Εικοσάρης καλεί εικοσάρη

του Κωστή Κοτσώνη

*Προσοχή το κείμενο περιέχει spoilers για την ταινία Boyhood

Να σου πω την αλήθεια, Mason, ακόμα και τώρα που το γράφω το mail μου φαίνεται κάπως awkward η όλη φάση. Εσύ δεν με γνωρίζεις καν. Εγώ όμως μπορώ να πω ότι πλέον σε ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά κι ας μου ήσουν τελείως άγνωστος πριν από λίγες μέρες. Παρακολούθησα, βλέπεις, πρόσφατα την ιστορία σου καρέ-καρέ στο πανί του σινεμά.

Ξέρω ότι τώρα που πήγες στο κολέγιο θα ‘χεις ένα σωρό καλύτερα πράγματα να κάνεις από το να διαβάζεις τις φλυαρίες ενός συνομηλίκου από τη μακρινή χώρα που λέγεται Ελλάδα. Συγχώρεσέ με, όμως. Είναι και τούτο το mail μια από τις παρορμήσεις στις οποίες πέφτω τον τελευταίο καιρό. Ξες, αυτό που προσπαθείς να μιλήσεις σ’ άνθρωπο που να σε καταλαβαίνει; Το ‘ζησες κι εσύ κάποτε, θυμάσαι;

Ένα θα σου πω, ρε φιλαράκι: με συγκίνησες! Ταυτίστηκα μαζί σου όσο δεν πάει. Έζησα μαζί σου κάθε φάση αυτού του ιλιγγιώδους rollercoaster που λέγεται ζωή. Δώσε συγχαρητήρια στον κύριο Richard Linklater που εμπνεύστηκε την ιστορία σου και σε δημιούργησε. Δεν θα μπορούσε να τα ‘χε καταφέρει καλύτερα.

Που λες, Mason, η παιδική μου ηλικία είχε κάποια κοινά με τη δική σου. Από μικρή ηλικία μού άρεσαν τα βιντεοπαιχνίδια. Το ποδόσφαιρο, πάλι, δεν το πολυσυμπαθούσα. Game Boy δεν είχα όπως εσύ αλλά με τους υπολογιστές μπορώ να πω ότι σε ξεπερνούσα στην τρέλα. Αλήθεια, το ‘χεις κρατημένο εκείνο το Game Boy; Ή το πέταξες με τα πράγματα που η μάνα σου σε ‘βαλε να ξεχωρίσεις τώρα που θα ‘φευγες από το σπίτι;

Αμ το άλλο; Λάτρευα να ζωγραφίζω σε τετράδια! Ειλικρινά! Και τα κινούμενα σχέδια τα λάτρευα, επίσης.

Να εξομολογηθώ, βέβαια, ότι αδερφή δεν έχω. Μοναχοπαίδι είμαι. Πίστευα ότι ένας αδερφός θα μείωνε κάπως τη μεγάλη μοναξιά που στοίχειωνε την παιδική μου ηλικία. Μεταξύ μας, όμως, βλέποντας το αγαπομίσος που είχατε εσύ και η πληθωρική αδερφή σου, η Sam, λέω ότι ίσως και να ήταν καλύτερα.

Κι οι μανάδες μας μοιάζουν, ξες. Αυτό το υπερπροστατευτικό, το αγχώδες που τόσο έντονα έβγαζε η δική σου μού θυμίζει απίστευτα τη δική μου.

Μιας και λέμε για την κυρία Olivia, σχεδόν έκλαψα αντικρίζοντας τις λάθος επιλογές που έκανε αφότου χώρισε με τον πατέρα σου. Θα μου πεις, βέβαια, ”Έρχεται ένας άγνωστος και με ψευτολυπάται για τους ανεύθυνους, επικίνδυνους κρετίνους που η μάνα μου έβαλε με το σώνει και ντε στη ζωή μου προσφέροντάς μου τόσο πόνο”. Δεν θα ‘χεις κι άδικο. 

