Μ’ αρέσει η Θεσσαλονίκη!

Λέξεις: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Εικόνα: Θόδωρος Καρανίκας

Κάθομαι από το πρωί σε έναν δρόμο της Θεσσαλονίκης, δίπλα στην Αριστοτέλους. Δουλεύω από το πρωί σε ένα καφενείο, από τα καινούργια. Αβρό φθινοπωρο. Οι παρέες που εναλάσσονται γύρω μου, με ησυχάζουν. Δυο πενηντάρηδες που μιλάνε για τα παιδιά τους που σπουδάζουν έξω, φοιτητές που κουτσομπολεύουν καθηγητές και γκόμενες, τρεις μεσήλικες κυρίες που γελάνε σαν κοριτσάκια. Χοντρά λάμδα, χαλαρότητα και εξωστρέφεια.

Οι περαστικοί είναι ενα χάρμα. Περιποιημένοι και σέξι, σφύζουν με μια ορμή ζωής που δεν συναντάς στην Αθήνα. Με εξεταστικό βλέμμα εποπτέυουν τον δρόμο –καμία πλήξη δεν φάινεται να τους αγγίζει.

Είναι δυνατόν; Έτσι είναι ή έτσι τα βλέπω;

Η αλήθεια είναι, ότι την πόλη αυτή τη βλέπω πάντα υπό το πρίσμα της εκδρομής (αν και αυτή τη φορά ήρθα για ένα δικαστήριο). Έρχομαι να ξεσκάσω -ή να αναλάβω, όπως παει κανείς σε μια ακίνδυνη λουτρόπολη. Επανειλημμένως ήρθα για να απωθήσω μια αθηναϊκή πληγή, να υπεκφύγω από τις ευθύνες μου, να με παρηγορήσει ένας καλός φίλος (είναι πλούσια τα ελέη των ντόπιων), να πάψει η βουή της Αθήνας στο μυαλουδάκι μου.

Πότε στα καλά ξενοδοχεία της, πότε στις λαϊκές της τρύπες (ανάλογα με τη φάση) βρήκα το μισοσκόταδο που χρειαζόταν. Για έναν Αθηναίο με τάσεις φυγής, η Θεσσαλονίκη είναι η πρώτη επιλογή.

Πώς θα ‘ταν όμως η πόλη, αν ζούσα εδώ; Και τι με νοιάζει; Αυτό ας το πουν όσοι τη ζούνε. Για μένα είναι η πόλη που δεν απομαγεύτηκε ποτέ, γιατι ποτέ δεν της έβαλα δυσκολα. Την είχα για τις απολαύσεις, για τη χαρά της ζωής. Και για την τρυφερότητα.

Για μένα Θεσσαλονίκη είναι οι δυο πρώτες συνεντεύξεις μου (του Χριστιανόπουλου και του Πεντζίκη στο Τέταρτο, που τότε ήταν αγνωστοι στις μεγαλες μαζες), το δωματιάκι της Διαγωνίου με το ημίφως τα απογεύματα, τα απίστευα φοιτητικά μεθύσια στην Άνω Πολη (η μοναδική φορά που έχασα τις αισθήσεις μου και με κατέβασαν στους ώμους -1976), τα ξινά τσαϊρια με τον Χρήστο στο Βαρδάρι (όταν ήταν τα μπορντέλα ολάνθιστα), ένα ολόκληρο τεύχος του «01» για την πόλη που φτιάξαμε σε ένα ξενοδοχείο της Μητροπόλεως (όλη η ομάδα πάνω), το σινεμα Ίλιον (2 έργα σεξ), τα αρμένικα Χριστούγεννα στο σπίτι των Καλφαγιάν (όταν ζούσαν οι υπέροχοι αυτοί άνθρωποι), το σπίτι του Κάρολου Τσίζεκ, το Electra Palace (πριν το ανακαινίσουν), το μπαρ Σελήνη (όταν ήμουν ροκάς) και το Αχουντουντού (όταν οι άλλοι πηγάινανε για ύπνο), τα ουζερί της παραλίας, οι χοντρές γειτόνισσες που σου χτυπάνε την πόρτα να σου δώσουν φαϊ (αν ξέρουν ότι μένεις μόνος), η κλίση προς την τρεντίλα που έχει κατι επαρχιώτικο αλλά ταυτόχρονα ανοιχτό ενθαρρύνοντας ό,τι καινούργιο σκάει, oι χορταστικές μερίδες φαϊ, τα γάλα της Γεωργικής Σχολής, το φεστιβάλ –και προπαντός η θάλασσα. Οι μέρες που εχει ομίχλη. Τα μαύρα μαλλιά και τα καθαρά μάτια και η ζωώδης ορμή.