Κυρία Λατινοπούλου, έχω κυτταρίτιδα και είμαι καλά

Θεωρούσα πως δεν θα χρειαστεί να θίξω το συγκεκριμένο θέμα ποτέ, αλλά συγχωρέστε με, θα το κάνω. Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα, που πραγματικά με εξοργίζει χρόνια, είναι το εξής: Πώς γίνεται να είσαι κι εσύ γυναίκα, να έχεις ζήσει τα ίδια που έχω ζήσει εγώ, να έχεις ταπεινωθεί, να σε αντιμετωπίζουν σαν το «ωραίο φύλο» και ταυτόχρονα το πιο αδύναμο και ακόμη να εναντιώνεσαι προς άλλες γυναίκες; 

Θα χρησιμοποιήσω την αγαπημένη μου φράση όταν πρόκειται να γράψω την προσωπική μου γνώμη και να μην παρεξηγηθώ: ”ΑΣ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ.” Το γεγονός ότι οι γυναίκες πρέπει να είμαστε ωραίες δεν σημαίνει πως είμαστε πάντα αψεγάδιαστες, δεν σημαίνει πως δεν μας αρέσει το φαγητό, δεν σημαίνει πως δεν βγάζουμε τρίχες στα πόδια ή τις μασχάλες μας. Να σας θυμίσω πως πόζαρε η Τζούλια Ρόμπερτς με σηκωμένο το χέρι στην πρεμιέρα του Notting Hill;

Υπάρχουν εκεί έξω κάποιες που δουλεύουν με το ζόρι για 3 και 4 ευρώ την ώρα για να καλύψουν τα έξοδα του παιδιού τους. ΟΧΙ, δεν έχουμε χρήματα για λέιζερ, ζοριζόμαστε με τα χρήματα να έχουμε χρήματα για να προμηθευτούμε σερβιέτες, με το ζόρι μπορεί να νοικιάζουμε το σπίτι μας, με το ζόρι μπορεί να πληρώνουμε την ιδιωτική σχολή που επιλέξαμε για να κυνηγήσουμε το όποιο όνειρο μας. Οπότε, πριν μιλήσεις δημόσια για κάτι τόσο ευαίσθητο, αρχικά αναλογίσου όλες εμάς που μπορεί να ανήκουμε στις παραπάνω κατηγορίες.

Στην πρόταση «ας ξεκαθαρίσω κάτι», θα προσθέσω ένα δεύτερο σκέλος, πέραν του οικονομικού: Όχι δεν νοείται το 2021, να υπάρχουν ακόμη ιδανικά πρότυπα ομορφιάς. Το κάθε σώμα, το κάθε πρόσωπο, η κάθε γυναίκα, ο κάθε άνθρωπος έχει μία αισθητική, η αισθητική του καθενός δεν συνάδει με μία, όπως είπατε κυρία Λατινοπούλου, «κοσμοθεωρία». Βλέπουμε μοντέλα, ηθοποιούς, τραγουδιστές, πρόσωπα που πραγματικά για εμάς είναι είδωλα να μιλούν ανοιχτά για τις ”ατέλειες” για εσάς κυρία Λατινοπούλου, ομορφιές για εμάς. Να δείχνουν την κυτταρίτιδα τους, τις τρίχες τους, την ακμή, τις πανάδες, να προσπαθούν με κόπο να μας περάσουν πως ΝΑΙ αυτό είναι το φυσιολογικό. Δεν είναι ούτε εκείνοι πορσελάνινες κούκλες και δεν είμαστε ούτε εμείς. Και ούτε θα επισκεφθούμε κάποιον αισθητικό ή πλαστικό για να γίνουμε με το ζόρι αυτό που θέλετε εσείς να γίνουμε. Ή και να μην προλάβουμε από την κούραση να το κάνουμε.

Είμαστε αυτές-οι που είμαστε. Περιτριγυριζόμαστε από κόσμο που ξέρει τι πάει να πει φυσικό, κουρασμένο, ατημέλητο, πραγματικό. Δεν μας πλησίασε κανείς για τα ισιωμένα μας μαλλιά, το βελούδινο πρόσωπο μας, ούτε για τα υπέρ στενά ρούχα μας πάνω στο άψογο κορμί μας, μας πλησίασε γιατί είδε σε μας έναν αληθινό άνθρωπο με δικό του χαρακτήρα, δική του ταυτότητα που δεν επηρεάζεται από τα standars κάθε εποχής.