Τουλάχιστον ο πατέρας σου είναι αφάνταστα πιο ενδιαφέρων από τον δικό μου. Ναι, ήταν ανεύθυνος, χύμα. Αλλά τουλάχιστον σας μεγάλωσε με αυτόν τον αυθορμητισμό που τόσο ζηλεύω, ρε γαμώτο. Ειδικά ο τρόπος που μίλησε σε ‘σένα και την Sam για την αντισύλληψη γάμησε!!! Αμ την αγάπη του για τους Beatles πού την πας;

Άσε που σας υπεραγαπά. Το γνωρίζεις, ελπίζω. By the way, μην τον κακολογείς που πούλησε το αγαπημένο του σπορ αμάξι για να πάρει ένα συμβατικό οικογενειακό minivan. Όλοι οι μεγάλοι συμβιβάζονται, θα το έχεις καταλάβει.

Αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο, όμως, ρε μπαγάσα, ήταν η εφηβεία σου. Καθόμουν στην καρέκλα του σινεμά και σκεφτόμουν: ”Δεν μπορεί να ‘μαστε τόσο ίδιοι!”

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα περιπαικτικά σχόλια των μαλακισμένων που το έπαιζαν οι μάγκες του σχολείου; Την αγάπη σου για τη φωτογραφία (έχεις μεγάλο ταλέντο btw αν και μάλλον επίσης δεν χρειάζεται να στο πω εγώ αυτό); Τις βαρετές μαζώξεις με τους συγγενείς; Την προσπάθειά να αποδείξεις την αξία σου στους τελειόφοιτους του Λυκείου; Την απέχθειά σου για τη σειρά Twilight; Ή την αγάπη για τη φύση και το κάμπινγκ;

Μπα, πιο ανεξίτηλη μού μένει αυτή σου η διαρκής αίσθηση ότι είσαι διαφορετικός. Ότι αυτός ο αυστηρά καλουπωμένος και συμβιβασμένος κόσμος δεν σε χωρά. Ότι θες να αφοσιωθείς στην Τέχνη σου, να κυνηγήσεις τη ζωή σου εκτός ορίων… να την τραβήξεις από τα μαλλιά!

Πάντως, ξετσουτσούνισες γρήγορα, μεγάλε. Και με γκομενάκι φασώθηκες στα 15 σου στο πίσω κάθισμα ενός αμαξιού, και τσιγαριλίκι δοκίμασες, και κόντρα σε πατριούς πήγες, και τρύπα στο αυτί έκανες… πρέπει να σου εξομολογηθώ ότι για μένα όλα αυτά ήρθαν αρκετά πιο μετά. Δεν ξέρω αν συμφωνείς αλλά τελικά δεν είναι και τόσο, πώς να το πώ, ουάου όσο φαίνονται πριν τα κάνεις. Μήπως τελικά δεν έχουν κι άδικο οι γονείς μας που αενάως αρέσκονται να απομυθοποιούν;

Έκανες, πανάθεμά σε, και την πρώτη σου σοβαρή σχέση! Αγορίνα μου, το κορίτσι δεν ήταν εξαρχής για σένα! Απίστευτα επιφανειακή και επιπόλαια. Απορώ πώς εξαρχής ένιωσες ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν κάπως αλλιώτικα απ’ ό,τι εξελίχθηκαν. Όχι, δεν θα σου τα θυμίσω… και γιατί δεν θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά και γιατί μπορεί να διαβάσει το email κανείς που δεν είδε την ιστορία σου και να του κάνω άλλο ένα spοiler. Μόνος σου έχεις επανειλημμένα πει ότι μέσα από τους υπολογιστές μας ξεκινά η στυγνή απογύμνωση της ιδιωτικότητάς μας τη σήμερον ημέρα.

Πάντως, κι εγώ ομοιοπαθών είμαι σε αυτό το θέμα. Και θα συμφωνήσω με τον πατέρα σου. Αν είσαι ξεχωριστός και ένα κορίτσι είναι αρκετά χαζό για να μην το καταλαβαίνει, τότε δεν φταις εσύ. Ή, σχεδόν πάντα δεν φταις εσύ.

Α, μιας και το θυμήθηκα: το ότι αρκεί να μπεις σε μπάντα για να τρέχουν οι γκόμενες από πίσω σου είναι μεγάλος μύθος! Άκου που σου λέω! Είμαι σε μπάντα πόσο καιρό και δεν έχω σταυρώσει γκόμενα. Ίσως, βέβαια, φταίει που είμαι ο ντράμερ κι όχι ο lead singer.

