Λάζαρος Γεωργακόπουλος: Τα πάντα έχουν ανατραπεί

της Γιώτας Κωνσταντινίδου

Μονήρης ή αινιγματικά σιωπηλός. Σίγουρα ένας από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς της γενιάς του με ογκόλιθους ρόλους στο ενεργητικό του, όπως “Μακμπέθ”, “Δον Ζουάν”, “Ρασκόλνικοφ”, “Ιβάνοφ”. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος προτάσσει την αγάπη ως βασικό κριτήριο που τον οδηγεί στο έργο ‘’Μένγκελε’’.

Ήταν το πρώτο πράγμα που σας είπα όταν σας πλησίασα στη συνέντευξη Τύπου για το ‘’Μένγκελε’’ στο θέατρο Αυλαία. Ο εμμονικός Ρασκόλνικοφ φεύγει ποτέ από μέσα μας ή είναι εκεί σε κάθε έκρηξη, κάθε παραλήρημα;

Όλοι οι ρόλοι φεύγουν και ευτυχώς γιατί θα ήταν ένα μαρτύριο να ζει κανείς με όλο αυτό το βάρος. Η πρόβα και η παράσταση είναι ένα κομμάτι της ημέρας ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Χρειάζεσαι χρόνο για να έρθεις σε επαφή με την ζωή, όχι μόνο για να ηρεμήσεις αλλά και να έχεις υλικό για το θέατρο. Υπάρχουν όμως κάποιοι ρόλοι που σε επηρεάζουν περισσότερο από κάποιους άλλους, που σε ακλουθούν. Σκέψεις, εικόνες, συμπεριφορές, ερωτηματικά που βγαίνουν χωρίς να τα περιμένεις και σε εκπλήσσουν. Είναι πράγματα του ρόλου που ταυτίζονται με δικά σου που δεν τα ξέρεις, που ίσως δεν θέλεις να τα ξέρεις, που τα αγνοείς αλλά υπάρχουν και με αφορμή το θέατρο έρχονται στο φως. Νομίζεις πως είναι ο ρόλος αλλά τελικά είσαι εσύ.

Στο ‘’Μένγκελε’’ μας τρομάζουν οι αποτρόπαιες πράξεις ή το κίνητρό τους;

Μας τρομάζουν οι πράξεις. Αυτές χαρακτηρίζουν κάποιον. Γι’ αυτό στο θέατρο δεν μπορείς να μιλήσεις με επίθετα για έναν ρόλο (κακός, καλός, αγαθός κ.λπ.) αλλά μόνο για αυτά που κάνει. Οι πράξεις του Μένγκελε είναι αδιανόητες. Έραβε δίδυμα για να τα κάνει σιαμαία, έβαζε χρωστικές ουσίες στις κόρες των ματιών για να τους αλλάξει το χρώμα, έκανε εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό για να δει ποσό μπορεί να αντέξουν και πολλά αλλά. Αυτά τα ξέρουμε. Όμως για τα κίνητρα του Μένγκελε δεν μπορούμε να μιλήσουμε γιατί δεν τα ξέρουμε, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Και πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για τα κίνητρα ενός ανθρώπου όταν δεν μπορείς να μιλήσεις με σιγουριά ούτε καν για τα κίνητρα των δικών σου πράξεων. 

Ο κ. Τριαρίδης, ανέφερε, ότι είστε ο ιδανικός για τον ρόλο, έχοντας ερμηνεύσει ογκόλιθους, όπως ο Μάκμπεθ, Ρασκόλνικοφ. Είναι για σας ένας ρόλος- σταθμός;

Ναι είναι. Είναι ένας ρόλος πολυσύνθετος, πολυεπίπεδος, γοητευτικός, εκρηκτικός, μυστηριώδης, με μεγάλη συναισθηματική κλίμακα, ακραίος. Ο Θανάσης Τριαρίδης γενικά γράφει ρόλους που μπορούν να χαρακτηρίσουν έναν ηθοποιό, ζηλευτούς ρόλους. Από την πρώτη στιγμή που το διάβασα ήξερα ότι ήθελα να το κάνω, μπορούσα να τον καταλάβω, μπορούσα να δω τον εαυτό μου σε έναν τέτοιο ρόλο.

‘’Ξέρουμε αυτό που έκανε και όχι αυτό που ήταν.’’ Για εσάς γιατί θα έπρεπε να γνωρίζουμε, τι ένιωθε ή τι υποκινούσε τον Μένγκελε;

Για να μπορέσω να τον πλησιάσω, να τον καταλάβω. Είναι διαφορετικό όταν οι πράξεις σου, όσο ακραίες και να είναι, προέρχονται από αγάπη για το ανθρώπινο είδος και τελείως άλλο όταν γίνονται γιατί διασκεδάζεις με τον πόνο των άλλων. Πρέπει να είναι πολύ ξεκάθαρο όταν παίζεις ποια είναι η κινητήρια δύναμη του ρόλου ώστε να παίζεις συγκεκριμένα και καθόλου γενικά.

