Η τραγική έλλειψη Κρατικής Πολιτιστικής Πολιτικής στη θεατρική ζωή (και) της Θεσσαλονίκης

Με αφορμή το πολύ εμπεριστατωμένο άρθρο της Λίας Κεσσοπούλου: “Ποια θα είναι η επόμενη μέρα του θεάτρου ΑΜΑΛΙΑ” στην Parallaximag κάποιες μικρές παρατηρήσεις:

– Προφανώς η φυσιογνωμία ενός θεάτρου αποκτάται από τη δημιουργική ταυτότητα αυτών που το διαχειρίζονται

– Προφανώς η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη από καλλιτεχνικές παραγωγές μικρών, μεσαίων, παλαιότερων ή νεανικότατων καλλιτεχνικών σχημάτων.

– Προφανώς τα θέατρα σούπερ μάρκετ δεν μπορούν να έχουν καλλιτεχνική φυσιογνωμία και να “φτιάξουν κοινό”.

Εκείνο όμως που χαρακτηρίζει τη θεατρική ζωή τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη (εδώ, ακόμα πιο επιτακτικά) και σε όλη την Ελλάδα είναι η τραγική έλλειψη Κρατικής Πολιτιστικής Πολιτικής.

Κανένα από τα θέατρα που “μεγαλούργησαν” από τη δεκαετία του ’80 και μετά (Θέατρο Αμόρε του Γιάννη Χουβαρδά, Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή, Θέατρο του Νέου Κόσμου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, Θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου, Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας της Μπέτυς Αρβανίτη, Ανοιχτό θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη για να αναφέρω μόνο κάποια ενδεικτικά, και φυσικά η Πειραματική Σκηνής της “Τέχνης” του Νικηφόρου Παπανδρέου, της οποίας υπήρξα ιδρυτικό μέλος, δεν θα μπορούσε να υπάρξει με τον τρόπο που υπήρξε αν δεν υπήρχαν οι γενναίες κρατικές επιχορηγήσεις (αξίζει να διευκρινήσουμε ότι η Πειραματική αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το ΑΜΑΛΙΑ μετά τη διακοπή των επιχορηγήσεων).

Φαίνεται όμως πως η Πολιτεία, με προσχηματική δικαιολογία τα χρόνια της κρίσης, αποφάσισε πως τον Σύγχρονο Πολιτισμό δεν χρειάζεται να τον αναθέσει στους Καλλιτέχνες, μπορεί κάλλιστα να τον αναλάβουν ΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ.

Άλλωστε τόσα θέατρα έχουμε και δόξα τω Θεώ έχουν και κόσμο!