Καλές χρόνιες, κακές χρόνιες

Του Γιώργου Τούλα 

Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι που οι ζωές τους μοιάζουν με διαρκή φωτισμένα από λιακάδα ξέφωτα, από διαρκείς θριάμβους ευτυχίας. Δεν ξέρω πολλούς. Αυτό που ξέρω είναι πως όσο μεγαλώνει κανείς και πέφτουν οι ενέργειες, τα πολλά άσκοπα ξοδέματα, τα υπέρ-θέλω και οι διαρκείς εμπλοκές σε μάταιες, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, προσμονές, που όταν δεν έρχονται σε καταστρέφουν ψυχικά, οδηγούν σε ματαιώσεις. Όταν λοιπόν μεγαλώνεις, πολλά πράγματα μοιάζουν πιο πολύ με δώρα, πράγματα που απλά τα θεωρούσες αυτονόητα. Το ίδιο συμβαίνει και στις κακές χρόνιες. Σε αυτές που οι δοκιμασίες λες και έπεσαν όλες μαζί σα βροχή μετεωριτών στο κεφάλι σου. Κάποιες χρονιές περιέχουν φορτία αρνητικά μαζεμένα στις μέρες τους, τόσα πολλά και δυσβάσταχτα που πιστεύεις ότι τις έστειλαν για να σε δοκιμάσουν.

Αυτές τις χρόνιες, τις μέρες της ηρεμίας, της απροσδόκητης γαλήνης, τις δέχεσαι σα δώρα. Ξαφνικά τα αυτονόητα, ένα ήσυχο απόγευμα, ένα χαλαρό τηλεφώνημα που δεν έχει ένταση, μια Κυριακή χωρίς ηλεκτρισμό μπορεί να μοιάζουν με παράδεισο επί της Γης. Και βέβαια τα βλέμματα, οι άνθρωποι που αγαπάς και σ’ αγαπούν, που στέκονται εκεί για κείνες τις χρονιές, οι σταθερές της ζωής σου, λιγότερες όσο μεγαλώνεις αλλά πιο στέρεες, τα μπουμπούκια μιας λεμονιάς στο μπαλκόνι, ένα αναπάντεχο χαμόγελο σε ένα πρόσωπο που για μήνες το ταλαιπωρεί μια δοκιμασία, μπορεί να μοιάζουν παράδεισος.

Το τέλος του χρόνου είναι πάντα η αφορμή για ταξινομήσεις. Ασυναίσθητα κάνεις ταμείο. Κρεμάς τα νούμερα της χρονιάς στα μανταλάκια του κήπου σου, ανάλογα με το τι αντιπροσώπευσαν για σένα, στη μεριά του καλού ή του κακού.

Το 2014 ήταν για μένα αυτό που λέμε η επιτομή μιας κακής χρονιάς. Μια σειρά δοκιμασίες, αλλεπάλληλες τίναξαν στον αέρα βεβαιότητες χρόνων. Ταυτόχρονα η βιολογική ελάττωση των αντοχών με έκανε περισσότερο σοφό αναγκαστικά ως προς τις προσμονές και τις παλιές υπερφίαλες αναμονές του μέλλοντος. Ο ρεαλισμός, χωρίς να γίνεται εμπόδιο στην ονειροπόληση, έγινε σύμμαχος και όχι εχθρός. Έτσι κάθε απρόσμενο δώρο της ζωής μοιάζει πια μεγαλύτερο και πιο πολύτιμο.

Φτάνοντας στο τέλος και αυτού του χρόνου στέκεσαι με απόσταση από τα γεγονότα, όσο μπορείς, και στέκεσαι στα πρόσημα. Μια γραμμή χωρίζει το συν από το πλην.