Καθόλου ΣΟΚ: Συμβαίνει κάθε μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη
Το μεσημέρι σε επίπεδο μεταφοράς στη Θεσσαλονίκη είναι μια τεράστια πληγή.
Το μεσημέρι σε επίπεδο μεταφοράς στη Θεσσαλονίκη είναι μια τεράστια πληγή.
Ασφυκτική κίνηση από τα ΙΧ σε κεντρικές οδικές αρτηρίες στην πόλη, ανυπόμονοι οδηγοί με το χέρι στην κόρνα, λες και πρόκειται για buzzer σωστής απάντησης σε τηλεοπτικό παιχνίδι, φανάρια πολλές φορές ασυγχρόνιστα, που αφήνουν τους πεζούς εκτεθειμένους στο πέρασμά τους με τον «Γρηγόρη» και το πράσινο για τα αυτοκίνητα να ανάβουν την ίδια στιγμή, γενικώς ένα χάος.
Μια τραγική κατάσταση που δεν δικαιολογείται, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είμαστε και Μανχάταν για να πνιγόμαστε σε λαοθάλασσες, χωρίς να μπορούμε να βρούμε μια βιώσιμη λύση στην αστική μας καθημερινότητα.
Και από την άλλη, αν το επόμενο ραντεβού σου ή το σπίτι σου δεν «περπατιέται», δηλαδή δεν βρίσκεται σε μια απόσταση ανεκτή για να τη διανύσεις με τα πόδια, πέφτεις στο καζάνι που βράζει και λέγεται ΟΑΣΘ. Με τέτοιες εικόνες, ελεύθερης κατάδυσης σε ένα υπερφορτωμένο λεωφορείο.
«Κάντε λίγο πιο μέσα να χωρέσουμε όλοι» (λες και αν υπήρχε χώρος, δεν θα προχωρούσαν οι χριστιανοί για να αναπνεύσουν και λιγάκι), «περίμενε, οδηγέ, μην κλείσεις» (ενώ είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει περιθώριο στην πόρτα να επανέλθει στην πρότερή της, κλειστή κατάσταση), «μου χτυπάτε λιγάκι το εισιτήριο» (μα πώς, ενώ ακόμα κανένα μαγικό ραβδί δεν έχει μεταμορφώσει τους επιβάτες σε ομοιώματα του Spiderman).
Άλλες φορές τα αποθέματα υπομονής βρίσκονται σε καλύτερα επίπεδα, άλλες φορές η ανοχή εξαντλείται. Δεν είναι εικόνα σύγχρονης πόλης αυτή και δεν τιμά κανέναν η συγκεκριμένη παγιωμένη πραγματικότητα.
Αν μπορούσα να απελευθερώσω τα χέρια μου και να φωτογραφίσω τον κόσμο έξω από τα ασφυκτικά γεμάτα αστικά, τον τρόπο που οι απ’ έξω μένουν με το στόμα ανοιχτό μπροστά σε αυτό το θέαμα, θα προέκυπτε ένα εξόχως σουρεαλιστικό υλικό: δίσκοι από σερβιτόρες να σωριάζονται κατάχαμα από την έκπληξη, διερχόμενοι να «τσουγκρίζουν» τα κεφάλια τους έτσι όπως το βλέμμα τους καρφώνεται στην πορεία του λεωφορείου, κυρίες με ντυμένα σκυλάκια στην αγκαλιά να σουφρώνουν τα χείλη τους από απέχθεια.
Δεν καταφέρνω όμως να πιάσω το κινητό και να κεντράρω στον στόχο. Το ένστικτο επιβίωσης που με διακατέχει (με) φροντίζει ώστε να μην ποδοπατηθώ και να παίρνω βαθιές ανάσες για να τη βγάλω καθαρή μέχρι να αδειάσει το βαρύ φορτίο του αστικού.
Κρίμα, έτσι χάνεται η ευκαιρία για μεγάλη τέχνη στη Θεσσαλονίκη…
