It ends with Us: Ένα θύμα κακοποίησης γράφει για την πολυσυζητημένη ταινία

Πρώτη φορά βίωσα την σωματική κακοποίηση στα 17 μου, έχοντας σχέση για αρκετά χρόνια με ένα αγόρι μεγαλύτερο μου. Το βιβλίο της Collen Hoover, δεν το είχα διαβάσει, έβλεπα διαρκώς review από κοπέλες που παρακολούθησαν την ταινία στην Αμερική και περίμενα να έρθει κι εδώ. Όλο μου το Tik-Tok είχε γεμίσει με δακρυσμένα πρόσωπα που έβγαιναν από το σινεμά.

Η Blake Lively, πρωταγωνίστρια της ταινίας, από την στιγμή που κυκλοφόρησε η ταινία, έχει βρεθεί στο στόχαστρο των social media καθώς επικρίνεται ότι στην προώθηση της νέας της ταινίας “It ends with us” δεν προβάλλει αρκετά το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, που πραγματεύεται και η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μπεστ σέλερ της Colleen Hoover, ενώ ταυτόχρονα φουντώνει η φημολογία για τις «ψυχρές» σχέσεις με τον συμπρωταγωνιστή της και σκηνοθέτη. Σε αμερικάνικα review πολλοί έγραφαν, πως η Lively, στις συνεντεύξεις της για ερωτήσεις απέναντι στην βία, γελούσε και δεν είχε πολλά πράγματα να πει, αν με ρωτάτε, ανίκουστο, για ένα φαινόμενο το οποίο δολοφονεί μέχρι και σήμερα τις γυναίκες. Δεν θα σταθώ όμως στην κριτική και στα backstage της ταινίας σχετικά με το cast και το πως απέδωσαν την πλοκή, καθώς δεν έχω διαβάσει το βιβλίο.

Πήγα εχθές το βράδυ, σε ένα κατάμεστο θερινό, κυρίως από γυναίκες και ζευγάρια, πήρα το παγωτό μου και έκατσα στην καρέκλα. Γνώριζα πως η ταινία θα πραγματεύεται τον έρωτα και την βία, ήξερα πως όπως και να έχουν αποδοθεί οι σκηνές εμένα θα μου ξυπνήσουν τραύματα που φαινομενικά μετά από τόσα χρόνια – κοντά 10 στο σύνολο- έχουν κλείσει. Η ταινία στην αρχή αφηγείται την ιστορία της Lilly Bloom, η οποία γίνεται μάρτυρας της βίας που ασκεί ο πατέρας της στην μητέρα της, αποκορύφωμα του πρώτου μέρους, ο βιασμός της μητέρας της. Ταυτόχρονα, η Lilly γνωρίζει ένα αγόρι τον Atlas, τον οποίο έχει διώξει η μητέρα του από το σπίτι γιατί αντιστάθηκε στον σύντροφο της, ο οποίος την χτυπούσε εξίσου. Το αγόρι, μένει ακριβώς απέναντι από το σπίτι της Lilly, σε ένα εγκαταλελλειμένο κτίριο, η Lilly του πηγαίνει τακτικά φαγητό, μέχρι που γνωρίζονται οι δυο τους και ερωτεύονται, την πρώτη τους φορά στο δωμάτιο της “μπουκάρει” μέσα ο βίαος πατέρας της και με πολλαπλά χτυπήματα, τον στέλνει στο νοσοκομείο και ο Aτλας εξαφανίζεται από την ζωή της Lilly μια για πάντα.

