διάσπαρτα τριγύρω, ειδικά μερικά μικρά καφέ.

Το μόνο αληθινό που θα μπορούσα να δείξω σ’ έναν ξένο είναι να τον ανεβάσω στην Παλιά πόλη και στα Κάστρα και να κατέβουμε, με στάσεις σε όλα τα ιστορικά μέρη, καταλήγοντας στα Λαδάδικα. Η Θεσσαλονίκη είναι μια μεγάλη πόλη, αλλά πολύ κεντρική όσον αφορά στα σημεία ενδιαφέροντος, οπότε το κέντρο μπορεί να εξερευνηθεί από κάποιον εύκολα και σύντομα.

Αυτό που πραγματικά με ενοχλεί είναι η πληθώρα των παρκαρισμένων αυτοκινήτων παντού! Επίσης, το γεγονός ότι είναι ανεκτό στους νέους να αλλοιώνουν ιδιωτικά κτίρια με γκραφίτι.

Αν είχα τη δυνατότητα να αλλάξω κάτι, θα ερήμωνα το κέντρο από τα σπίτια και θα το ανέπτυσσα ως ένα πολιτιστικό κέντρο για εμπόριο και διασκέδαση. Θα εγκαθιστούσα παντού CCTV για να παρακολουθεί παραβατικές συμπεριφορές. Αλλά το πιο σημαντικό, θα έκανα έργα για να βελτιώσουμε τους ανοιχτούς χώρους, τον σχεδιασμό του ανοιχτού χώρου, τους κοινόχρηστους χώρους και να την κάνουμε πιο καθαρή.

Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται προφανώς μια πολιτισμική ποικιλομορφία. Μόνο έτσι θα αναδειχθεί σε ευρωπαϊκή πόλη. Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να υπάρξει, αλλά πού να πάω για ένα παραδοσιακό ινδικό; Ίσως ένα σάιτ εύκολης πρόσβασης, όπως το TimeOut του Λονδίνου, που να απαριθμεί όλα τα μέρη από διαφορετικές πολιτιστικές κατηγορίες και σε πολλές γλώσσες. Εάν η πόλη δείξει ότι υποστηρίζει την πολυπολιτισμική ποικιλομορφία, πολλοί από τους πιθανούς επενδυτές, θα τη δουν με αυτές τις δυνατότητες.

Η έλλειψη υπαίθριων χώρων πρασίνου είναι ξεκάθαρη παντού. Ακόμη περισσότερο, τα πάρκα σκύλων. Το πρόβλημα με τη στέγαση και την υποβάθμιση της ψυχικής υγείας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με καλύτερους ανοιχτούς χώρους, που θα σχεδιαστούν για βελτιωμένη ποιότητα ζωής και ψυχικής κατάστασης. Σχεδόν τα πάντα είναι σε πλαίσια σε αυτήν την πόλη κι αυτό είναι ένα εμπόδιο για να βρεις τη χαρά στην περιπλάνησή της.

Η πόλη και οι κάτοικοί της είναι σίγουρα διαφορετικοί!