Λεπτά Σιγής

Λέξεις: Χριστίνα Πατμίου

Ενός λεπτού σιγή για τα θύματα ενός πολέμου στη γειτονιά μας.

Δύο λεπτών σιγή για τον πόλεμο, τον πιο μακρινό.

Τριών λεπτών σιγή για κείνους που χαθήκαν από σφαίρα αδελφική από χέρι αδελφού που όπλισε το μίσος κι ευφράνθηκε ο θάνατος.

Τεσσάρων λεπτών σιγή για τις ζωές που πλήρωσαν τα ξένα, μάταια όνειρα και πότισαν με το αίμα τους τη γη, πλημμύρισαν της μάνας τους το δάκρυ, δάκρυ που δε στερεύει, που δε γλυκαίνει, δάκρυ πόνου δίχως τέλος που ο χρόνος θα κρύψει καλά πίσω από χαμόγελο δίχως φως.

Πέντε λεπτών σιγή για κείνο που’ χασε και μάνα και πατέρα και δε θα μάθει γιατί οι ρίζες του κοπήκαν πριν ανθίσει.

Για τον εχθρό που δεν ήταν εχθρός, για κάθε σειρήνα που ηχεί, κάθε έκρηξη, για κάθε διαμελισμένο σώμα που γίνεται στάχτη, αλλά δε χάνεται, γίνεται πόνος, θρήνος και συνενοχή.

Για τις πληγές που δε θα κλείσουν κι εκείνες που πρόκειται ν’ ανοίξουν.

Γιατί ο άνθρωπος είναι μικρός και προσπαθεί να γίνει μεγαλύτερος απ’ τη σκιά του, ενώ στέκεται κοντά στο φως.

Και παρασέρνεται από μεγάλες ιδέες, σκορπίζει μίσος και σκοτάδι αντί να πολεμά εκείνο που έχει μέσα του.

Πετάει όπως ο Ίκαρος στον Ήλιο, γιατί δεν ξέρει πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει η ψυχή του, αν την ελαφρύνει, μα παρασέρνει κι άλλους σ’ αυτό το μάταιο ταξίδι.

Εκείνους που μες την άγνοια γοητεύονται απ’ τα ύψη και βλέπουν τους άλλους σα βαρίδια στα πόδια τους.

Εκείνους που γεννήθηκαν σε λάθος τόπο, λάθος εποχή και μάχονται ν’ αμυνθούν, ν’ αντισταθούν, να προστατέψουν ό,τι έχουν ιερό, μ’ ‘όποια δύναμη έχουν.

Κι εκείνους που στέκουν, κοιτούν και, φοβισμένοι, μετρούν τα λεπτά της σιγής τους.

Αιώνια φωνή για τη σιωπή μας.

*με αφορμή τον ένα χρόνο που συμπληρώνεται από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.