Η Μυρτώ Αλικάκη είναι για σας το απόλυτο θεατρικό ταίρι; Τι αγαπάτε στην υποκριτική της;

Η Μυρτώ Αλικάκη είναι εξαιρετική και δένουμε πολύ καλά στην σκηνή, έχουμε πολύ καλή χημεία και επικοινωνία. Έχουμε ξαναβρεθεί μαζί στο Έγκλημα και Τιμωρία, σε μια άλλη ευτυχισμένη στιγμή και τώρα άδω, σε ένα έργο με επίσης μεγάλες απαιτήσεις υποκριτικές. Η Μυρτώ είναι μια ηθοποιός που υπάρχει στην σκηνή ”εδώ και τώρα”. Που είναι ”ολόκληρη”. Και αυτό είναι σπάνιο. Δεν παίζει, είναι.

Η παράσταση με την επιτυχία της και τις άριστες κριτικές που έλαβε, επαναλαμβάνεται. Ξανασυναντάτε το ρόλο και το κείμενο;

Κάθε φόρα που επαναλαμβάνεις κάτι, προσπαθείς να πιάσεις το νήμα από την αρχή και να το πας ακόμα μακρύτερα. Ιδίως τώρα, εδώ στο Αυλαία, που είναι ένας πολύ διαφορετικός χώρος σε σχέση με τον κλειστοφοβικό χώρο του Faoust στην Αθήνα, έπρεπε ουσιαστικά να φτιαχτεί μια καινούργια παράσταση, που να ταιριάζει στον καινούργιο χώρο. Κάθε θέατρο σου επιβάλει μια άλλη μάτια, έναν άλλον υποκριτικό κώδικα.

Ο Άγγελος θανάτου έρχεται να ταυτιστεί με τους συνεχιστές του; Η ιστορία πάντα θα γεννά τέτοια πλάσματα;

Ναι, φυσικά. Ο Άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο όπως και για το χειρότερο. Δυστυχώς όσο και να μας φαίνονται ακραία και παρανοϊκά όσα έγιναν στην ναζιστική Γερμάνια, είναι πράγματα που θα επαναλαμβάνονται στην ανθρωπότητα γιατί δεν μπορούμε να αποφύγουμε την φύση μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις ιστορικές ομοιότητες, να ξεφύγουμε από τον κύκλο, να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος.

‘’Η αγάπη είναι το βασικό κριτήριο που με οδηγεί στο έργο αυτό.’’ Μόνο έτσι θα πρέπει να προσεγγίζουμε τέτοια έργα σε ταραγμένες εποχές;

Ναι, το έργο μιλάει και για την αγάπη. Όταν ο επιβάτης του τραίνου θα υποδυθεί τον Μένγκελε-ή μήπως είναι ο ίδιος ο Μένγκελε – θα μιλήσει για την αγάπη. Όλα όσα έκανε, τα έκανε από αγάπη. Όλα αυτά τα τρομακτικά εγκλήματα έγιναν στο όνομα της αγάπης. Έτσι, αρχίζει ένα κλίμα αβεβαιότητας στο έργο, ένα τοπίο θολό, μια κινουμένη άμμος που τίποτα δεν μπορεί να είναι σίγουρο. Από την στιγμή που ο ” Μένγκελε, ο ” Άγγελος του θανάτου”, το ”απόλυτο κακό” ομιλεί για την αγάπη, για τίποτα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πια. Τα πάντα έχουν ανατραπεί.

Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος δίνει την εντύπωση ενός μονήρους ανθρώπου, χαμηλών τόνων που συχνά αποσύρεται για να απεμπλακεί. Είναι έτσι;

Όχι, δεν νομίζω. Μπορεί να φαίνομαι μοναχικός ή απόμακρος αλλά δεν είμαι ακριβώς έτσι. Μου αρέσει βεβαία να είμαι μόνος μου, περνώ καλά, έχω πράγματα να κάνω. Έξαλλου το θέατρο με απασχολεί αρκετές ώρες την ήμερα. Όμως μου αρέσουν και οι παρέες, το χιούμορ, η ελαφρότητα. Επειδή οι ρόλοι που παίζω συνήθως είναι δραματικοί, κάποιος έχει την αίσθηση ότι είμαι πολύ σοβαρός αλλά συγχρόνως μπορεί να είμαι και αστείος. Είμαι πολλά πράγματα όπως είμαστε όλοι μας. 

Ο θεατής βυθίζεται σε σκέψεις και άλυτα ερωτήματα. Πώς φεύγει από την παράσταση;

Ο θεατής σίγουρα δεν φεύγει αδιάφορος. Οι άνθρωποι εμπλέκονται συναισθηματικά, συγκλονίζονται, κουβαλάμε την παράσταση για καιρό. Υπάρχουν κάποιοι που την βλέπουν και την ξαναβλέπουν. Βεβαία κάθε παράσταση χρειάζεται το κοινό της. Εκείνο το κοινό που μπορεί να έρθει σε επαφή με την παράσταση. Δυστυχώς, ιδίως σε μια επιτυχία, έρχονται και κάποιοι που άκουσαν ότι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το δεις, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για το έργο, χωρίς ουσιαστικά να μπορούν να επικοινωνήσουν και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Είναι σαν να λες μια ιστορία και κάποιοι δεν την καταλαβαίνουν, σαν να λες ένα ανέκδοτο και πρέπει να εξηγήσεις που είναι κρυμμένο το αστείο. Και αυτό είναι κουραστικό για όλους μας.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