Καίτη Γκρέυ: Έναν αιώνα σαν ξελογιασμένη

Α, ρε Καιτάρα, δεν έγινε άλλη σαν κι εσένα! Τέτοια σεισμογενής και νταλγκαδιάρα! Σαρανταπληγιασμένη μα αδούλωτη!

Σ’ ακούω από παιδί να τραγουδάς σα μισολωλαμένη, σαν ξετρελαμένη, σα να πατάς ανάμεσα στη γη και στα σύννεφα! Δαιμονισμένο, σπάταλο κέφι απαρόμοιαστο κι ένας βραχνός, σπασμένος λυγμός, μισοφανερωμένο σαράκι που δε μπορεί ή δεν θέλει να γίνει δάκρυ. Η λαγνεία σου κι ο παιδεμός σου σφιχταγκαλιασμένα κουρντίζουν το λαρύγγι σου!

Στις σπηλιές του φωλιάζουν λογής αποδημητικά πουλιά, Σαμιώτικα μασάλια προπολεμικά, προσφυγιές του παραδαρμού, τσαλαπατημένες ανθοδέσμες από αγκαλιές ανεπίδοτες, ορφάνιες στους πέντε δρόμους -μια ζωή στα «Ξένα χέρια»- βιαιοπραγίες και ξυλοφορτώματα από ψευτονταήδες, παλικάρια να λιώνουν στο κατώφλι σου, έξω από κέντρα κοσμικά και καπηλειά, τα μπουζούκια να κλαιν και να γελάνε, κι εσύ στην πίστα όρθια και λικνιστική, να σκορπάς ελπίδες αναστάσιμες, με γνώση για την ματαιότητα του παντός μα με καρδιά λεονταρίσια, αλλά και άντρες καρδιοκλέφτες που έγιναν σκόνη πατημένοι στο λαιμό από σατράπισσες μοβόρες, φωτογραφίες του Καζαντζίδη απ’ όλες τις φάσεις του οδοιπορικού του («μα όποιο δρόμο κι αν επήρα, μακριά απ’ τα περασμένα, πάντα θα ’ρχομαι σ’ εσένα» – δε νταγιαντούσε η ψυχή του Στέλιου τόσο παράφορο σεβντά) –μα και τσιγγάνικα τσαλίμια, κομμώσεις με αφέλειες, μπανάνα και καρέ, σε ολόμαυρο, κατάξανθο και αποχρώσεις του φαιού, φούστες σχιστές ραμμένες για να τις ξηλώσουν αψίκοροι θαλασσόλυκοι του έρωτα, μπικίνια γκαβλερά πρώιμης εγχώριας σουφραζέτας, πάλκα ξεφαντωτικά πλάι στον Τσιτσάνη, τον Καλδάρα και τον Μάρκο, τραγούδια που κερδίζουν την αθανασία τους ως θεράποντες ορκισμένοι στον βωμό όλων των διαβαθμίσεων της εκφραστικής γκάμας του θυμικού μας, απ’ την εκκωφαντική έκρηξη ως το ελεγειακότατο πένθος.

Είσαι μοναδική! Γυναίκα και τραγουδίστρια!

Σήμερα κλείνεις έναν αιώνα μιας όλο ζουμιά ζωής, Καίτη μου! Χρόνια σου πολλά! Την ευχή σου να ζήσουμε τον πλούτο σου!