Κι ο κλήρος μπαίνει στο ΑΠΘ

Λέξεις: Ιωάννα Κακούρη 

Και τότε φώναξαν τον κλήρο, να δούνε ποιος – ποιος θ’ αναγορευθεί, οέ οέ ουαί κι αλίμονο. 

Δε γνωρίζω αν οι υπογραφές θα πιάσουν τόπο σχετικά με την ακύρωση της απόφασης, παρ’ όλα αυτά υπέγραψα. Δε γνωρίζω με ακρίβεια ποια συμφέροντα εξυπηρετήθηκαν και ποιες χάρες ξεπληρώθηκαν, αν και εικάζω με επιτυχία. Δε γνωρίζω τα επίσημα ψευδοκριτήρια που οδήγησαν αρχικά σ’ αυτήν την επιλογή, παρ’ όλο που φρόντισαν οι καλοθελητές να μηχανευτούν κάμποσα από δαύτα και να μας τα πετάξουν πρόχειρα, σανό στην ταΐστρα.       

Αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι η διαφορετική αντίληψη της ιερότητας που (ευτυχώς) μας χωρίζει με τον κύριο Άνθιμο. Γνωρίζω, ακόμη, πως ένας άνθρωπος με την αξίωση του ακαδημαϊκού, ουδεμία σχέση θα είχε ποτέ με τα ιερά και τα όσια του μητροπολίτη.  Κάποιος που –υποτίθεται- έχει βιώσει την ιερότητα του αμφιθεάτρου, δε γίνεται να βάζει το λιθαράκι του για ένα Αριστοτέλειο-χωνευτήρι του παραλόγου και του χυδαίου. 

Αυτό που εύχομαι να μη γνωρίσω ποτέ είναι η αντικατάσταση των αξιών του μεγαλύτερου ακαδημαϊκού ιδρύματος της χώρας με αυτές του κάθε Άνθιμου. Να μην περάσουν ούτε απ’ έξω από τις πόρτες του πανεπιστημίου ιδέες όπως «η ομοφυλοφιλία είναι θανάσιμο αμάρτημα, ο βιασμός δε χρήζει δημοσιοποίησης και δεν υπάρχουν άλλοι πλανήτες εκτός της Γης». Την ηθική του πανεπιστημίου συνιστούσε ανέκαθεν ο αγώνας του για την αποκαθήλωση ανάλογων αισχρών ιδεολογιών κι όχι η διδασκαλία στείρας επιστήμης.

Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν οι υπεύθυνοι γι’ αυτήν την απόφαση είναι πως ξεπερνάει τα όρια του οξύμωρου αγγίζοντας πλέον το ανίερο, το αυθεντικό ανίερο κι όχι το ιμιτασιόν. Προσβάλλει όχι μόνο τα μέλη του πανεπιστημίου, αλλά μια ολόκληρη κοινωνία, που βιώνει την επάνοδο παπάδων-ζευγάδων.