Λίνα Λαμπράκη: Η αναχώρηση μιας κυρίας

Πέρσι είχαμε μια στήλη στην parallaxi που την επιμελούνταν η Εύη Καρκίτη και λεγόταν ‘’Μια ζωή εδώ’’. Η στήλη έγινε για να καταγράψουμε μερικούς ζωντανούς θρύλους αυτής της πόλης. Μερικές φορές πήγαινα μαζί της στις συνεντεύξεις με το πρόσχημα των φωτογραφιών, πιο πολύ όμως για να συναντώ αυτούς τους ανθρώπους στα σπίτια τους, να κλέβω λίγη από τη μαγική τους αύρα. Τη Λίνα Λαμπράκη την αφήσαμε για το τέλος. Είχε καλοκαιριάσει πια όταν ανεβήκαμε με την Εύη στο σπίτι της στα Χίλια Δέντρα. Ήταν εξαιρετικά ευδιάθετη και αφού έκανε τους καφέδες ξεκίνησαν οι ιστορίες με κορυφαία αυτή που την κατέγραψα με το κινητό στην οποία αφηγείται την Ιστορία της Ηλέκτρας με κείνη τη Συνοδινού και τον Βολωνάκη.

Όταν φύγαμε από το σπίτι της με την Εύη ήμασταν ευτυχισμένοι. Μια μεγάλη κυρία, μια αρχόντισσα της πόλης μας είχε δεχτεί να ανοίξει την καρδιά της. Δυο καλοκαίρια πριν την παρατηρούσα στην παραλία του Λιβροχιού στη Χαλκιδική, αγέρωχη να καπνίζει στην άμμο με ένα σπάνιο τρόπο. Η Λίνα Λαμπράκη είχε μια μοναδική γοητεία. Τον πρωτοείδα στη σκηνή έφηβος στη ‘’Μάνα Κουράγιο’’ του Μπρεχτ, που είχε σκηνοθετήσει ο Τερζόπουλος στο Κρατικό. Ένα αληθινό σοκ. Στο Μπαλκόνι του Ζενέ που είχε κάνει ο Χουβαρδάς ήταν η κυρίαρχη της σκηνής ενώ το Σαλόνικα της Λούιζ Πέιτζ, μαζί με τον Βάγια και τον Καρέλλη στη σκηνή το 1987 ήταν ένα ρεσιτάλ. Η Λαμπράκη δεν ήταν μόνο μια σπουδαία θεατρίνα. Για εκατοντάδες παιδιά που την είχαν δασκάλα στη Σχολή ήταν μια μεγάλη, γενναιόδωρη δασκάλα που μοιράστηκε απλόχερα εμπειρίες και γνώσεις, για τους συναδέλφους της ήταν μια γυναίκα με απίστευτο τσαγανό που άνοιξε δρόμους στο θέατρο της πόλης και πρωτοστατούσε στις παρέες με την πληθωρικότητα της. Για τους θεατές της Θεσσαλονίκης υπήρξε το απόλυτο γυναικείο σύμβολο της Κρατικής Σκηνής. Νομίζω δεν υπήρξε στο πέρασμα των σαράντα δυο χρόνων, από το 1971 που εγκαταστάθηκε εδώ άλλη περίπτωση γυναίκας ηθοποιού που να ταυτίστηκε τόσο πολύ με το ΚΘΒΕ, που να αντιπροσώπευσε τόσο έντονα αυτό το θέατρο. Τα τελευταία χρόνια επιχείρησε με εξαιρετική επιτυχία τη συμβολική συνέχεια με τις παραστάσεις τις στην Ακτίς Αελίου, πλάι στο γιο της, τον εξαιρετικά ταλαντούχο ηθοποιό  Γιώργο Κολοβό. Η Λαμπράκη ήταν το σύμβολο μιας ολόκληρης θεατρικής εποχής. Μια αληθινή κυρία του θεάτρου. Ένα σπάνιο είδος θεατρίνας που παρέμενε μέχρι το τέλος ένα ζωντανό σύμβολο. Ένα από τα πιο υποβλητικά πλάσματα που έχω δει στη σκηνή. Σπουδαία περίπτωση.

*Η φωτογραφία και το βίντεο είναι του Γιώργου Τούλα