Κάτι νύχτες που γράφεται Ιστορία

Εικόνες: Μυρτώ Τούλα

Εχθές ήταν μία ημέρα ιστορική για την Θεσσαλονίκη. Γύρω στις 6 ξεκινήσαμε από την πλατεία Ναυαρίνου προς την Αριστοτέλους, ήταν από αυτές τις ημέρες που η πόλη σου φαίνεται ωραία, που έχεις σκοπό να φωνάξεις, “εσείς φεύγετε, εμάς εδώ κρίνεται το μέλλον μας.”

Στα καφέ στην Σβώλου οι παρέες δίνανε ραντεβού στη μεγάλη πλατεία. Ξαφνικά στον δρόμο γίναμε πολλοί, έβλεπες όλες τις γενιές, να δημιουργούν μία τεράστια θάλασσα με σύνθημα “υπερασπίσου το νερό” στην Πλατεία Αριστοτέλους.

Τέτοιο κόσμο εμείς οι νεότεροι, δεν ξανάδαμε, τέτοια μαζικότητα, τέτοια κινητοποίηση. Τον τελευταίο μήνα η πόλη βράζει από οργή, οι καναπέδες στα σπίτια μένουν άδειοι, στους δρόμους, στα καφενεία, στα bar, ακούγεται ένα ηχηρό “Ως εδώ”. Εχθές ήμασταν όλοι εκεί για να διαδηλώσουμε μέσω της τέχνης κατά της οποιασδήποτε ιδέας για την ιδιωτικοποίηση του νερού.

Γύρω στις 7 παρά η Φωτεινή Βελεσιώτου με το μουσικό σχήμα της πόλης “Πριγκιπέσσα” ανέβηκε στην σκηνή, “Τώρα θα δεις μες στης  ψυχής τα υπόγεια. Τραπέζι με ψωμί νερό κι αλάτι.” Ακολούθησαν οι σπουδαίοι Χειμερινοί Κολυμβητές, γινόμασταν όλο ένα και περισσότεροι, το σύνθημα ήταν πιο ηχηρό από ποτέ, πλάι στο Σωματείο Εργαζομένων της ΕΥΑΘ. Ο κόσμος έφτασε τους 30.000. Ο Δημήτρης Μυστακίδης ήταν εκεί για να μας θυμίσει τα δημόσια αγαθά που πρέπει νάναι δημόσια.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς, με τα τραγούδια ευθείας βολής προς τις αρχές έδωσε το σινιάλο για αγώνα. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ανέβασε στην σκηνή την Μυρσίνη, εκείνη μας διάβασε τα λόγια μιας μάνας που έχασε την κόρη της στα Τέμπη, “δεν γνώριζα πως θα σκοτώσουν την κόρη μου”, έπειτα έπαιξε η “Παλιά Πληγή” με φόρο τιμής στα θύματα των Τεμπών, μία ατέλειωτη σιωπή επικράτησε και τα νέα παιδιά, κλαίγανε αγκαλιασμένα, όταν τελείωσε το τραγούδι, ακούστηκε σύνθημα “δικά σας τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί, το σύνθημα αυτό δεν θα ξεχαστεί.”

Πυρσοί, πειρατικές σημαίες, πανό για το νερό έφτασαν μέχρι την τελευταία άκρη της πόλης.

Μία ολόκληρη πόλη οργισμένη. Εχθές σου έδειξε πως δεν είσαι δυνατός να την φιμώσεις, έθαψες παιδιά της, την ιστορία της σε υπόγεια, την έχεις αφήσει να καταρρεύσει όμως εχθές σου έδειξε πως δεν ξεχνά!

Δεν είναι μόνο το νερό, είναι ο τρόπος που μεγαλώσαμε όλοι εμείς, που δεν θυμόμαστε μέρες ξέγνοιαστες.

Ειρηνικά εχθές η Θεσσαλονίκη έγινε ένα, έγραψε ιστορία και σου είπε πως δεν ξεπουλιέται. Μάνες με μωρά στα καρότσια, ζευγάρια ηλικιωμένων, φοιτητές, μαθητές ήταν εκεί. Και σήμερα τι θα βγεις να πεις στα κανάλια;

Παιδιά που από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ, καθάριζαν την Αριστοτέλους για να την βρούμε σήμερα καλύτερα από ότι την έχει παραδώσει ο δήμος. Στην γενιά μου ελπίζουμε και σ’ αυτήν βασιζόμαστε πια, μια γενιά τόσο βασανισμένη, απελπισμένη και απογοητευμένη μπορεί να βαδίσει μπροστά πιο καθαρή και να εμπνεύσει και μας να ακολουθήσουμε.

Και όταν μετά από χρόνια πολλά κάποιος θα με ρωτήσει θα πω με καμάρι: Ναι, ήμουν και εγώ εκεί!