Καλό ταξίδι, να προσέχεις…

της Νίνας Σαμίου

Αν με ρωτήσεις για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα του 2014 δεν έχω να σου πω πολλά. Δεν πολυπαρακολουθώ ειδήσεις, με θλίβουν. Δεν ξέρω τι είναι τα ομόλογα και τα σπρεντς, δε με ενδιαφέρει κιόλας. Και δεν με ενδιαφέρει γιατί έμαθα να μη στηρίζω την ευτυχία μου στα πράγματα αλλα στους ανθρώπους γύρω μου. Στην πραγματικότητα δε με πολυένοιαζε η κρίση μέχρι που ήρθε η ώρα να πω το πρώτο αντίο. Ένας ένας οι φίλοι μου, οι δικοί μου άνθρωποι που τόσα έχουμε περάσει μαζί άρχισαν να φεύγουν. Να μεταναστεύουν. Μεταναστεύω-ένα ρήμα που πλέον μισώ.

Συμφοιτητές και φίλοι μεγαλωμένοι και σπουδασμένοι στην Ελλάδα με ένα εισιτήριο στο χέρι για Γερμανία, Σουηδία, Ολλανδία και μια ελπίδα στο μάτι για μια δουλειά, ένα μέλλον. Φίλοι με τους οποίους πανηγύρισα κάθε βήμα προς το πτυχίο, κάθε καινούργια αρχή κάθε στενοχώρια. Σχέσεις μοναδικές απ αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ γιατί σε προχωράνε ένα βήμα προς την ενηλικίωση, ένα βήμα παραπέρα. Ατέλειωτα βράδια, συζητήσεις, γέλια, μεθύσια, αγωνίες καθημερινές μοιρασμένες στα δύο, στα τρία και δάκρυα χαράς στις ορκωμοσίες, χαμόγελα, φωτογραφίες με φίλες και έρωτες που καταλήγουν σε μια κορνίζα στο τοίχο. Κι έρχεται εκείνη η ώρα του αποχωρισμού στα αεροδρόμια που το “σ’ αγαπάω, μην με ξεχάσεις” κάπου πνίγεται ανάμεσα στα δάκρυα και γίνεται απλά “καλό ταξίδι, να προσέχεις”. Για όλους αυτούς τους νεομετανάστες που έφυγαν υπάρχουν από πίσω άλλοι τόσοι που έκλαψαν για τις φιλίες που μετατράπηκαν σε βιντεο-κλήσεις στο skype και για τους έρωτες που έγιναν μια φωτογραφία στη μνήμη του κινητού.

Δεν ξέρω τι με τρομάζει περισσότερο, το ότι μπορεί να μην ξαναβρώ φίλους σαν αυτούς που αποφάσισαν να μεταναστεύσουν ή ότι μπορεί να είμαι εγώ η επόμενη που θα κρατάει ένα εισιτήριο στο χέρι;

Διαβάστε επίσης: Μετανάστες στο Μόντρεαλ