Η τραγωδία δεν είναι τα Τέμπη, αλλά η Ελλάδα

Λέξεις: Κατερίνα Κωστίμπα

Δεν ήταν άτυχοι οι επιβάτες, ούτε η μετωπική σύγκρουση ατύχημα, ή λάθος. Ήταν μια κρατική εγκληματική πράξη αδιαφορίας και τσεπώματος 15 δις ευρώ εδώ και 23 χρόνια.

Η τραγωδία δεν είναι τα Τέμπη, αλλά η Ελλάδα.

Όχι, η ζωή δεν είναι κακόγουστα στιχάκια και ποιηματάκια, ούτε «ρευστή» και «μικρή» σε αυτήν την περίπτωση. Δεν μπορείς να ρομαντικοποιείς τα εγκλήματα.

Δεν νοείται να μην βγεις από μία επιβίβαση οποιουδήποτε είδους σε μια Δυτική εκσυγχρονισμένη χώρα. Δεν είναι κανονικότητα να φοβάσαι ότι δεν θα βγεις από ένα δρομολόγιο ρουτίνας χρόνων, επειδή δεν υπάρχει εγκατεστημένος λειτουργικός εξοπλισμός.

Δεν είναι μέρος της ζωής να καίγεσαι και να μην υπάρχει πυροσβεστική, να πλημμυρίζεις και να πνίγεσαι με την πρώτη καταιγίδα, να ρίχνει πέντε πόντους χιόνι και να μην έχεις ρεύμα και οδικό δίκτυο. Δεν είναι μέρος της ζωής να σε βγάζουν ΜΑΤ από το σπίτι σου, για να το πάρει η τράπεζα, να έχουν αντικλεπτικά οι βρεφικές τροφές και οι κονσέρβες.

Δεν είναι κανονικότητα τα κουπόνια και η ανύπαρκτη ασφάλεια σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι έτσι η ζωή σε μια χώρα του Πρώτου Κόσμου. Είναι η βαθιά αδιαφορία και ανικανότητα. Είναι η νοοτροπία μας.

Είναι αυτοί· η εξουσία, η δύναμη, κι εμείς· τα παράσιτα, οι αριθμοί. Δεν είναι οι «Μπλε» και οι «Κόκκινοι». Δεν «διψάνε» τα Τέμπη για αίμα, αλλά οι καρέκλες για χρήμα.

Δεν είναι από ενδιαφέρον και θλίψη το να ανεβάζουμε φωτογραφίες των νεκρών και να λαϊκίζουμε για το μικρό της ηλικία τους και λέγοντας πόσο όμορφοι άγγελοι είναι πια. Είναι χυδαίο.

Δεν είναι ωφέλιμο ή παρήγορο να λέμε πως «Ο τάδε είχε άγιο που έχασε το πορτοφόλι του και δεν επιβιβάστηκε», «Ο δείνα άλλαξε την ώρα επιβίβασής του και γλίτωσε» κλπ. Ναι, είναι ανθρώπινο, αλλά αφελές και χάνεται το νόημα.

Το να φοβίζουμε τα παιδιά μας και να μην θέλουμε να ταξιδέψουν ποτέ τους, είναι -το λιγότερο- προβληματικό και σε καμία περίπτωση λύση στο πρόβλημα.

Φταίμε κι εμείς, που όταν οι υπάλληλοι απεργούν τους κατηγορούμε ότι μας ξεβολεύουν και μας ταλαιπωρούν. Φταίμε κι εμείς, που όταν ένας συνεπιβάτης υποδείξει κάποιο λάθος και «κάνει φασαρία» για αυτό, γίνεται ενοχλητικός, περίεργος και μας καθυστερεί. Σε μία κοινωνία όλοι έχουν ευθύνη.

Αλλά, πάλι καλά που έχουμε αδέκαστη και υγιή ειδησεογραφία, που δεν εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο πόνο και το δράμα των οικογενειών.

Οι δημοσιογράφοι μπαίνουν στα βαγόνια, για να μας δείξουν τον χαμό, καταγράφουν ανθρώπους να θρηνούν, πιέζουν επιζώντες και τραυματίες να μιλήσουν, μας λένε για τα ανθρώπινα μέλη στα περίχωρα έτσι απλά και ξεδιάντροπα. Ωστόσο, δεν μπορούν να βρουν ποιοι κάθονταν πού, να ενημερώσουν τις οικογένειες και να δώσουν το ακριβές νούμερο των επιβατών.

Το να ενοχλούν και να βγάζουν τους συγγενείς των αγνοουμένων, για να τους κάνουν προσωπικές ερωτήσεις, προσπαθώντας να εκμαιεύσουν στοιχεία για μελοδραματικές ιστορίες και νούμερα, δεν είναι βοήθεια, αλλά εμπορευματοποίηση του πένθους τους, κι εμείς αντί να προστατέψουμε αυτές τις πληροφορίες, διψάμε από περιέργεια για κάθε φρικτή λεπτομέρεια, που μας δίνουν και την αναπαράγουμε…

Και όχι, δεν κάνουν τη δουλειά τους. Είναι συνειδητή επιλογή, μέχρι να γίνει κάτι άλλο και να πουλάει περισσότερο από τη δυστυχία τους και να τους θυμούνται κάθε χρόνου κι αν. Όλες οι τραγωδίες είναι αναλώσιμες.

«Αυτό ήταν μια θυσία για να γίνουμε καλύτεροι, ένα ματς σύγκρισης με το Μάτι, μια δημοσκόπηση για να δουν αν τους πήγε πίσω, ένα σκονάκι»…

Και είχαν αποφασίσει να διερευνήσει τη φρίκη ο Α. Ζηλιασκόπουλος, ως μέλος της «ανεξάρτητης» επιτροπής για το έγκλημα στα Τέμπη, που έχει διατελέσει πρόεδρος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, για πέντε χρόνια (2010 – 2015), κατά τη διαδικασία απαξίωσής της (απολύσεις προσωπικού, ακυρώσεις έργων υποδομών κλπ) πριν την ιδιωτικοποίηση, και πλέον βρίσκεται στη θέση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ. Δηλαδή, ο υπαίτιος θα ερευνήσει ποιος φταίει. Σαν κι εμένα, που ψάχνω μαζί με τον αδελφό μου τις ντουλάπες μήπως βρούμε τα ρούχα, που του κλέβω. Ευτυχώς παραιτήθηκε μετά την κατακραυγή…

Τώρα που θα ιδιωτικοποιηθεί, ήσυχα ήσυχα, ΚΑΙ το νερό θα πίνουμε ακαθαρσίες με χλώριο, επισήμως. Ευτυχώς, όμως, έχουμε αστυνόμους και παπάδες.

Ζήτω ο νεοφιλελευθερισμός. Άριστα 10!

*Η Κατερίνα Κωστίμπα είναι 23 χρόνων