Η θεία από το χωριό

Φαντάσου να ζεις σ’ ένα μικρό μέρος, ένα χωριό, μια κωμόπολη, που όλοι σε γνωρίζουν από μικρό παιδί και σε βλέπουν να μεγαλώνεις. Μόλις κάνεις τη μ…κία το έχουν μάθει και στο τελευταίο σπίτι πάνω στο βουνό.

Κάπως έτσι, αρκετά απλοποιημένα, θα νιώθει η χώρα μεταξύ των υπολοίπων κρατών – μελών του μεγάλου «χωριού» της Ευρώπης. Και μετά άντε να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Προσπαθείς άλλα δεν σου βγαίνει. Η κατάσταση μοιάζει με reality, από αυτά που βλέπεις αποσπάσματα από τη ζωή του παίκτη και ψηφίζει να παραμείνει ή όχι στο παιχνίδι. Πώς μιλάει στους άλλους, πόσο δουλεύει, εάν ακολουθεί τις εντολές και πόσο καλά τις εφαρμόζει, φωνάζει και προκαλεί αναταραχές ή παραγγέλνει ατάραχος μια χωριάτικη και χορεύει συρτάκι;

Και πώς να σου βγει από τη στιγμή που όλοι ασχολούνται μαζί σου συνεχώς. Με τι ψυχολογία; Όταν οι New York Times σου λένε με δημοσίευμα τους, ότι θα πρέπει να γυρίσεις στη δραχμή μήπως βάλουν μυαλό τα υπόλοιπα «κακά» παιδιά της Ευρώπης και το Bloomberg μεταδίδει ότι υπάρχει 98% πιθανότητα να κατεβάσεις ρολά τις επόμενες ημέρες; Τα καλά σου νέα εξαφανίζονται από ένα άρθρο που απειλεί για το μέλλον σου ή μια δήλωση που καταρρακώνει τις ελπίδες σου. Οι νέοι σου φεύγουν και οι παλιοί σε σιχτιρίζουν για να μην κοιτάξουν στον καθρέφτη τους. Οι γιορτές σου μετατρέπονται σε μνημόσυνο και οι χαιρετισμοί σε δυσάρεστες ανακοινώσεις.

Πριν από λίγες μέρες μια συνάδελφος δημοσιογράφος, ανταποκρίτρια στα Βαλκάνια για μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ολλανδίας, βρέθηκε για ρεπορτάζ στη Θεσσαλονίκη και μου είπε με απόλυτη φυσικότητα ότι «ξέρεις, όλα αυτά που βλέπω συμβαίνουν και αλλού, συμβαίνουν και στο Βελιγράδι όπου μένω τα τελευταία χρόνια αλλά όλα τα μάτια είναι στραμμένα στην Ελλάδα, όλοι βλέπουν εσάς».

Πραγματικά, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα επάνω μας και μας κριτικάρουν σε κάθε μας κίνηση. Όπως ακριβώς οι θείες στο χωριό που σε κρίνουν για τις επιλογές σου και λένε ότι πρέπει επιτέλους να ωριμάσεις. Πρέπει όμως, γιατί αλλιώς θα μείνεις στο ράφι.