Λόγια δρόμικα: Σκέψεις που για να αποτυπωθούν γεννήθηκαν

του Αλέξανδρου Σαλαμέ Eικόνα: Γιώργος Κουρτίδης

Φτύνω λέξεις. Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι. Πάντα μέχρι να τελειώσει το τραγούδι.

Η δική μου μικρή φυλακή.

Όταν ακούω στίχους δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο. Μακάρι να άκουγα μόνο. Και να γράφω για τις εικόνες που γεννιούνται από αυτούς τους στίχους. Γιατί οι λέξεις πάντα θα γεννάνε λέξεις.

Σάββατο βράδυ. Το μυαλό στη βραδινή έξοδο. Την τρομακτική σαββατιάτικη έξοδο. Αυτή που σου υπενθυμίζει τη μοναξιά σου. Το τηλέφωνο που φοβάσαι να σηκώσεις γιατί δεν έμεινε τίποτα να πεις πια. Ακόμα και με τους φίλους σου δεν έμεινε τίποτα να πεις.

Με την παρέα μου ήμασταν μια γροθιά. Αγαπούσαμε να βρισκόμαστε. Να μιλάμε για βλακείες με τις ώρες. Να καλύπτουμε τα κενά μας με ξενύχτια βουτηγμένα στο αλκοόλ. Τώρα οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται πληκτρολογώντας κουρασμένα σε ένα chat forum. Πάντα στη σιωπή. Πάντα με τη σιγουριά της εγκατάλειψης, όταν σου ζητηθούν ευθύνες για αυτά που γράφεις.

Την άλλη βδομάδα μετακομίζω. Χρειάζομαι βοήθεια. Μια φορά και ένα καιρό απλώς έπαιρνα πέντε τηλέφωνα. Αυτή τη φορά διάλεξα να στείλω ομαδικό mail.

Ομαδικό mail. Κατάντια.

Συνειδητοποιώ πως με όσο πιο πολύ κόσμο μιλάω, λόγω δουλειάς, τόσο φοβάμαι τις ατόφιες και ουσιαστικές κουβέντες. Αυτές που ξεγυμνώνουν την αλήθεια μας. Από ανθρώπους που δεν νοιάζονται για το βιογραφικό μας και το στάτους μας αλλά για την ουσία μας και τις κοινές μας αναμνήσεις.

Έξι λεπτά και 8 δευτερόλεπτα. Το τραγούδι τελειώνει. Η στιγμή αποτυπώθηκε. Ίσως την άλλη φορά το γράψιμο μου να έχει μεγαλύτερη συνοχή.

Αλλά όπως λέει και ο Άγνωστος Χειμώνας στο τραγούδι αυτό “Στίχους γράφω να ξεχνιέμαι…”.

Γιατί και όταν μοιραζόμαστε για να ξεχνιόμαστε το κάνουμε. Ούτως ή άλλως το βάρος δε φεύγει.

Καλή ηρεμία σε όλους μας. Και καλό σαββατόβραδο.

(Το τραγούδι που άκουγα γράφοντας τα “Δρόμικα”)