Η Lilly έχοντας τα δικά της τραύματα μόλις ενηλικιώνεται πηγαίνει στην Βοστόνη και κηνυγά το όνειρο της, να ανοίξει δηλαδή ένα κονσεπτικό ανθοπωλείο. Εκεί, γνωρίζει έναν πετυχημένο νευροχειρουργό τον Ryle, ο οποίος όπως τον περιγράφει η ασερφή του και συνάδελφος της Lilly είναι γυναικάς. Ενώ στην πρώτη σκηνή που συναντάμε τον θύτη τον βλέπουμε να κλοτσά με μανία μία καρέκλα (κρατήστε το). Όμως την Lilly την ερωτεύεται και καταλήγουν μαζί. Βλέπουμε λοιπόν στο πρώτο μέρος της ταινίας αδιανόητες σκηνές πάθους και αγάπης, σαν να είναι το ιδανικό ζευγάρι. Ως θύμα κακοποίησης, γνωρίζω πια πως πάντα στην αρχή έρχεται το Love Bombing, ο θύτης σου δηλαδή στα δίνει όλα, σπίτι, στήριξη αγάπη και φροντίδα δεν βρίσκεις ένα ψεγάδι επάνω του. Και ενώ όλο το κοινό είχε ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη, ξαφνικά η Lilly ανακοινώνει στον Ryle ότι έχει έρθει η μαμά της και δεν θα βρεθούν το βράδυ, τότε, από εκεί που ο Ryle χαμογελά, σοβαρεύει και της λέει “δεν μου το είπες, χωρά ένας ακόμη στο τραπέζι”. Στις περισσότερες βίαιες σχέσεις, οι θύτες, “επεμβαίνουν” στην ζωή των θυμάτων με τέτοιους τρόπους, οπότε εμένα αυτή η σκηνή μου θύμισε την δική μου δεύτερη φάση της κακοποίησης.

Έτσι βρίσκονται με την μητέρα της, οι τρεις τους σε ένα εστιατόριο στο κέντρο της Βοστώνης, το οποίο κατά σύμπτωση, ανήκει στον πρώτο έρωτα της Lilly τον Άτλας όπου κι εκεί ξανασυναντιούνται. Λίγες μέρες αργότερα από το δείπνο, βλέπουμε την Lilly και τον Ryle στο τραπέζι της κουζίνας να ψιλοδιαφωνούν και εντέλει να φιλιούνται, όση ώρα ο φούρνος πίσω τους σφυρίζει. Σ’ εκείνη την σκηνή, ο Ryle, βγάζει το ταψί ενώ ταυτόχρονα χτυπά την Lilly στο πρόσωπο κι εκείνη πέφτει κάτω, ενώ ο Ryle προσπαθεί να την πείσει πως έγινε καταλάθος. Εκεί εγώ πιάνω τον εαυτό μου να σφίγγεται.

Διότι και στην δική μου ιστορία, ο θύτης μου στα πρώτα χαστούκια προσπαθούσε να με πείσει πως συνέβαιναν καταλάθος “δεν ήθελα να σε χτυπήσω” ή “εσύ με έφτασες σε αυτό το σημείο”. Η Lilly έχοντας βιώσει ξανά τα τραύματα της βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, όμως ύστερα από αυτό το σκηνικό, η πλοκή συνεχίζεται. Και οι δυο τους, με την αδερφή και πλέον κολλητή του Ryle και τον σύζυγο τους, βρίσκονται ξανά στο εστιατόριο του Άτλας. Όπου εκείνος βλέπει το μάτι της Lilly και είναι πεπεισμένος πως ο Ryle την έχει χτυπήσει. Έτσι οι δυο τους, συναντιούνται στις τουαλέτες του μαγαζιού και εκείνος της θυμίζει τα παιδικά της χρόνια που ήταν βίαια, βγαίνοντας από εκεί βλέπουμε τον Ryle νευριασμένο να τους κοιτά και να χτυπά τον Atlas. Ύστερα από αυτόν τον αιματηρό καυγά, ο Ryle λέει στην Lilly “με όποιον άλλον εκτός από αυτόν”, κι εδώ ακόμη η ίδια γνωρίζω πως θα καταλήξει η υπόθεση της ταινίας, καθώς ο δικός μου θύτης με είχε προειδοποίησει για ένα συγκεκριμένο αγόρι τότε.

