Κάτι γκόμενοι και κάτι γκόμενες που τέλειωσαν
Ένα είδος ανθρώπων που ξέμεινε στην παλιά εποχή.
Όλο και λιγοστεύουν οι “γκόμενοι” του Σαββάτου, που μετά το γυμναστήριο, τη φωτόλυση, το σολαριουμ, βάζουν βενζίνη με την πιστωτική και βολτάρουν Τσιμισκή – Μητροπόλεως για ώρες, μπλοκάροντας την κυκλοφορία και πιστεύοντας ότι αποτελούν το πλέον πολυπόθητο χάζι για τους περαστικούς, ως οι επιτυχημένοι της πόλης.
Λιγοστεύουν, αλλά δεν έχουν εξαφανιστεί, υπάρχουν ακόμη αυτοί που εξακολουθούν με τις μουσικές στη διαπασών, σαν κοκοράκια, να διαλαλούν την επιθυμία τους δημοσίως για φιγούρα, για λίγη προσοχή, ανάπηροι και δυστυχείς να διαφημίσουν οτιδήποτε άλλο εκτός της εικόνας τους. Κορνάρουν, πειράζουν τις περαστικές, αγνοούν τα φανάρια, δηλώνουν με τον πιο ανάγωγο τρόπο το μέγεθος της αντικοινωνικότητάς τους, μετασχηματίζοντάς την σε τζάμπα μαγκιά. Ξεχνούν αδιαφορούν, εθελοτυφλούν ότι η εποχή της σκέτης εικόνας και των φράγκων ως αξίας, έχουν εδώ και χρόνια περιέλθει στο χρονοντούλαπο της νεοιλουστρασιον Ιστορίας μας.
Φυσικά, όσο ακόμη υπάρχουν κάτι “γκόμενες” που έχουν σαν κριτήριο τα «τι δουλειά κανείς», «τι αμάξι έχεις», «πόσα βγάζεις» κι «αν κερνάς», όσο κυκλοφορούν κορίτσια με τις 12ποντες φλουο λαχανι γόβες, σαν ρέπλικες των τηλεοπτικών επαγγελματιών μαμάδων συζύγων με ειδικότητα τα λαοφιλή διαζύγιά τους, τόσο και τα νέας κοπής μετροσέξουαλ αρσενικά θα παραμένουν κοκόρια σε ένα κοτέτσι που θυμίζει χρηματιστήριο γεμάτο με μετοχές φούσκα και τοξικές αξίες.
Κι όμως αυτή η κατηγορία νεοελλήνων, είναι η τελευταία που θα καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει, όταν γύρω της, σε αυτό που θεωρούν παρέα τους, κόσμο τους, πραγματικότητά τους, αρχίσει να σχηματίζεται ένα κενό, το κενό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ αλήθειας και φούσκας, μεταξύ ζωής και κοινωνικής κατασκευής. Τότε θα πέσουν, μέχρι του τελευταίου, κάνοντας τον πιο άσχημο θόρυβο. Σας ζητώ να μην τους δείξετε τον παραμικρό οίκτο. Ας πεθάνουν από την αδιαφορία μας ή ας ντραπούν επιτελούς από το δημόσιο κράξιμο που τόσο επιζητούν.
