Κανένας υποψήφιος δήμαρχος δεν αγαπάει πραγματικά τη Θεσσαλονίκη
Κανείς που κατεβαίνει υποψήφιος Δήμαρχος σε αυτές τις εκλογές.
Μπορεί με τις γιορτές, τα τραπέζια και τις βραδινές εξόδους να ξεγελάστηκε η μνήμη μας για λίγο και να το ξεχάσαμε προς στιγμήν, αλλά οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου είναι πιο κοντά ημερολογιακά από κάθε άλλη φορά. Πλέον, πατάμε με γερά βήματα στις πρώτες μέρες του 2019 και απομένουν μόλις τέσσερις μήνες (!) για να ανοίξουν οι κάλπες και να κληθούμε να επιλέξουμε τους τοπικούς μας άρχοντες τον Μάιο.
Αν έχετε ταξιδέψει πρόσφατα σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, θα διαπιστώσατε ότι είναι πολύ κοινή η πραγματικά καλοπροαίρετη ερώτηση «α, πόσοι είναι τελικά οι υποψήφιοι δήμαρχοι Θεσσαλονίκης;». Κι αν η άμεση αντίδρασή σας είναι να ξεροκαταπιείτε και να ξεκινήσετε να μετράτε τα πρώτα ονόματα που σας έρχονται στο μυαλό, καλό θα είναι να εγκαταλείψετε αυτή την πρακτική γιατί δεν θα φτάσουν τα δάχτυλα των δύο χεριών σας. Με μια πρόχειρη καταγραφή, με τις υποψηφιότητες που έχουν ανακοινωθεί και εκείνες που αναμένονται από τις δημοτικές παρατάξεις των κομμάτων, η λίστα φτάνει τουλάχιστον τους 15 υποψήφιους Δημάρχους.
Σε κανονικές συνθήκες, οι Θεσσαλονικείς θα έπρεπε να ανοίγουν σαμπάνιες στους δρόμους, εκστασιασμένοι και περιχαρείς για την πληθώρα των ανθρώπων που θέλουν να σηκώσουν μανίκια και να διοικήσουν την πόλη. Απεναντίας όμως, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει.
Κι αυτό επειδή στην περίπτωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, η ύπαρξη πολλών διαθέσιμων επιλογών δεν μπορεί (δυστυχώς) να συνδεθεί ουσιαστικά με τον πλουραλισμό και τις διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις που είναι εξ ορισμού προνόμιο στις δημοκρατικές κοινωνίες.
Σε επίπεδο Δήμων απαιτούνται ισχυρές συμμαχίες και πρόσωπα που έχουν την ικανότητα να πείσουν ότι θα εργαστούν μαζί και στενά για το κοινό καλό και για την επίλυση των βασικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι δημότες καθημερινά. Ανοίγει παρένθεση: πριν τις πρώτες κάλπες, όχι μετά από αυτές. Κλείνει παρένθεση.
Οι δημοτικές εκλογές δεν γίνεται να είναι πασαρέλα προσωπικών φιλοδοξιών και τακτικισμών επειδή πολύ απλά γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Σε ό, τι αφορά τη Θεσσαλονίκη, μάλλον παραγνωριζόμαστε είναι η ορθότερη έκφραση…
Επομένως, η απόφαση να διεκδικήσεις τη Δημαρχία δεν πηγάζει από τα βάθη της ψυχής σου, δεν είναι οι σειρήνες του χρέους που σε καλούν και δεν μπορείς να τις αγνοήσεις. Είναι η επιπόλαιά σου παρόρμηση να δηλώσεις εμμέσως ότι δεν αγαπάς πραγματικά την πόλη που επιχειρείς να «διεκδικήσεις».
Αν έτρεφες αληθινά αισθήματα για αυτήν, προς Θεού, δεν θα αποσυρόσουν σε μιαν άκρη παρακολουθώντας τις εξελίξεις χωρίς να συμμετέχεις, αλλά θα φρόντιζες να προτάξεις τη συνεργατικότητα αντί της παλιομοδίτικης ανταλλαγής πυρών και κατηγοριών, την ομάδα σου αντί του ανφάς σου, το σαφές και εφικτό πρόγραμμά σου αντί της αοριστολογίας.
Φαντάζει ισοπεδωτικό και φυσικά μπορεί να ληφθεί ως άλλη μια άποψη – ειδικά από τη στιγμή που αυτό είναι, μια άλλη προσέγγιση -, αλλά ας σκεφτούμε τη Θεσσαλονίκη για ένα λεπτό σαν έναν άνθρωπο με πληγές σε σώμα και ψυχή, με εξωτερικά χτυπήματα από κακοδιαχείριση χρόνων και εσωτερικά από την αδιαφορία των πολιτών της. Θα άντεχε να βρεθεί έστω και στο ίδιο δωμάτιο με δεκαπέντε νοματαίους ταυτοχρόνως;
Λίγη προσοχή, λοιπόν, γιατί το περιεχόμενο είναι εύθραυστο και σε κανέναν δεν καίγεται καρφί…
