Και οι άνθρωποι φεύγουν κι εμείς -πια- αντιδράμε

Hμέρα 5η από την τραγωδία των Τεμπών. Ένας συμμαθητής μου 22 χρονών, πήγε να πάρει νερό από το κυλικείο του μοιραίου τρένου και δεν γύρισε ποτέ στο βαγόνι του.

Φοιτητής , ένα χαμογελαστό παιδί, με «μαύρο» χιούμορ, ήσυχο, πανέξυπνο.

Ακόμη κι αν έχετε χαθεί μετά από τόσα χρόνια, όταν μαθαίνεις ότι ένας οικείος σου δεν είναι πια μαζί σου, το μόνο που κάνεις είναι να φέρνεις στη μνήμη σου τις κοινές σας στιγμές, τα διαλείμματα, τις 5ήμερες, τους συλλόγους μετά το σχολείο, τα κοινά πάρτι, τους κοινούς φίλους.

Εγώ δεν τον ήξερα καλά όσο άλλοι φίλοι μου.  Πώς ένα παιδί 22 χρονών μπορεί να διαχειριστεί κάτι τέτοιο;

Θυμάμαι στην Β’ Λυκείου ένα κορίτσι από το σχολείο μου είχε πέσει και είχε πεθάνει ακαριαία στους Μύλους του Αλατίνη, φίλη της κολλητής μου πάλι δεν είχα άμεση σχέση αλλά πάλι το βίωσα σαν να ‘μουν εκεί μαζί της.

Το σχολείο μου ήταν βουβό για έναν μήνα. Νεκρική σιγή σε όλες τις τάξεις και καθηγητές που μας έλεγαν να μην μιλάμε και αν μας βγει να κλάψουμε, να κλάψουμε. Από τα 16 ξεκινάς να φαντάζεσαι την ζωή σου, το πανεπιστήμιο, την σχέση σου, τα ξενύχτια με τους φίλους σου τα ταξίδια. Αψηφώντας όλους τους κινδύνους. Γιατί είσαι νέος και όλη η ζωή είναι μπροστά σου αυτό ακούς διαρκώς, ότι βιώνεις σου λένε τα καλύτερα σου χρόνια. Έτσι σου λένε, αλλά δεν ξέρουν πόσο πληγώνεσαι κάθε μέρα σε αυτή την χώρα.

Μετά από τέτοια περιστατικά αναγκάζεσαι να μεγαλώσεις όχι απλώς γρήγορα, αλλά με έναν βίαιο τρόπο. Αυτή την στιγμή η γενιά μου είναι βαμμένη με αίμα, ένας αδιανόητος κόμπος στο στομάχι, χιλιάδες στους δρόμους, όλοι σε απόλυτο σοκ, δακρυσμένα μάτια, βουβές κραυγές απόγνωσης σε όλη την χώρα.

Αναπάντητα ερωτήματα παντού. Στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα σπίτια, ξεκινάμε όλοι να αποδεχόμαστε την απόλυτη φρίκη, την απόλυτη ανασφάλεια. Ο φόβος πια είναι κομμάτι μας. Κανείς δεν μας προστατεύει και δεν έχουμε αυταπάτες.

Είδαμε τις μάνες τους με μαύρο τούλι, ακούσαμε πολιτικούς να μας “προσβάλλουν” με ένα ακόμη “υποκριτικό συγγνώμη” και ένα ακόμη “ποτέ ξανά”, είδαμε ανθρώπους να μας λένε να φύγουμε από την χώρα, οι γονείς μας μας έσφιξαν στην αγκαλιά τους, αυθόρμητα και αυτόματα σαν νά’ ναι η τελευταία φορά. Είδαμε τίτλους ειδήσεων που προσβάλλουν το ηθικό μας, είδαμε δημοσιογράφους να κάνουν ποταπές ερωτήσεις σε συγγενείς των παιδιών, είδαμε πως εμπορευματοποιείται ο πόνος.

