Η Θεσσαλονίκη του Αυγούστου: Θερινά σινεμά, έρωτες με θέα και μία βόλτα στη Λεωφόρο Νίκης

Ο Αύγουστος στην πόλη είναι σαν αργή ταινία χωρίς υπότιτλους. Την παρακολουθείς χωρίς να χρειάζεται να καταλάβεις κάθε λεπτομέρεια, αρκεί να αφήνεσαι στην εικόνα μπροστά σου. Η ζέστη τυλίγει τα πάντα με το ίδιο χρώμα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, και όμως η ζωή δεν σταματά. Συνεχίζει πεισματικά, ανάμεσα σε σκιές και φως, ιδρώτα και αλμύρα.

Στην πλατεία Αριστοτέλους, τα αδέσποτα κοιμούνται νωχελικά πάνω στα γρασίδια, σαν να έχουν βρει εκεί τη δική τους μικρή όαση. Τα περιστέρια βουτούν στα σιντριβάνια, τινάζουν τα φτερά τους κι ο ήλιος κάνει τις σταγόνες τους να μοιάζουν με μικρούς κρυστάλλους. Σε μια γωνιά, κάποιος ανοίγει το ψυγείο με τα παγωτά στο περίπτερο και στέκεται εκεί για ώρα. Ίσως διαλέγει γεύση, ίσως προσπαθεί να θυμηθεί πώς ήταν τα καλοκαίρια όταν δεν τα σκέπαζε τόση σκόνη και κούραση. Σαν να ψάχνει μια ανάμνηση από παιδικά καλοκαίρια, που μοσχοβολούσαν γιασεμί, βανίλια και ροδάκινο.

Κι ύστερα, όταν ο ήλιος γέρνει, η πόλη αρχίζει να ξαναβρίσκει ρυθμό. Στην ουρά του θερινού σινεμά, παρέες και ζευγάρια περιμένουν υπομονετικά, σαν να κρατούν εισιτήριο για κάτι παραπάνω από μια ταινία. Σαν να κρατούν εισιτήριο για μια μικρή απόδραση από την καθημερινότητα. Άνθρωποι με καπέλα και ξανθά από τον ήλιο μαλλιά γελούν δυνατά, ζευγάρια ψιθυρίζουν μικρά μυστικά, κι εκείνη η αίσθηση της αναμονής γίνεται κομμάτι της γοητείας της βραδιάς.

Στο πάρκο Ξαρχάκου, καλογυμνασμένοι νέοι κρέμονται στα μονόζυγα σαν φιγούρες σε πίνακα, ιδρωμένοι αλλά ακούραστοι, με το ηλιοβασίλεμα να τους φωτίζει σαν σκηνικό θεάτρου, ενώ στη Νέα Παραλία, τα ζευγάρια απλώνονται στα γρασίδια κοιτάζοντας τα φώτα απέναντι, κι η θάλασσα κρατάει μέσα του όλες τις σιωπές τους. Οι καντίνες ανοίγουν τα φωτάκια τους, κι η μυρωδιά από σουβλάκια και μπύρα ανακατεύεται με το αεράκι του Θερμαϊκού. Καλοκαίρι.

Μια νύχτα, το Θέατρο Δάσους γεμίζει κόσμο. Στις κερκίδες ακούγονται γέλια και ψίθυροι, οι ηθοποιοί φωτίζονται κάτω από τον ανοιχτό ουρανό κι η παράσταση παίρνει μια μαγεία που δεν μπορεί να βρει σε κλειστή αίθουσα. Λίγες μέρες μετά, το Θέατρο Γης φιλοξενεί μια μεγάλη συναυλία. Ο κόσμος τραγουδά μαζί με τον καλλιτέχνη, και τα φώτα της σκηνής ανακατεύονται με τ’ αστέρια, λες κι η μουσική ανεβαίνει κατευθείαν στον ουρανό. Κορμιά αγκαλιασμένα, χέρια που προσπαθούν να φτάσουν ουρανό και αλκοολούχα ποτά που πετούν στον αέρα, πάνω από τα κεφάλια.

Στο Θέατρο Κήπου, η ουρά ξεκινά από νωρίς. Ο κόσμος περιμένει κάτω από τα δέντρα με μπουκαλάκια νερό και ανοιχτούς ανεμιστήρες τσέπης, γεμάτοι ανυπομονησία για τη βραδιά που έρχεται. Στην πόλη του Αυγούστου, αυτές οι ουρές έχουν κάτι το ιερό. Έχουν μια κοινή σιωπηλή υπόσχεση ότι για λίγες ώρες όλα θα μοιάζουν αλλιώς.

Και τις Κυριακές, όταν η Λεωφόρος Νίκης πεζοδρομείται, η πόλη αλλάζει εντελώς πρόσωπο. Ο κόσμος περπατά πάνω στην άσφαλτο που άλλοτε ήταν γεμάτη αυτοκίνητα, ποδήλατα περνούν ανάμεσα σε παρέες, παιδιά τρέχουν, ματιές συναντιούνται και νέοι έρωτες μοιάζουν να γεννιούνται, ενώ η θάλασσα στο πλάι κρατάει την ησυχία της σαν να παρακολουθεί κι αυτή την ξαφνική ελευθερία των ανθρώπων. Είναι από εκείνες τις στιγμές που η πόλη μοιάζει να αναπνέει αλλιώς, πιο ανοιχτά, πιο ανθρώπινα.

Μικρές λεπτομέρειες φτιάχνουν το ημερολόγιο του Αυγούστου, με μπολάκια νερό στις άκρες των δρόμων για τα ζώα, ένα παγωτό μηχανής σοκολάτα που λιώνει πριν προλάβεις να το τελειώσεις, τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ που συνεχίζουν να μεταφέρουν επιβάτες ιδρωμένους και κουρασμένους. Κι όταν πέφτει η νύχτα, τα μπαράκια ξεχειλίζουν από κόσμο, φωνές και μουσικές σκορπίζονται στους δρόμους, κι η πόλη μοιάζει να μην θέλει να κοιμηθεί ποτέ.

Αυτός είναι ο Αύγουστος στην πόλη. Ζεστός, πεισματάρικος, γεμάτος σκόνη και ιδρώτα, αλλά και μικρές ανάσες ομορφιάς που εμφανίζονται απρόσμενα. Σε μια παράσταση στο ύπαιθρο, σε μια πεζοδρόμηση Κυριακής, σε ένα παγκάκι με θέα τις Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου. Στιγμές που γλιστρούν μέσα από τα χέρια σαν άμμος, αλλά μένουν στη μνήμη σαν το φως ενός καλοκαιρινού απογεύματος που αρνείσαι να ξεχάσεις.