Κάνει Χριστούγεννα εκεί έξω…

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος/εικόνα: Pexels

Ήθελα να σου γράψω για τα Χριστούγεννα που έρχονται. Για το «πνεύμα» της γιορτής, που υποτίθεται ότι αναζητούμε εναγωνίως. Για εκείνο το «πνεύμα» που ξεκινάει με τα στολίσματα των μαγαζιών και των σπιτιών, από τις αρχές του Νοεμβρίου. Πετάει χαρούμενο μέσα σε Χριστουγεννιάτικα δέντρα, θαμπώνεται από χιλιάδες φωτάκια led, χοντραίνει με γλυκά και φαγητά, ζαλίζεται κολυμπώντας σε ποτήρια με κρασιά και βότκες. Όλο εδώ το έχουμε και όλο το χάνουμε. Αγχωμένοι να προλάβουμε να ετοιμαστούμε για μια γιορτή που δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε.

Σκόρπιες εικόνες που με έναν μαγικό τρόπο δένουν μεταξύ τους και βγάζουν νόημα.

Έκανα μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, την περασμένη Κυριακή που η αγορά ήταν ανοιχτή. Έλεγα, από μέσα μου, μπορεί να είμαι τυχερός και να το συναντήσω το «πνεύμα». Είδα μια μαμά να τραβολογάει ένα κοριτσάκι, πρέπει να ήταν εκεί γύρω στα δέκα, που φορούσε «τα καλά του» και είχε την φατσούλα του ζωγραφισμένη, προφανώς προερχόμενη από κάποια “γιορτή”. Κάθε τόσο σταματούσε και «το έψελνε» και μετά ξανά μανά τραβολόγημα. Και εκείνο την κοιτούσε με την ζωγραφιά στο πρόσωπο να κάνει την σκηνή ακόμα πιο θλιβερή. Ποιος ξέρει και η δόλια η μάνα, πόσα «πρέπει» είχε στοιβάξει σε ένα πρωινό Κυριακής και έτρεχε να τα προλάβει νομίζοντας ότι έκανε κάτι καλό για το παιδί της.

Συνέχισα την βόλτα και είδα τραπέζια γεμάτα με κόσμο. Ρουφούσαν καφέδες απορροφημένοι σε οθόνες κινητών. Κάθε τόσο έκαναν ένα διάλλειμα και πόζαραν χαμογελώντας στις κάμερες τηλεφώνων, στέλνοντας μηνύματα «ντε και καλά» ευτυχίας. Και μετά ξανά πίσω στην οθόνη, να δούμε τι απήχηση είχε «το post». Είδα ένα ζευγαράκι εφήβων να περπατάει αγκαλιασμένο στο δρόμο. Κάθε τόσο σταματούσαν και αντάλλασσαν ένα φιλί.

Μου θύμισε σκηνή από ταινία, εκεί που οι πρωταγωνιστές ζουν ο ένας μόνο για τον άλλο και ενώ στον χώρο παίζει σκληρή μουσική εκείνοι στα αυτιά τους ακούν ένα ανάλαφρο βαλσάκι.

Συνάντησα τυχαία έναν παλιό φίλο που είχα να τον δω καιρό. Τώρα που το σκέφτομαι, τελευταία φορά ήταν τις πρώτες μέρες της καραντίνας του Covid. Καθώς ανταλλάσσαμε τα νέα μας σκέφτηκα ότι κάπως έτσι ήταν οι επαφές των ανθρώπων πριν από τα social media. Τώρα ξέρεις τα πάντα για όλους αφού μας αρέσει να βγάζουμε τις ζωές μας σε κοινή θέα.

Μην με παρεξηγείς, βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα την ενασχόληση με αυτά και δεν σου κρύβω ότι έχω γνωρίσει πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους «εδώ μέσα». Ανθρώπους που, ενώ ταιριάζουμε, δεν θα είχα ποτέ συναντήσει αν δεν ήταν αυτά τα «μέσα». Απλώς μου άρεσε που «είπαμε τα νέα μας», όπως κάναμε παλιότερα.

Το »πνεύμα» όλο και μου ξέφευγε, αλλά σα να ένιωθα ότι κάπως το πλησιάζω. Τελικά το συνάντησα, λίγες μέρες αργότερα, μακριά από δέντρα, φώτα και στολίδια. Είχε έλθει με το αεροπλάνο που φέρνει τα «αποδημητικά» των εορτών και τα ενώνει με τα άλλα μέλη της οικογένειας μέσα στη φωλιά τους. Σαν εκείνο το κομματάκι του παζλ που συμπληρώνει την εικόνα και της δίνει αξία μοναδική.

Μπορεί ο ξενιτεμένος του σήμερα να φαίνεται ότι δεν έχει και πολλή σχέση με αυτόν των τραγουδιών του Καζαντζίδη. Ξέρω ότι μπορείς να ανοίξεις την κάμερα του κινητού και «κοιταχτείτε». Μπορεί να λάβεις δέκα μηνύματα σε μια μέρα και να πληροφορηθείς με κάθε λεπτομέρεια το «πώς περνάει». Μόνο που όταν η οθόνη κλείνει ο νεομετανάστης την τεχνολογίας και τη γνώσης, ενώνεται μαγικά με αυτόν που έκοβε βόλτες «στον σταθμό του Μονάχου».

Μα κοίτα τώρα τι καλά που είναι! Μας περιμένουν μέρες και νύχτες φωτεινές. Ζεστασιά γύρω από τραπέζια πλούσια, γιορτινά. Γέλια, τραγούδια, χοροί. Μα πιο πολύ και πάνω από αυτά, η αίσθηση που αποκομίζεις από την ανθρώπινη επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάς. Την αίσθηση που είναι αδύνατο να περιγράψεις με λόγια. Κάτι ήξερε η γιαγιά μου που έλεγε ότι «και τα κοκόρια γεννάνε»!

Έχω βάλει και ακούω το σταθμό της ΕΡΤ με τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μόνο που πιάνω το εσωτερικό τζουκ μποξ μου να τραγουδάει «Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή. Τι να καταλάβουμε οι φτωχοί». Καλά Χριστούγεννα γεμάτα με τους ανθρώπους που αγαπάτε.