Ρομαντικοποιήσαμε την αγωνία της μάνας όπως λένε ορισμένοι κι ας ξέραμε βαθιά μέσα μας πως τότε συνειδητοποιήσαμε το τι περνάει κάθε φορά που φεύγουμε από το σπίτι, γιατί τότε καταλάβαμε πως ζει με τον φόβο μας. Γιατί όπως είπε μία ηλικιωμένη προχθές, όταν μία μάνα χάσει το παιδί της παύει να ζει.

Κλάψαμε για τα παιδιά επί μέρες σαν να ‘ταν όλοι φίλοι μας, χάσανε την ζωή που θα ζήσουμε εμείς, ακαριαία και άδικα. Ψάξαμε μηνύματα με τους γνωστούς που είχαμε στα τρένα. Εγώ στο τελευταίο μήνυμα που μου είχε στείλε δεν είχα απαντήσει. Εκείνη την στιγμή που το είδα πραγματικά, ξέσπασα, συνέχεια σκεφτόμουν αν με ήθελε κάτι σοβαρό, γιατί δεν απάντησα, γιατί, γιατί.

Αυτόματα με κατηγόρησα, εγώ και χιλιάδες από εμάς που ερωτεύτηκαν κοπέλες από τα βαγόνια που έχασαν φίλους που σπούδαζαν μαζί, που, που…

Μία γερή σφαλιάρα για όλα εκείνα που διστάσαμε να κάνουμε τόσα χρόνια. Γιατί η ζωή είναι σφαλιάρα και δεν ξέρεις πότε θα σε χτυπήσει.

Στα καφέ αυτές τις ημέρες πέρα από τον φόβο πιάνεις στον αέρα, την έκφραση “ή τώρα ή ποτέ”, ένα αγόρι έδωσε σε ένα κορίτσι τριαντάφυλλα προχθές και δεν φοβήθηκε την απόρριψη γιατί όπως είπε έμαθε “πως το αύριο μπορεί να μην υπάρχει.”

Και το έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο.  Μία ολόκληρη γενιά βάφτηκε στο αίμα και ακόμη δεν ξέρουμε πόσοι ήταν μέσα σ’ αυτά τα βαγόνια.

Και τί πιστεύετε πως αυτή η γενιά μετά από αυτήν την τραγωδία θα μείνει ίδια; Θα είναι ανέμελη, θα αγνοήσει ή θα ξεχάσει; Kάθε μέρα θα σκέφτεται και κάθε μέρα θα πονάει και θα θρηνεί. Κάθε μέρα θα είναι στους δρόμους. Κάθε μέρα θα αποτίει φόρο τιμής, βουβά, στα μαύρα και με δάκρυα.

Κάθε μέρα!

Γιατί οι άδειες καρέκλες στα πανεπιστήμια και στα σχολεία θα παραμένουν άδειες, γιατί τα πανό δεν θα κατέβουν ποτέ, γιατί θα τύχει να περάσουν από το σημείο, γιατί θα ακούσουν για έναν γνωστό τους που έχασε την κοπέλα του, γιατί θα ανοίξουν την τηλεόραση και θα δουν “για ανθρώπινο λάθος”, γιατί μαζί με τα “συγγνώμη” θα πηγαίνουν και τα δακρυγόνα στις πορείες, που θα τους πνίγουν ξανά και ξανά.

Γιατί όσους δεν έδιωξες στο εξωτερικό, πήραν το τρένο για να σπουδάσουν και τους σκότωσες. Μεγαλώνουμε κάθε μέρα με πληγές, απότομα σαν να μας σπρώχνουν στο χείλος του γκρεμού και να πέφτει ένας-ένας. Δεν είναι θέμα ευαισθησίας και αγώνα πια.

Είναι θέμα επιβίωσης.

*Για όλους εσάς που λέτε πως είμαστε τεμπέληδες στις τηλεοράσεις.