Ξέρω πόσο χαρούμενος είσαι που την έκανες από το σπίτι για το κολέγιο. Είμαι σίγουρος ότι θα περάσεις σούπερ εκεί. Κάτι κατάλαβα από το τέλος της ταινίας… αλλά άσε. Αυτό κι αν θα ‘ταν spoiler!!

Παίρνε, όμως, και κανά τηλέφωνο τη μάνα σου πού και πού. Πέρασε τόσα πολλά για να σου προσφέρει την ευκαιρία να ανοίξεις τα φτερά σου. Και είναι και σε περίεργη ηλικία. Κρίσεις μέσης ηλικίας και τέτοια…

Και μια τελευταία συμβουλή: μην συμβιβαστείς εύκολα. Ακόμα και αν πιστεύεις ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει, καθυστέρησέ το. Κυνήγα τα όνειρά σου. Κάνε τις τρέλες σου. Βρες ανθρώπους που θα σε στηρίξουν και δεν θα σε μεμφθούν σαν ονειροπαρμένο. Αν υπάρχει κάτι πολύτιμο που μου χάρισε η ιστορία σου, Mason, ήταν ακριβώς το κουράγιο να συνεχίσω να κάνω ακριβώς αυτά που έγραψα μόλις παραπάνω. Δεν είναι ακόμα ώρα να κατέβουμε από το rollercoaster. Το αντίθετο. Όλη η ζωή απλώνεται μπροστά μας. Το boyhood μας ήταν μόνο η αρχή.

Αυτά. Άντε ρε, θα σε αφήσω τώρα. Τα χαιρετίσματα σε όλους και ιδίως στην αδερφή σου (δεν νομίζω να με παρεξηγήσεις αν σου πω ότι είναι πολύ όμορφη). Μακάρι να μπορούσα κάποτε να σε γνωρίσω από κοντά. Είσαι πολύ μακριά, να πάρει! Όχι, όχι, δεν αναφέρομαι στο ότι μας χωρίζει ένας ολόκληρος ωκεανός. Ερχόμαστε από διαφορετικούς κόσμους. Εσύ από τον πολυπληθή και πολύχρωμο κόσμο των κινηματογραφικών ηρώων και εγώ από τον ελάχιστα ενδιαφέροντα μουντό κόσμο της πραγματικότητας. Θα μπορούσαν ποτέ αυτοί οι δύο τόσο αντίθετοι κόσμοι να ενωθούν; Μμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, η ιστορία σου (που είναι και δική μου, και η ιστορία εκατομμυρίων άλλων εικοσάρηδων σε τούτο τον πλανήτη) ίσως και να αποδεικνύει πως ναι.

Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις. Φιλικά, …ένας ακόμα εικοσάρης.

*Μεγαλώνοντας / Boyhood

του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τους Πατρίτσια Αρκέτ, Ίθαν Χοκ, Έλαρ Κολτρέιν, Λόρελεϊ Λινκλέιτερ

Με μια διάχυτη αισιοδοξία παρακολουθούμε τον μικρό Μέισον και την οικογένειά του να ζουν τη ζωή τους, να μεγαλώνουν, να αλλάζουν κι όλα αυτά παράλληλα με την ιστορία της Αμερικής που μεγαλώνει… Boyhood…Η πιο ωραία ειπωμένη ιστορία ενηλικίωσης που γνώρισε ποτέ το σινεμά μάς κάνει να αναπολούμε τη δική μας παιδική ηλικία, αλλά και να προβληματιζόμαστε με απλότητα, χιούμορ και ευαισθησία για το νόημα της ζωής, τη συντροφικότητα, τον χρόνο που περνάει γρήγορα μέσα από εικόνες, καθημερινότητες, μικρές και μεγάλες στιγμές γεμάτες φυσικότητα, ανθρωπιά, τρυφερότητα, αλήθεια.

Μετά το Πριν τα Μεσάνυχτα (Before Midnight) ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μας φέρνει έναν πραγματικό κινηματογραφικό άθλο, έναν συγκινητικό, μαγικό, αληθινό ύμνο στη ζωή, μία ταινία – εγχείρημα που γύρισε μέσα σε… 12 χρόνια (2002-2013), συγκεντρώνοντας τους ίδιους, κάθε φορά, ηθοποιούς, μπροστά από την κάμερα, κερδίζοντας Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στην 64η Μπερλινάλε.