Μια ζωή εδώ: Λίνα Λαμπράκη

Έχοντας στο ενεργητικό της δεκάδες σημαντικούς ρόλους του σοβαρού ρεπερτορίου η Λίνα Λαμπράκη άφησε το απολύτως αναγνωρίσιμο αποτύπωμά της στο θέατρο.

– Σήμερα που δεν παίζω πια και τόσο συχνά το θέατρο μου λείπει, όχι όμως και τόσο πολύ. Ο κύριος λόγος είναι πως το θέατρο απαιτεί φυσικές αντοχές και δυστυχώς με το πέρασμα του χρόνου οι αντοχές φθίνουν. Πάντως απ΄ όλα όσα έζησα κατάφερα να κρατήσω μόνο τις ευχάριστες στιγμές.

– Το θέατρο δεν μου άφησε περιθώριο να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα. Με απορρόφησε ολοκληρωτικά. Πολλές φορές πριν την πρόβα χρειαζόταν να μελετήσω πολλές ώρες. Έτσι, οι άνθρωποι οι δικοί μου ήταν οι άνθρωποι που δούλευαν στο θέατρο, εκτός όμως από τους ηθοποιούς. Με ηθοποιούς, αν εξαιρέσεις μια- δυο περιπτώσεις δεν έκανα στενή παρέα. Απλώς δεν έτυχε.

– Το να παίζω στο θέατρο και ταυτόχρονα να μεγαλώνω τα δίδυμα παιδιά μου είχε και δυσκολίες και κούραση αν και είμαι ή τουλάχιστον ήμουν άνθρωπος με μεγάλες αντοχές. Πολλές φορές θυμάμαι να έχω πέσει στο κρεβάτι μην προλαβαίνοντας να βγάλω ούτε το καλσόν. Η μέθοδος που ακολούθησα με τα αγόρια μου ήταν η έξης: Παιχνίδι και πειθαρχία. Και βέβαια συζητούσαμε πάρα πολύ για οποιοδήποτε πρόβλημα προέκυπτε. Ήξεραν όμως ποιος είναι ο αρχηγός. Το παιχνίδι και η πειθαρχία οδήγησε σε μια αρμονική σχέση η οποία ήταν πάντα για μένα το ζητούμενο. Επίσης, με τα παιδιά στο σπίτι έμαθα να δουλεύω και να συγκεντρώνομαι μέσα στη φασαρία. Σήμερα που στο σπίτι μου έχει πολλή ησυχία, όταν θέλω να μάθω ένα ρόλο βγαίνω έξω, στο θόρυβο και την κίνηση.

-Στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ διδάσκω μια δική μου μέθοδο που βασίζεται στο τρίπτυχο Σκέψη- Λόγος- Μνήμη. Εξερευνούμε πρώτα τη ζωή του συγγραφέα, τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στις οποίες έγραψε το έργο, το γιατί το έγραψε, τι θέλει να πει και μπαίνουμε στη συνέχεια στο «βιογραφικό» που έχει ο κάθε χαρακτήρας. Ο ηθοποιός όταν υποδύεται κάποιον στην σκηνή δεν έχει την δική του σκέψη, ούτε την δική του κίνηση. Θα πρέπει να γνωρίσει σε βάθος με το πρόσωπο που θα υποδυθεί.

– Θεωρώ ότι το θέατρο είναι σχολείο. Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο ρόλος του εκτός από εκπαιδευτικός;

– Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια παρακολουθούσα παραστάσεις πολύ συχνά κυρίως στα ταξίδια που έκανα στην Αθήνα. Δεν μπορώ να πω ότι έφευγα ικανοποιημένη. Ειδικά για μεγάλα, σοβαρά έργα από ένα σημείο και έπειτα νομίζω πως υπάρχει ένα πρόβλημα με τον «μοντέρνο» τρόπο που παρουσιάζονται. Πολύ φοβάμαι πως τέτοιες παραστάσεις, σε αρκετές περιπτώσεις, σε ξεκόβουν από τη πηγή τους που είναι ο αυθεντικός λόγος του συγγραφέα.

– Το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα δεν έγινε περισσότερο επιστημονικό. Έγινε περισσότερο τεχνικό γι αυτό και πολλές παραστάσεις δεν συγκινούν τον θεατή. Όμως δεν παύουν να γίνονται και σοβαρές δουλειές και προσεγγίσεις. Μου αρέσει πολύ η «Ακτίς Αελίου» που παρά τις δυσκολίες συνεχίζει να προσεγγίζει το δικό της όραμα για την τέχνη μας.

– Δυστυχώς στο θέατρο έχεις πλήρη επίγνωση του αν φτάνει κάτω στην πλατεία αυτό που φτιάχνεις πάνω στην σκηνή. Ενώ είναι ένα δρώμενο σε εξέλιξη ξέρεις πολύ καλά αν υπάρχει με τους θεατές επικοινωνία ή όχι. Όταν έπαιζα «Τραχίνιες» στην Επίδαυρο (επιτρεπόταν ακόμη το κάπνισμα εκεί) θεώρησα πως θα αποτύχω αν έστω και ένας από τους θεατές άναβε τσιγάρο κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν διαπίστωσα πως δεν άναψε κανείς.

– Ένας από τους συγγραφείς που λάτρεψα ήταν ο Τόμας Μπέρνχαρντ που είχα την τύχη να ερμηνεύσω ρόλους του στην σκηνή. Είναι πολύ δύσκολη η προσέγγιση και η μελέτη του. Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που έχω κάνει είναι να μάθω το ρόλο από τον «Προορισμό».

-Ποτέ δεν θεώρησα ότι έφτιαξα κάτι ωραίο. Είχα πάντα σοβαρές αμφιβολίες. Ξέρω καλύτερα αυτά που δεν πέτυχα γιατί είναι πολύ δύσκολο να ολοκληρώσεις έναν χαρακτήρα. Η ολοκλήρωση για σημαίνει τον να «βρεις» με ακρίβεια τον χαρακτήρα και με ξεκάθαρο τρόπο να μεταφέρεις το μήνυμα που έχει να στείλει.

– Ένας από τους ρόλους που με σημάδεψε ήταν φυσικά η «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολονάκη. Ο ρόλος ήταν σε διπλή διανομή με την Άννα Συνοδινού. Είχα κάνει επιτυχία, έφευγαν όλοι κλαμένοι από το θέατρο. Σήμερα όμως ξέρω πως την «Ηλέκτρα» δεν την έπαιξα σωστά. Δεν μπορείς να παίζεις την τραγωδία σαν δράμα. Στο δράμα επιτρέπεται να γίνεις συναισθηματικός, να κλάψεις και να εκτονωθείς. Η τραγωδία όμως επιβάλει συναισθηματική αποστασιοποίηση. Ο στόχος της είναι να σε κάνει να σκεφτείς. Η Άννα Συνοδινού την είχε παίξει καλύτερα.

– Αγάπησα την πόλη της Θεσσαλονίκης. Μου ταίριαξε, μου πήγε. Σήμερα δεν κατεβαίνω πολύ στο κέντρο αλλά όσο ζούσα στη Λώρη Μαργαρίτη λάτρευα τις βόλτες στην παραλία και την Τσιμισκή. Η επαφή που έχεις με την θάλασσα είναι που κάνει τη μεγάλη διαφορά.

**Η φωτογραφία είναι του Γιώργου Τούλα