Η ξεφτίλα

Η εικόνα είναι τραβηγμένη σήμερα το πρωί. Σοφούλη με Β. Όλγας. Πίσω από κάδους σκουπιδιών, παρκαρισμένα φορτηγά και άλλα εμπόδια καμιά σαρανταριά άνθρωποι περιμένουν το αστικό.

Η οθόνη του τερματικού δείχνει διάφορες αναμονές. Επτά λεπτά, δεκαεννιά λεπτά κοκ. Οι άνθρωποι έχουν στα πρόσωπα τους την απόγνωση ζωγραφισμένη. Και την παραίτηση μαζί. Όποιο λεωφορείο έρθει πρώτο θα μπουν εντός του. Όπου φτάσουν. Όποτε φτάσουν. Όταν θα ανέβουν οι συνθήκες θα θυμίζουν Κένυα ή κάποια άλλη αφρικανική χώρα. Σάουνα, στριμωξίδι, εκνευρισμός. Αν δεν χαλάσει το αστικό μέχρι το κέντρο θα είναι τυχεροί. Θα βγουν απλά εκνευρισμένοι και τσαλακωμένοι. Στα ρούχα και την αξιοπρέπεια.

Η μεγαλύτερη ξεφτίλα αυτής της πόλης λέγεται ΟΑΣΘ. Σε κάθε εποχή που λειτούργησε. Είναι η μεγάλη ντροπή της. Μια ντροπή για την οποία κανείς δεν κατέβηκε ποτέ στο δρόμο να διαδηλώσει για αυτόν τον καρκίνο. Κατεβαίνουν για τα πάντα. Για τους γάμους των gay, τα δικαιώματα της μεσογειακής φώκιας, το Σκοπιανό, την ειρήνη στην Μιανμάρ. Ποτέ όμως για αυτή την πληγή.

Δεκαετίες ολόκληρες. Αυτό το σκάνδαλο που ακούει στο όνομα ΟΑΣΘ δεν μπήκε στα πράγματα που μπορεί και να κινητοποιήσουν μια πόλη που ζει την απόλυτη απαξίωση. Με ευθύνη του οργανισμού. Που εμπόδισε με κάθε μέσο να αναπτυχθεί άλλη συγκοινωνία. Που μας κρατά ομήρους αυτής της απίστευτης κατάστασης.

Αντίθετα, ΜΜΕ είχαν μέχρι πέρσι διαφημιστικό μπανεράκι στις σελίδες τους, πληρωμένο, και κανένα ρεπορτάζ για το τι συνέβαινε. Όλα καλά. Πολιτικάντηδες ήταν μέλη του ΔΣ του και έπαιρναν μισθουλάκια από τις συνεδριάσεις, πήγαιναν σε κοπές πίτας και έβγαιναν φώτο με τα προεδρεία του ευτυχισμένοι. Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα φωνάζουν και βγαίνουν από τα ρούχα τους.

Μαύρο χρήμα διακινούνταν από το μέγαρο της Παπαναστασίου χωρίς να δίνει κανείς λογαριασμό σε κανέναν γιατί δεν πήγαινε αυτό το χρήμα στην βελτίωση των αστικών συγκοινωνιών και πήγαινε σε τσέπες. Και το κράτος; Όμηρος για λόγους ψήφων των διοικήσεων και με τη μόνιμη απειλή των απεργιών έδινε αβέρτα χωρίς να ελέγχει ποτέ.

Και φτάσαμε στο σήμερα. Που ο ΟΑΣΘ, αυτό το τεράστιο σκάνδαλο της πόλης, κρατικοποιημένος πλέον, οδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Με στάσεις που θυμίζουν στάσεις στο Ναϊρόμπι. Χαλασμένα αστικά. Χαλασμένη τηλεματική. Χαλασμένη πόλη. Χωρίς κανένα προφανώς ξεκάθαρο σχέδιο, παρά μόνο να τη βγάλουμε και φέτος. Χωρίς καμία απόδοση ευθύνης.

Παρασκευή πρωί στη Β. Όλγας. Ντροπή.