Ο Atlas περνά από το ανθοπωλείο της Lilly και της αφήνει το τηλέφωνο του σε περίπτωση που το χρειαστεί, γράφοντας το σε ένα χαρτί και τοποθετώντας το στο πίσω μέρος του κινητού της. Η Lilly λίγο καιρό αργότερα παντρεύεται τον Ryle και βλέπουμε σε μία κλήση που είχε με την μητέρα της να δείνει το κινητό της στον Ryle για να το βάλει να φορτίσει, εκείνος βρίσκει το χαρτί με το τηλέφωνο και σπάει το φωτιστικό στο δωμάτιο τους, η Lilly τρέχει προς το μέρος του και όσο ο καυγάς συνεχίζεται, ο Ryle ανεβάζει τον τόνο της φωνής του, μέχρι που οι δυο τους βρίσκονται στις σκάλες κι εκείνος την σπρώχνει.

Σ’ εκείνη την σκηνή, τα χέρια μου τρέμουν, διπλώνομαι στην καρέκλα, τα μάτια μου θολώνουν, πριν περίπου 10 χρόνια, ο σύντροφος μου με έριξε από τις σκάλες και με αυτήν την σκηνή ξανά έζησα τα πάντα από την αρχή. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω απέναντι στην απεικόνηση της σκηνής, είχα ιδρώσει και παρακολουθούσα θολωμένη, έβαλα τον εαυτό μου στην θέση της Lilly και γνώριζα ήδη πως θα πάει μετά. Εκείνη με μία πληγή στο κεφάλι, εγώ με σπασμένο πόδι, κι εκείνοι να λένε πως έγινε καταλάθος, ή πως εμείς παραπέσαμε. Να προσπαθούν να μας φορτώσουν την ευθύνη, να προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν είναι κακοποίηση αυτό που μας έκαναν. Κι εμείς τρομαγμένες σε μία γονιά ενός καναπέ ενός κρεβατιού να τους δικαιολογούμαι, να μην κατανοούμε τι μας έχει συμβεί, προσπαθώντας να ζήσουμε την ζωή μας κανονικά χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα, γιατί οι ίδιες ντρεπόμαστε, γιατί μπορεί να “φέραμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης”, γιατί κανείς δεν θα πιστέψει την γυναίκα ως γυναίκα.

Eμένα, ο θύτης μου, ήταν πάντοτε νευρικός στους καυγάδες μας. Στην αρχή χτυπούσε τους τοίχους και τα έπιπλα και αρκετές φορές τα χέρια του μεταξύ τους. Εγώ φοβόμουν ωστόσο πίστευα πως ποτέ δεν θα μου κάνει κακό. Μέχρι… που με έπιασε από τα μπράτσα, με κόλλησε στον τοίχο, άρχισε να με πιέζει, εγώ του έλεγα ”άσε με με πονάς, τι κάνεις,” κι εκείνος συνέχιζε να ασκεί δύναμη στα χέρια μου, του φώναξα ”άσε με να φύγω,” σήκωσα το χέρι μου και του έσπρωξα το μάγουλο και τότε μου έριξε χαστούκι. Πάγωσα, θόλωσα και έβαλα τα κλάματα.Μετά από λίγες μέρες τα βρήκαμε μου ζήτησε συγγνώμη και είπε πως δεν θα το ξανακάνει ποτέ, εκείνη τη νύχτα τον πίστεψα φαινόταν μετανιωμένος.

Μία εβδομάδα όμως μετά είχαμε έναν καβγά σε μία βόλτα μας και μου έριξε αγκωνιά στα πλευρά, την δέχτηκα, η αγκωνιά γύρισε πάλι σε ένα ακόμη χαστούκι και το χαστούκι μετατράπηκε σε μελανιές. Από εκεί που χτυπούσε τα έπιπλα χτυπούσε εμένα. Συχνά με έπιανε από το σβέρκο όταν μαλώναμε και με μελάνιαζε.

