Η βόλτα του Βαλεντίνου
Θα έβλεπε να "υπογράφουν" το όνομα της αγάπης πάνω σε κάρτες συνοδευόμενες με ένα τσούρμο αρκουδάκια, γλυκίσματα, μπουκέτα από λουλούδια ή ερωτικά δώρα.
Διαβάζω στο google και κάνω τη σούμα: Ο Άγιος Βαλεντίνος, ήταν χριστιανός ιερέας και καταδιώχτηκε το 270 π.Χ. επί Κλαύδιου Β΄ γιατί θεωρήθηκαν αντιπαγανιστικές οι προσπαθειές του να ενώνει τους ερωτευμένους με τα δεσμά του γάμου. Ο Βαλεντίνος τελικά βασανίστηκε και θανατώθηκε και η Καθολική Εκκλησία τον αναγνώρισε αιώνες αργότερα σαν άγιο διαλέγοντας όχι τυχαία, την 14 Φεβρουαρίου για τον εορτασμό του, ημέρα του θανάτου του αλλά και μέρα που ταυτιζόταν με μια παγανιστική γιορτή του έρωτα και της γονιμότητας. Έτσι ταυτίστηκε ο Βαλεντίνος με τον έρωτα και με το κατάλληλο μάρκετινγκ αναδείχτηκε σε Άγιος των ερωτευμένων.
Στην Ελλάδα παρά τις αρχικές αντιρρήσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας άρχισε να γιορτάζεται στη δεκαετία του 80′. Άραγε ύστερα από 1742 χρόνια ακριβώς, τι να πιστεύει για τον τρόπο που το ανθρώπινο γένος αντιμετωπίζει τη γιορτή του;
Αν λοιπόν υποθέταμε οτι ο Άγιος Βαλεντίνος αποφάσιζε να περάσει τη 14η Φεβρουαρίου στη Γή, το μόνο βέβαιο είναι πως δεν θα έπληττε με αύτα που θα αντίκριζαν τα ματάκια του. Με τη βαλίτσα στα χέρια θα κατέφτανε και θα παρατηρούσε περιτριγυρίζοντας στους δρόμους. Θα έβλεπε να “υπογράφουν” το όνομα της αγάπης πάνω σε κάρτες συνοδευόμενες με ένα τσούρμο αρκουδάκια, γλυκίσματα, μπουκέτα από λουλούδια ή ερωτικά δώρα. Θα κοιτούσε γύρω του για να δει την αγάπη να έχει καταστεί υποκριτικά εορτάζουσα για μια μόνο μέρα. Γιατί πιά στη ζωή ξεχνάμε ή δεν προλαβαίνουμε να αγαπήσουμε και θυμόμαστε πως πρέπει να καλύψουμε τα κενά μια 14η το χρόνο.
Όμως δεν θα σταματούσε εδώ. Υπάρχουν και “οι άλλοι”. Αυτή η μερίδα που βροντοφωνάζει και επιμένει ότι πρόκειται για μια φούσκα που κατέληξε σε καλοσχεδιασμένο εμπορικό κόλπο. Πόσο καίρια να είναι επιπλέον η άποψη αυτή, όταν ο κορμός των υποστηρικτών της δεν βρίσκεται κάτω από το πρίσμα του έρωτα;
Η βόλτα του θα έκλεινε με αυτόν να κάθεται σε κάποιο κεφαλόσκαλο πολυκατοικίας, τσιμπολογόντας από τη πλαστική σακούλα πατατάκια, ξύνοντας το κεφάλι του, αδύναμος να αποφασίσει τι είναι χειρότερο: το σαχλαμαρίζειν ή το απορρίπτειν την εορτήν της αγάπης; Ας μη ξεχνάμε οτι συνάντησε τα δύο άκρα. Έναν άνθρωπο της υπερβολής και του εγωισμού, στην πλειοψηφία του, ακόμη και στον έρωτα. Ή θα τα δώσει όλα, ή τίποτα. Και κάπου ανάμεσα στις σκέψεις, θα τελείωναν και τα πατατάκια, θα κατέβαζε το μπουκαλάκι με νερό για να του φύγει η αλμύρα και θα έφευγε απογοητευμένος στους ουρανούς με το καπελάκι του στο χέρι σαν άλλος Αντωνάκης.
Μα ίσως να έφευγε ευτυχής απλώς αν μας έβρισκε να λέμε κάθε μέρα ο ένας στον άλλον ένα «σ’αγαπώ». Και την 14η Φεβρουαρίου δύο φορές αντί για μια. Και αυτό ονομάζεται ουσία.
