Κάψα και σκόνη. Μια βραδιά στην Πάολα.

Σάββατο βράδυ. Αύγουστος. Στην παραλία του Αι Γιάννη στη Σιθωνία, παρότι είναι περασμένες δέκα η κίνηση θυμίζει καταμεσήμερο. Σειρές ατέλειωτες αυτοκινήτων παρκάρουν σε χωράφια, στην πλευρά του Καστριού, προς τη Νικήτη και σκόνη σηκώνεται από το έδαφος.

Κορίτσια με ψηλοτάκουνα λαμέ παπούτσια περπατούν στη σκόνη. Τα logo σε μερικές περιπτώσεις είναι θηριώδη πάνω στην άμμο. Εκατοντάδες μέτρα. Έχουν πάρει το μαγικό χαρτάκι από το ταμείο και κατευθύνονται προς το beach bar. Που έχει μεταμορφωθεί πλήρως.

Ένα παχύ στρώμα μουσαμά έχει καλύψει την άμμο. Πάνω του τραπέζια και καρέκλες μπουζουκτσίδικου και μπροστά, κάτω από τη μεγάλη εξέδρα καναπέδες για όσους έχουν τα χρήματα ή τις γνωριμίες να πληρώσουν τα ακριβότερα μπουκάλια. Που μοιάζουν να έχουν ξεφύγει από διαστημική ταινία, καθώς μέσα τους διαθέτουν φως νέον και κάθε φορά που ένας σερβιτόρος σερβίρει τις εκλεκτές παρέες το αυτοφωτιζόμενο μπουκάλι μοιάζει με φωτόσπαθο.

Ακόμα πιο πίσω υπάρχουν κάγκελα. Κανονικά κιγκλιδώματα. Πίσω από αυτά στέκονται όσοι δεν είναι οι τυχεροί της βραδιάς να έχουν κάνει κράτηση τραπεζιού. Ή να την πληρώσουν. Θα δουν το σόου πίσω από τα κάγκελα.

Μοιάζει να είναι τριών ταχυτήτων αυτή η νύχτα. Ή μάλλον τεσσάρων. Γιατί εκτός από τις 3 κατηγορίες που απολαμβάνουν τη βραδιά στη στεριά υπάρχει και μια ακόμα φυλή, αυτή της θάλασσας. Μέσα στο νερό στη σειρά ψαρόβαρκες, τράτες και κότερα. Περιμένουν να βγει στη σκηνή το κορίτσι από τη Συκιά της Χαλκιδικής. Η δική τους Πάολα.

Αφού προηγούνται μερικοί άγνωστοι εντελώς σε μένα αοιδοί, η μια μου λένε ότι προέρχεται από talent show, φτάνει η στιγμή που όλοι αναμένουν. Η Πάολα, ανεβαίνει στη σκηνή και βεγγαλικά ανάβουν στα ψαροκάικα. Στην αμμουδιά-μουσαμά γίνεται το πανδαιμόνιο. Είναι κανείς εδώ από τη Συκιά, ρωτάει και ο κόσμος παραληρεί. Θα γίνει της πουτάνας, τους φωνάζει με νόημα και κείνοι την αποθεώνουν. Φοράει ένα αποκαλυπτικό μίνι σύνολο και χοροπηδά με απίστευτη ενέργεια.

Δεν ξέρω κανένα απολύτως τραγούδι της, όμως η φωνή της είναι μια βαθιά λαϊκή φωνή. Κάποια στιγμή λέει τη Μαύρη Θάλασσα του Σαββόπουλου, τις Τυφλές Ελπίδες και αμέσως μετά τα μεγάλα της σουξέ εναλλάξ. Η παραλία παίρνει φωτιά. Η Πάολα μοιάζει με μαγισσάκι που εκτοξεύεται διαρκώς. Αεικίνητη. Τα πλήθη καταγράφουν τα πάντα με τα κινητά. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσος κόσμος βρίσκεται στην παραλία που κολυμπάω από έφηβος. Και που μοιάζει ένα απέραντο μπουζουκτσίδικο. Το πλήθος είναι διαφόρων ηλικιών. Πολλά παιδιά που ξέρουν όλα τα τραγούδια της απέξω και ανακατωτά.

Η ώρα της λυπητερής φτάνει στα τραπέζια. Οι αποδείξεις γράφουν επάνω ότι τα έσοδα πηγαίνουν υπέρ της Προποντίδας, της ομάδας του Μαρμαρά. Υπήρχαν 4 κατηγορίες ποτών. Απλά ποτά, φιάλη απλή, special και premium. Πολύ χρήμα για μια χώρα που υποφέρει.

Οι σερβιτόροι μετρούν τα κατοστάρικα. Σωρό. Ο αθλητικός σύλλογος της Προποντίδας θα περάσει έναν άνετο χειμώνα φέτος, σκέπτομαι…

Ο γυρισμός είναι άχαρος. Η σκόνη υπερτερεί την κάψα της νύχτας. Κορίτσια ντυμένα με τουαλέτες προσπαθούν να ανασάνουν μέσα στο χώμα. Ένας στρατός security καθοδηγεί τον κόσμο προς την έξοδο.

Η παραλία μέχρι το πρωί πρέπει να έχει γίνει και πάλι παραλία. Φορτηγά περιμένουν να μαζέψουν τα πάντα. Η Πάολα εξοντωμένη από την τρομακτική κατανάλωση ενέργειας υποθέτω θα πάει να κοιμηθεί. Το προηγούμενο βράδυ ήταν στο πρώτο πόδι. Έφυγε από το μαγαζί που εμφανίστηκε γύρω στις δέκα το πρωί. Αυτό το κορίτσι από τη Συκιά, συμπατριώτισσα του Σωκράτη Μάλαμα, τα έδωσε όλα στην παραλία του Άι Γιάννη.

Σ΄αρέσει δεν σ΄αρέσει το ρεπερτόριο οφείλεις να παραδεχτείς πως στη σκηνή είναι δυναμίτης. Υπάρχει ένα είδος λατρείας στο πρόσωπο της. Σαν είδωλο θρησκείας. Εγώ νοιώθω λίγο εξωγήινος και στο διάλειμμα αποχωρώ.

Την Πάολα την είδα άλλη μια φορά στη ζωή μου. Πριν 15 χρόνια, όταν δέχτηκε να τη φωτογραφήσουμε γυμνή, έγκυο στον ένατο μήνα ντυμένη ως Μαντόνα για τις ανάγκες του χριστουγεννιάτικου εξωφύλλου ενός περιοδικού που διεύθυνα. Μου χε φανεί ντόμπρα και ξηγημένη.

Φεύγοντας άκουσα στο πάρκινγκ ένα πιτσιρίκο να λέει στη μάνα του: Ρε μάνα, αυτή είναι καλύτερη και από την τηλεόραση.

Όσο απομακρύνομαι και αφήνω πίσω τα ηχεία με τα τραγούδια της τα τριζόνια σκεπάζουν τη φασαρία της βραδιάς. Το φεγγάρι πάει για πανσέληνο στον ουρανό.