Η κοινοτυπία της αθλιότητας
Ένα μάτσο νέοι άνθρωποι περνούν τις μέρες τους μαντρωμένοι σε δυο «σπίτια» που επικοινωνούν με μία σκάλα.
«Άλλοι σκέφτονται το μπαγκράουντ, άλλοι σκέφτονται την καρδιά. Εγώ δεν σκέφτομαι το μπαγκράουντ για να κάνω παιδιά. Κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει εμένα, σαν Γιάννη (γιατί θα μπορούσε ίσως να του το στερήσει σαν Νίκο, σαν Αγησίλαοή ή σαν Κώστα…), την επιθυμία να φτιάξω μια οικογένεια ή να το σκέφτομαι για το μέλλον επειδή δεν έχω μπαγκράουντ. Τότε, αν ήταν έτσι, τότε να μείνουμε όλη η Ελλάδα, επειδή είμαστε το 80% άνεργοι, να μείνουμε υπογεννητικότητα -πώς λέγεται;».
Φώναζε με πάθος και ένταση, ίδρωνε από τη σύγχυση, τον έπνιγε το δίκιο.
Ένας Τζόννυ τα έλεγε όλα αυτά τα περισπούδαστα. Σε μια Νέρτζη. «ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΖΟΥΖΟΥΝΟΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ».
Ένα μάτσο νέοι άνθρωποι περνούν τις μέρες τους μαντρωμένοι σε δυο «σπίτια» που επικοινωνούν με μία σκάλα, χυμένοι σε καναπέδες σαν άδεια σακιά. Μαλώνουν, μονιάζουν, σαλιαρίζουν, μυξοκλαίνε χωρίς ψυχή, χασκογελούν με φτηνιάρικα κλισέ, λικνίζονται με σουξεδιάρικους σκοπούς, μιλούν ακατάπαυστα χωρίς νόημα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, μοιράζονται αξιοθρήνητες ιστορίες σε μια γλώσσα φτωχή και κακοποιημένη, ανταλλάσσουν προσβολές, ειρωνείες και φτηνά γλυκόλογα…
Ένα μάτσο νέοι άνθρωποι περνούν τις μέρες τους μαντρωμένοι σε δυο «σπίτια» που επικοινωνούν με μία σκάλα και σκηνοθετούν μια ευτελή καθημερινότητα διεκδικώντας την εύνοια του «κόσμου που τους κρίνει», του «κοινού που βλέπει και καταλαβαίνει». Σχεδιάζουν τακτικές για να «επηρεάσουν τα social» και ορίζουν τις επιλογές τους με βάση κάποια …«μηνύματα που παίρνουν από έξω».
Ένα μάτσο νέοι άνθρωποι περνούν τις μέρες τους μαντρωμένοι σε δυο «σπίτια» που επικοινωνούν με μία σκάλα και προσποιούνται ξετσίπωτες ρομαντικές αγάπες, εξομολογούνται σικέ έρωτες και κυνηγούν σαν τα λαγωνικά λεφτά και έπαθλα ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε ρουφιάνες κάμερες.
«Το ότι είναι δυνατόν να εντυπωθεί στην ψυχή μας ένα σύστημα ιδεών σχεδιασμένο για να μας εμποδίσει να έχουμε συνείδηση, να πνίξει τη σκέψη κάτω από ένα υποκατάστατο σκέψης, με βυθίζει σε μια απόγνωση που με στοιχειώνει»*
*Βίκτωρ Σερζ
