Κάτι να καίει

Λέξεις: Σπύρος Βούγιας 

Κάτω από το βουνό των πρόσφατων καλοκαιρινών αναμνήσεων από τις Μικρές Κυκλάδες, τις άγονες γραμμές και τις απάτητες παραλίες της Σιθωνίας, κρύβεται πάντα αυτή η καρτ ποστάλ από την πρώιμη εφηβεία μας. Είναι η πλαζ του ΕΟΤ της Αγίας Τριάδας, σπουδαίο δείγμα δημόσιας αρχιτεκτονικής που σχεδίασαν μαζί ο Εμ. Βουτυράς, ο Π. Σακελλάριος και ο Π. Βασιλειάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Θυμάμαι ακόμη κάθε μέτρο διαδρομής από την είσοδο (όταν είχα να πληρώσω το τάληρο), τις καλόγουστες καμπίνες με ξύλο ραμποτέ, τα αυτόματα ντους, τις σανιδένιες πλατφόρμες πάνω στην άμμο, τις πολύχρωμες ομπρέλες, τις ξαπλώστρες, το μπαρ με τα σάντουιτς λουκάνικο και τις μπύρες, τους ψύκτες με παγωμένο νερό, την μεγάλη τσουλήθρα για τις βουτιές και τα κολλητά μαγιό των λουομένων με τις μεταλλικές τόκες. Δεν λέω για τα σώματα (και κάνω το σταυρό μου).

Ονειρεύομαι συχνά πως η πλαζ (παρότι ανήκει στο άχρηστο ΤΑΙΠΕΔ) έχει ξανανοίξει. Έχουμε κάνει κοπάνα απ το σχολείο. Παίρνουμε το καραβάκι απ’ το Λευκό Πύργο και σε μισή ώρα είμαστε εκεί. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Βάζω ανυπόμονα μαγιό και βγαίνω να βρώ χώρο για την πετσέτα μου. Λίγο πιο πέρα ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η Μάρθα Καραγιάννη αστειεύονται με τον Βουτσά και τη Ρένα Βλαχοπούλου.

Σκέφτομαι να πλησιάσω να τους δω από κοντά αλλά οι συμμαθητές μου με φωνάζουν. Έχουν νοικιάσει ένα κανό και προσπαθούν να ανέβουν. Σαν αντικατοπτρισμό, βλέπω και δυό άγνωστα κορίτσια στην παρέα αλλά μπορεί να είναι και η ιδέα μου. Αποφασίζω να πάω για βουτιά γιατί με ζάλισε ο ήλιος.

*Ο Σπύρος Βούγιας είναι πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης και συγκοινωνιολόγος