Και να καθαρίσουμε τους ζαβολιάρηδες…

Αρκετά παίξαμε τη «Δημοκρατία». Δε λέω ωραία περάσαμε, όχι όλοι, οι χαμένοι πάντα μια γκρίνια τη βγάζουν στο τέλος της παρτίδας, αλλά δε μπορώ να πω, γενικά καλά περάσαμε. Όμως αρκετά με το παιχνίδι. Τώρα λοιπόν λέω μήπως να αρχίσουμε να την εφαρμόζουμε κιόλας. Τους κανόνες του παιχνιδιού τους μάθαμε. Δεν ήταν δα κάτι το δύσκολο. Τώρα λοιπόν καιρός είναι να μάθουμε και τους νόμους.

Η κυρίαρχη δύναμη λοιπόν πρέπει να είναι ο πολίτης. Κι όχι ο υπάλληλος του κράτους. Γιατί ο πολίτης πληρώνει τον υπάλληλο για να υπάρχει κράτος. Φυσικά το κράτος για να στήσει μια παράγκα τύπου ποδοσφαιρικού σωματείου, προτίμησε τα πάρει δανεικά, να κάνει προσλήψεις, να χαρίσει καθρεφτακια και μπίλιες σε πολλούς πολίτες ώστε αντί να είναι παραγωγικοί να γίνουν απλά ψηφοφόροι. Δε λέω, καλά περάσανε, και ένα σπιτάκι έφτιαξαν, κι ένα εξοχικό, βρήκαν κι έναν τρόπο, στην παράγκα, να κάνουν και ένα παραπάγκαρο, να βγάζουν κάτι τις για το επιπλέον ενός lifestyle.

Ωραία όλα αυτά, τα ζήσαμε τα χαρήκαμε, αλλά στην πορεία ξεχάσαμε τον πολίτη. Ο πολίτης εξακολουθούσε να εργάζεται, να φορολογείται, να εισφέρει, άρχισε να δωροδοκεί, να φτιάχνει και να μοιράζει φακελάκια, γιατί κατά βάθος ήθελε ένα κράτος προστάτη κι όχι ένα κράτος μέγγενη. Οι πιο φτωχοί μια δουλειά ψάχνανε, οι πιο προικισμένοι μια βολική θέση στο δημόσιο.

Κι έτσι λιγόστεψαν οι πολίτες, αυξήθηκε το κράτος, σταμάτησαν οι δημιουργικοί, τα πιόνια στο παιχνίδι δεν ήταν όμοια πια. Κι η Δημοκρατία έγινε μια δημοκρατία τραβεστί. Με πολύ κράτος που ζούσε με δανεικά κι όλο λιγότερους πολίτες που είχαν ξεχάσει γιατί είπαν ναι σε αυτό το παιχνίδι.

Ώσπου με κρατικές δημοκρατικές διαδικασίες, εμφανίστηκαν οι θυμωμένοι, οι αντισυστημικόι εθνοσωτήρες, οι πιστοί, οι ηθικοί της Χρυσής Αυγής. Κι έτσι κατάλαβαν κι οι ελάχιστοι πολίτες και οι πολλαπλάσιοι ιθαγενείς που πίστευαν ότι ήταν υπάλληλοι ενός κράτους δημοκρατικού, το γιατί και το πώς όλο αυτό ούτε παιχνίδι είναι , ούτε οδηγεί πουθενά. Γι’ αυτό σου λέω, ωραία παίζαμε ως τώρα, και το «κράτος» και τη «Δημοκρατία».

Βαρεθήκαμε όμως. Θέλουμε τα κουβαδάκια μας και να πάμε σε άλλη παραλία. Για να ξαναφτιάξουμε από την αρχή τους όρους του παιχνιδιού. Τους ζαβολιάρηδες να μη τους ξαναβάλουμε στο παιχνίδι κι οι υπόλοιποι να μην κλέβουμε ούτε στα ζάρια, ούτε στις ερωτήσεις.

Είναι λες αργά;