Η κουλτούρα της βίας και της ισοπέδωσης
Η σημερινή φασιστική επίθεση στον κ. Άγγελο Συρίγο μέσα στο Πάντειο πανεπιστήμιο επειδή τόλμησε να κάνει παρατήρηση σε κάποιους που μουτζούρωναν έναν τοίχο επιβεβαιώνει την κουλτούρα της βίας και της τρομοκρατίας απέναντι σε κάθε λογική φωνή.
Η είδηση του ξυλοδαρμού μιας από τις πιο ψύχραιμες και νηφάλιες φωνές της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας, του καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστημίου κ. Άγγελου Συρίγου, μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου γιατί τόλμησε να κάνει παρατήρηση σε μια ομάδα νεαρών που λέρωναν με σπρέι εξωτερικό τοίχο της σχολής, προκαλεί αποτροπιασμό και αγανάκτηση αλλά πια δεν ξαφνιάζει.
Η κουλτούρα της βίας, της βεβήλωσης, της έλλειψης σεβασμού του χώρου που φιλοξενεί τους φοιτητές, που καθιέρωσαν οι πολιτικές νεολαίες από τη μεταπολίτευση και μετά, έχει οδηγήσει στην απόλυτη ασυδοσία, στον απόλυτο εξευτελισμό και στην απόλυτη σύγχιση στο μυαλό του φοιτητή για το τι σημαίνει πανεπιστημιακός χώρος και φυσικά κατ΄επέκταση δημόσιος χώρος.
Γιατί τα συνθήματα, οι μουτζούρες, η βεβήλωση δεν σταματούν φυσικά στο χώρο των ιδρυμάτων και δεν σταματούν φυσικά στις ηλικίες των φοιτητών. Ξεκινούν από τα πρώτα εφηβικά χρόνια και φτάνουν σε προχωρημένες ηλικίες οπαδών ομάδων.
Η κουλτούρα της βεβήλωσης των πάντων, από τον τοίχο του Λευκού Πύργου έως την Καμάρα και από τον μαντρότοιχο του ωραίου κήπου του Πάντειου έως τα παγκάκια της Νέας παραλίας ακολουθείται πάντα και από μια ιδεολογικοποίηση που προσφέρει μιας πρώτης τάξης άφεση αμαρτιών. Είναι έκφραση, αντίσταση, αγώνας, διεκδίκηση, αγανάκτηση. Μου διηγούνταν πρόσφατα κάποιος ένα περιστατικό με ένα ψιλκατζίδικο σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης που έχει κάμερες και τη νύχτα πήγαν δυο πιτσιρικάδες και του έκαναν το στόρι εμπριμέ με μουτζούρες. Όταν ο ψιλικατζής αναγνώρισε τον ένα από τους δύο διότι ήταν γειτονόπουλο, κάλεσε τον πατέρα του να του δείξει το βίντεο και να δει τι θα κάνουν. Η απάντηση του γονιού ήταν: Έλα μωρέ παιδιά είναι τι να τα κάνουμε;
Η κουλτούρα της άφεσης αμαρτιών και της ατιμωρησίας είναι που γεννά το επόμενο στάδιο που είναι πια και η χειροδικία, η βία, η έκρηξη, ο φασισμός, παντός είδους απέναντι σε κάθε φωνή που θα τολμήσει να αντιδράσει όταν θα δει τη βεβήλωση να εκδηλώνεται.
Ο άτυχος καθηγητής του Παντείου εισέπραξε σήμερα αυτό που μοιάζει στα μάτια πολλών πια να είναι η φυσιολογική τιμωρία για όποιον τολμήσει να εναντιωθεί. Την τρομοκρατία του όχλου. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας…
Συμπλήρωση 4/3/2017
Και παρά την κατακραυγή από το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ένα δεύτερο κρούσμα ήρθε χθες να επιβεβαιώσει ότι ο τυφλός θυμός δεν καταλαγιάζει και ελοχεύει με κάθε ευκαιρία να φανερωθεί.
Όπως αποκαλύπτει ο κ. Άγγελος Συρίγος:
Την Παρασκευή 3 Μαρτίου, λίγο μετά τις 4 το απόγευμα εισέβαλε στην αίθουσα που είχαμε την παράδοση του μαθήματος των ελληνοτουρκικών σχέσεων μία ομάδα 20-25 νεαρών. -Θεώρησαν αυτονόητο να διακόψουν το μάθημα με το «έτσι θέλω». -Αναζητούσαν τον Συρίγο, που προφανώς δεν γνώριζαν. -Κατέγραφαν με κινητά την εισβολή παρ’ ότι τους ζητήσαμε επανειλημμένως να σταματήσουν. -Προσπάθησαν να μοιράσουν στο Πάντειο μια προκήρυξη εναντίον μου που έφερε υπογραφή «Ελευθεριακό Σχήμα ΤΕΙ Πειραιά»… -Κατά δήλωσή τους δεν ήσαν από το τμήμα μας και επίσης κατά δήλωσή τους μόνον οι 3-4 από αυτούς ήσαν από το Πάντειο.Οι υπόλοιποι ήσαν προφανώς εκδρομείς που θεώρησαν ότι θα ήταν ένα ευχάριστο δρώμενο που θα έδειχνε πόσο επαναστάτες και αντιεξουσιαστές ήσαν. Κατά τη διάρκεια του 40λεπτου επεισοδίου υπήρξε έντονη λεκτική βία (ευτυχώς όχι σωματική) και όσοι ήμασταν παρόντες διαπιστώσαμε στην πράξη αυτό που έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα ότι δηλαδή «οι ασήμαντες μειοψηφίες που διέρχονται βίαια μέσα δεν μπορούν να καθορίζουν τις απόψεις, την έκφραση της γνώμης, τον τρόπο ζωής, την ίδια την ελευθερία μας».
Δεν γράφω αυτό το σημείωμα για να αφηγηθώ το θλιβερό περιστατικό. Ο βασικός λόγος είναι για να ευχαριστήσω τους φοιτητές που ήσαν παρόντες και με τη γενναία και αποφασιστική στάση τους απέτρεψαν την έκδηλη διάθεση των “εκδρομέων” για σωματική βία. Τους απονομιμοποίησαν πλήρως και στο τέλος τους έφεραν σε εμφανή αμηχανία με αποτέλεσμα οι “εκδρομείς” να αποχωρήσουν ηθικά ηττημένοι. Συγκινητική ήταν στο τέλος του μαθήματος η προστατευτική στάση των φοιτητών μου να φύγουμε όλοι μαζί από την αίθουσα και από τον χώρο του Πανεπιστημίου για να μην πάθω τίποτα εάν βγω έξω μόνος.
Παιδιά, με κάνατε υπερήφανο! Μέσα στη μαυρίλα της εποχής που ζούμε, μέσα σε αυτή τη φαιά πραγματικότητα που μας περιβάλλει από όλες τις μεριές, μου δείξατε ότι υπάρχει ελπίδα, ότι η ελπίδα είστε εσείς, ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, ότι εσείς είστε το μέλλον για το οποίο αξίζει να συνεχίζουμε να πολεμάμε. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ! Α.Σ.
