Κάτι λείπει από τις πλατείες…

του Κώστα Δημολιού Εικόνες: Γιώργος Οικονομίδης

Μέχρι και λίγους μήνες πριν ο λόγος για τον οποίο θα πραγματοποιούνταν κάποια πορεία ή συγκέντρωση είχε να κάνει με συγκεκριμένες αιτίες και επακόλουθα, είχε συγκεκριμένους σκοπούς. Οι απολύσεις, η λιτότητα, η εξαθλίωση που βίωσε ο ελληνικός λαός τα 5 χρόνια του μνημονίου, αποτελούσαν ένα δείγμα των λόγων για τους οποίους ο κόσμος κατέβαινε στους δρόμους για να διεκδικήσει τα αυτονόητα.

Η εικόνα που είχαν οι περισσότεροι για τις πορείες και τις διαδηλώσεις είναι συνηθισμένη. Η πολιτεία και τα Μ.Μ.Ε. έχουν καταστήσει δεδομένες κάποιες καταστάσεις, με τις πορείες να έχουν υποστεί ένα είδος δαιμονοποίησης με τον τρόμο να τις περιβάλλει. Βάρβαροι διαδηλωτές που επιτίθενται στα φιλειρηνικά ΜΑΤ, χημικά και βόμβες μολότοφ να εκσφενδονίζονται από παντού, κουκουλοφόροι που καταστρέφουν περιουσίες και κάνουν πλιάτσικο σε καταστήματα, μέχρι και ιπτάμενα τάγματα αναρχικών που ειδικεύονται στο…παρκούρ.

Οι πλατείες και οι δρόμοι ήταν άδειοι από απλό, καθημερινό κόσμο. Ποιοι κατέβαιναν για να διαδηλώσουν τα προηγούμενα χρόνια; Απολυμένοι, συνδικαλιστές, άνθρωποι ενταγμένοι σε παρατάξεις και φοιτητικοί σύλλογοι. Ο φόβος, η λιτότητα και η απογοήτευση εξώθησαν τον κόσμο μακρυά από τις πλατείες όλο αυτό τον καιρό. Κανείς σχεδόν δεν έβρισκε δύναμη και ουσία για να κατεβεί και να διεκδικήσει την δουλειά που του στέρησαν, τα καταπατημένα δικαιώματα και πολύ περισσότερο την ίδια του τη ζωή. Έτσι οι πορείες συρρικνώθηκαν και πλατείες έμεναν όλο και πιο συχνά άδειες, με ελάχιστο κόσμο να δίνει το παρόν, ενώ ο αριθμός των παρόντων αστυνομικών, που πολλαπλασιάστηκε με τα χρόνια, προκαλούσε μεγαλύτερη αίσθηση.

Κάτι όμως φαίνεται να αλλάζει τον τελευταίο καιρό. Στο πλαίσιο της πολιτικής που άσκησε η νέα κυβέρνηση πολλοί άνθρωποι είδαν ξανά την ελπίδα να ανατέλλει και βρήκαν πάτημα να διεκδικήσουν ξανά όσα στερήθηκαν. Χιλιάδες κατέκλυσαν τις πλατείες τις χώρας αλλά και της Ευρώπης. Πέρα από κομματικές ταυτότητες και αντιλήψεις, πέρα από τα κοινωνικά στρώματα και την καταγωγή. Όλοι ήταν εκεί για να διεκδικήσουν την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Πολύ περισσότερο, για να δώσουν μια χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση και να γίνουν η φωνή της. Αυτή που θέλει βάλει φρένο στη λιτότητα, την κατηφόρα και τον ζόφο των μνημονιακών χρόνων φωνάζοντας ένα ηχηρό ΟΧΙ!

Κάτι λείπει από τις πλατείες… Ο φόβος δεν είναι πια εκεί. Ούτε τα ΜΑΤ και τα χημικά. Οι ειδήσεις όλως περιέργως δεν έχουν να πουν κάτι για άγρια επεισόδια και βανδαλισμούς… Μόνο η ελπίδα και μια ευφορία είναι εκεί, αυτή που ενώνει τον κόσμο τις κρίσιμες αυτές στιγμές που ζούμε…

Την Κυριακή 15/2 Πανευρωπαϊκή ήταν η ημέρα αλληλεγγύης στην Ελλάδα. Πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση το απόγευμα στον Λευκό Πύργο. Ανάλογες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα κι όχι μόνο.