Ύστερα από αυτή την σκηνή, ζορίστηκα πολύ να παρακολουθήσω την ταινία. “Ξύπνησα” με την σκηνή της απόπειρας βιασμού της Lilly από τον Ryle, και μπορεί εγώ η ίδια να μην έχω βρεθεί ποτέ θύμα σε κάτι αντίστοιχο, αλλά στ αυτιά μου ήχει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια το ότι το “όχι” σημαίνει “όχι” που δεν ξέρω γιατί κάτι κίνεισαι μέσα μου και μου ξύπνησε αναμνήσεις κάθε γυναίκας που φοβάται να περπατά μόνη της στους δρόμους τα βράδια, κάθε γυναίκας που την διαβάζουμε πια σαν τίτλο είδησης γιατί δεν προλάβαμε. Αυτή η στιγμή για την Lilly, ήταν η κινητήριος δύναμη για να χωρίσει με τον Ryle, έχοντας πλέον και ένα παιδί μαζι του. Και εδώ θέλω να σταθούμε διότι, την είδαμε στο μαιευτήριο να τον ρωτά με μένος πως θα ένιωθε αν σε λίγα χρόνια η κόρη του του έλεγε πως όλα αυτά που βίωσε η ίδια τα περνά κι εκείνη με κάποιον άλλον.

Βλέπουμε επίσης πως η αδερφή του Ryle της λέει να φύγει μακριά και βλέπουμε τον Ryle να συνειδητοποιεί τι έχει κάνει. Βέβαια σε πολλές περιπτώσεις κακοποιητικής σχέσης αυτό δεν συμβαίνει, όπως δηλαδή και στην δική μου. Οι θύτες αποκτούν εμμονή με τα θύματα δεν τις αφήνουν να φύγουν, τις παρακολουθούν και εντέλει μπορεί να τις σκοτώσουν. Ήταν μία αισθηματική ταινία διαφορετική από τις άλλες. Ήταν μία αισθηματική ταινία που εμένα προσωπικά μου κίνεισαι τα τραύματα μου στην μεγάλη οθόνη και με κανε τελικά, να τα ζήσω από την αρχή.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρώτο χαστούκι που μέχρι σήμερα με κυνηγά στις σχέσεις μου και στην ανθρώπινη επαφή, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ενοχές που επί χρόνια κατηγορούσα τον εαυτό μου πως καλά τα πάθαινα αυτά που πάθαινα, δεν θα ξεχάσω ποτέ με τι ντροπή πήγαινα στο σχολείο κάθε φορά που είχα μελανιές στα χέρια ή στον λαιμό μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, την οργή και το κενό βλέμμα του θύτη μου, τις πληγές που κάθε μέρα τις κοιτάς στον καθρέφτη και σου θυμίζουν τι πέρασες την προηγούμενη, μέχρι σήμερα δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα από την δική μου κακοποίηση. Παίρνω δύναμη από τον τότε εαυτό μου που τον σταμάτησε και έφυγε μακριά του χωρίς να γυρίσει ποτέ ξανά πίσω, γιατί σήμερα μπορεί να το όνομα μου να ήταν γραμμένο στην μακροσκελή λίστα των γυναικοκτονιών.

Σίγουρα η πραγματικότητα απέχει πολύ από την ταινία, αλλά επιτέλους ας χρησιμοποίησουμε ό,τι μέσο έχουμε για να ξυπνήσουμε τις γυναίκες κάθε ηλικίας που ψάχνουν να βρουν την δύναμη να φύγουν, ή που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι τις συμβαίνει. Δεν είναι μόνες, και δεν θα είναι ποτέ! Σίγουρα από τα 100 άτομα χθες που βρισκόταν στο σινεμά, τα 20 κακοποιήθηκαν είτε ψυχολογικά είτε σωματικά σε κάποια τους σχέση και το έβλεπες από τα πρόσωπα τους.

*Υ.Γ. καμία φορά η ψυχολογική βία μπορεί να σε τσακίσει περισσότερο. 

*Μ

Τα στοιχεία της αρθρογράφου μένουν στην διάθεση της Parallaxi για προφανείς λόγους