Είναι κάτι ωραίες μέρες…

Είναι κάτι μέρες που η πόλη μου λάμπει. Όπως την προηγούμενη Κυριακή που οι μουσικοί της γέμισαν το πλακόστρωτο της παραλίας, για να ζητήσουν το αυτονόητο. Το δικαίωμα η μουσική τους να ακούγεται ελεύθερα στο δρόμο, χωρίς κάποιος να την εμποδίζει, να τη φυλακίζει, να την ελέγχει άτσαλα.

Και η πόλη μου, που έχει ωραία αντανακλαστικά ώρες ώρες, βγήκε και περπάτησε στη λιακάδα του Δεκεμβρίου πλάι στους μουσικούς της.

Και έμοιαζε την Κυριακή η Θεσσαλονίκη μια μεγάλη γιορτή. Από τη μια άκρη της ως την άλλη. Από το flea market στα Σφαγεία έως τα μαγαζιά του κέντρου που ήταν ωραία στολισμένα, και τα Χριστουγεννιάτικα χωριά της ολόφωτα και την Αριστοτέλους μια κούκλα, να δίνει σήμα παγκόσμιο με την Παναγιά αγκαλιά με το προσφυγόπουλο-Ιησού μέσα στο σκαρί. Αλλά και στα εστιατόρια παρέες που γελούσαν, και τα παιδιά πλημμύριζαν τους δρόμους της και κόσμος πολύς στα θέατρα και στα θεάματα και ωραίες εκθέσεις στις γκαλερί και στα μουσεία και ξενοδοχεία γεμάτα και τουρίστες παντού.

Είναι κάτι μέρες που η πόλη ξορκίζει λίγο τη θλίψη της Κρίσης και δείχνει εμφατικά πως θέλει να ζήσει, να σηκώσει κεφάλι, να ονειρευτεί. Εμένα αυτή η Κυριακή μου φάνηκε σα σινιάλο. Σαν να άναψε κανείς τα φώτα μετά από πολύ καιρό στο σκοτάδι. Ας ευχηθούμε και αυτό το Σαββατοκύριακο να είναι έτσι…