Αν, λοιπόν, όλοι εμείς, διότι πέρα από τις γυναίκες θίξατε και τους άνδρες που βάφονται και αποτριχώνονται ενώ βέβαια σας ενοχλούν οι τρίχες, σας κάνουμε να νοιώθετε άβολα, αναλογιστείτε πως σε κάποια φάση της ζωής σας θα μεγαλώσετε μία κόρη, η οποία κόρη στα 12-13 της, στο πικ δηλαδή της εφηβείας θα αποκτήσει τριχοφυΐα τι θα κάνετε τότε κυρία Λατινοπούλου; Θα την στείλετε για λέιζερ επειδή απέναντι της θα αισθάνεστε άβολα με την εικόνα του παιδιού σας; 

Αν το παιδί σας κυρία Λατινοπούλου περάσει κρίσεις βουλιμίας και δεν μπορεί να τις ελέγξει και αρχίζει να αποκτά ραγάδες και κυτταρίτιδα μόλις τις ξεπεράσει, από την απώλεια βάρους τότε, τι θα κάνετε; Θα το πάτε σε πλαστικό χειρουργό, θα του δώσετε κρέμες για να το καταπολεμήσει ή θα σταθείτε πλάι της όταν θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα;

Εμείς, ευτυχώς, μεγαλώσαμε με ανθρώπους που μας εξήγησαν πως το φυσιολογικό (φύσις+ -λογία), είναι οι τρίχες στο σώμα από την στιγμή που γεννιόμαστε, άλλοι επιλέγουν να τις περιποιούνται ή να τις αφαιρούν και άλλοι επιλέγουν να τις κρατήσουν. Μας μεγάλωσαν άνθρωποι που μετά από δυο γέννες απέκτησαν κυτταρίτιδα και ζαρωμένη κοιλιά, μας μεγάλωσαν άνθρωποι που έκαναν δουλειές κάτω από τους 40 βαθμούς και απέκτησαν πανάδες. Και όταν εμείς ήρθαμε αντιμέτωποι με ανθρώπους σαν εσάς κυρία Λατινοπούλου, αγαπήσαμε ακόμα πιο πολύ εμάς, αποδεχτήκαμε αυτό που είμαστε και όχι αυτό που θα θέλατε να γίνουμε. Δώσαμε μαθήματα και υπερασπιστήκαμε εκείνους που ήταν αδύναμοι σε τέτοιες συμπεριφορές.

Σας τα λέω όλα αυτά διότι, τυχαίνει να είμαι 22 ετών, 59 κιλά σε ύψος 1.56, με ακμή και κυτταρίτιδα, αλλά ναι, είμαι καλά και πάντα θα είμαι γιατί η αισθητική η δική μου δυστυχώς για εσάς, ευτυχώς για εμένα, είναι αποδεκτή από εκείνους που θέλω να είναι και από την άλλη, έχω το μυαλό να σκεφτώ πως οι άνθρωποι ως όντα είμαστε φτιαγμένοι για να διαφέρουμε, είτε πρόκειται για τρίχες, είτε πρόκειται για κιλά. Ο κόσμος θα ήταν φρικτός αν όλοι ήμασταν ίδιοι και αψεγάδιαστοι.

Δεν θα επιδιώξω ποτέ να ασκήσω κριτική σε κάποιον για τον τρόπο τον οποίο επέλεξε να πλασάρει τον εαυτό του, γιατί δεν με αφορά, αν θέλει να δείχνει την ιδανική ζωή και αν θέλει να δείχνει την πραγματικότητα. Γιατί όλα αυτά; Γιατί μεγαλώσαμε μέσα στην αμηχανία.

Μεγαλώσαμε φοβούμενες να μην λερωθούμε με αίμα στις δύσκολες μέρες, νοιώσαμε αμήχανα όταν ένα σορτσάκι μας στένεψε, τρέμαμε στα σχόλια των αγοριών όταν δεν προλάβαμε να ξυριστούμε. Κλάψαμε όταν καταλάβαμε πως η ακμή δεν θα φύγει ποτέ, γιατί δεν θα είμαστε ιδανικά πλασμένες για την κοινωνία. Συνεχίζουμε να ζούμε με μία μόνιμη αμηχανία, σε μία ζωή γεμάτη άβολες στιγμές, στην οποία και κάποια κυρία Λατινοπούλου θα εμφανιστεί για να μας θυμίζει πόσο αρνητισμό μαζέψαμε τόσα χρόνια.

Αν λοιπόν ήρθατε εχθές αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με το συγκεκριμένο βίντεο, σκεφτείτε πως αντιμετωπίσατε τέτοιες συμπεριφορές στο παρελθόν και κυρίως εξηγείστε στους νεότερους πως με ένα κλικ μπορεί κάποιος να μεταδώσει τόσο αρνητισμό για ανθρώπους φυσιολογικούς σαν εσένα, σαν εμένα.

Αύγουστος Κορτώ για Λατινοπούλου: Ομορφιά χωρίς ελευθερία δεν έχει νόημα