Κατά το δοκούν

Πιστεύω ακράδαντα, έξω από μικροπολιτικές και κωλοτούμπες, ότι οι άνθρωποι που κατοικούν στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου έβαλαν όχι απλά πλάτη στο θέμα του προσφυγικού, αλλά και πως την τελευταία δεκαετία παρέδωσαν και σε μας τους δύσπιστους μαθήματα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, άψογης συμπεριφοράς και ανοχής σε συνθήκες που δεν αρμόζουν σε μια χώρα σε καιρό ειρήνης.

Από κείνους μόνο να μάθουμε έχουμε, να σεβαστούμε. Τους οφείλουμε όλοι. Οι πολιτικοί, οι πολίτες, η Ευρώπη.

Αποτέλεσαν και αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το θάλαμο υποδοχής και διαχείρισης του μεγαλύτερου προβλήματος που παρουσιάστηκε τις τελευταίες δεκαετίες στα όρια της.

Βλέποντας την εικόνα της απόβασης των Ράμπο χθες στα λιμάνια τους, τα αμπάρια των πλοίων να ανοίγουν και να ξεχύνονται οι ασπίδες και τα κράνη, να μετατρέπονται οι ντόκοι σε πεδία μάχης απέναντι σε ανθρώπους που απλά ζητούν υπομονετικά εδώ και χρόνια μια δίκαιη κατανομή του προβλήματος και μια ανάσα από όσα υπέστησαν είναι μια εικόνα που δεν τιμά τη χώρα.

Δεν ξέρω ποιος συμβουλεύει τον πρωθυπουργό ή ποιος ίσως ίσως επιβάλλει αυτές τις λύσεις. Όποιος και αν είναι θα πρέπει να λάβει υπόψη του πως οι μέρες της αλαζονείας και της επιβολής ακολουθούνται πάντα από τις μέρες του ταμείου. Και εδώ το ταμείο θα είναι απολύτως αρνητικό.

Δεν μπορεί να ισχυρίζεσαι άλλα για να πάρεις την εξουσία και μετά να πράττεις αλλιώς. Ας ρωτήσει και τον προκάτοχο του…