Μαγκιά του;

Στη δεκαετία του ’80 ο Κίμωνας Κουλούρης, θυμάμαι πως ήταν ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του ΠΑΣΟΚ. Μαζί με τον Λαλιώτη και τον Τσοχατζόπουλο τους έβλεπες διαρκώς παντού. Ήταν το ΠΑΣΟΚ. Η δύναμη, το καινούργιο. Κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει την εξουσία τους. Ό,τι έλεγαν ήταν θέσφατο. Υπήρχαν εφημερίδες που τους φιλοξενούσαν διαρκώς. Τον Κουλούρη ειδικά τον θυμάμαι να παρουσιάζεται με ένα είδος παροιμιώδους λεβεντιάς. Δίπλα στον αρχηγό χάραζε πολιτική, ειδικά στις προεκλογικές περιόδους.  Ως υπουργός του Ανδρέα μάλιστα, όπως καυχιέται στο βιογραφικό του σεμνά, πολλά έργα “εκείνη την περίοδο κι είχαν την σφραγίδα της δικής του επιμονής και του οργανωτικού του ταλέντου”! Ανάμεσα στα άλλα του χαρακτηριστικά, ήταν η αγάπη του για τον Παναθηναϊκό και οι κατηγορίες από τη μεριά άλλων παραγόντων του αθλητισμού για επιλεκτική συμπεριφορά. Κουμπάρος του Γιώργου Βαρδινογιάννη εξάλλου, δεν έκρυψε ποτέ τις συμπάθειες.

Στα χρόνια του νέου ΠΑΣΟΚ, από το Σημίτη και μετά έπεσε σε δυσμένεια ως απολειφάδι μιας άλλης εποχής. Τα τελευταία χρόνια μια σειρά τηλεοπτικών εμφανίσεων του με το eyeliner κυρίαρχο γύρω από τα μάτια του, να δίνει ένα δραματικό τόνο στην εμφάνισή του, έγινε λίγο σαν μασκότ των τριτοκλασάτων καναλιών κατηγορώντας τους πολιτικούς.

Χτες, η επανεμφάνιση του στο προσκήνιο με την περιπέτεια στους δρόμους της Αθήνας τον ξανάφερε στο προσκήνιο. Λίγο ως πολύ όλοι γνωρίζουμε τι έγινε. Με τις όποιες παλινωδίες στην ενημέρωση, που άλλαξε στη διάρκεια της μέρας αρκετές φορές, ανάλογα με το ποιο κανάλι παρακολουθούσε κανείς, η κατάληξη ήταν η αναμενόμενη. Σε κανένα αυτόφωρο δεν οδηγήθηκε, καμιά χειροπέδα δεν χρησιμοποιήθηκε, κανένας νόμος δεν εφαρμόστηκε. Τρία κόκκινα φανάρια, ένας αστυνομικός τραυματισμένος, ένα ληγμένο δίπλωμα, κάμποσα κιλά τσαμπουκάς του τύπου “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;” και η αίσθηση της αιώνιας ατιμωρησίας που κατατρώγει τις σάρκες της χώρας εδώ και δεκαετίες, μη σου πω από την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους μέχρι σήμερα.

Και μετά πέσαμε να κοιμηθούμε με την αίσθηση της πίκρας στο στόμα. Πως αυτή η χώρα δεν θα αλλάξει ποτέ.

Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Να μην κοιμηθούμε και αυτό το βράδυ παραιτημένοι. Όσο περνά ο καιρός σκέπτομαι όλο και περισσότερο πως κανείς δεν διαμαρτύρεται, δεν διεκδικεί δεν απαιτεί. Χτες βράδυ ας πούμε θα έπρεπε να οργανωθεί μια ολονυχτία έξω από το σπίτι του πρώην υπουργού. Άνθρωποι με κεριά στα χέρια και δεμένα τα μάτια συμβολικά θα έπρεπε να διανυκτερεύσουμε εκεί από έξω και τα συνεργεία της τηλεόρασης να μετέδιδαν αυτή την εικόνα όλη νύχτα αντί για χορευτικά ριάλιτι. Και η εικόνα να έκανε το γύρο του κόσμου, δείχνοντας ένα λαό αποφασισμένο να μην επιτρέπει πια να υποτιμούν τη νοημοσύνη του ανίκανοι πολιτικοί, διεφθαρμένοι δικαστές και δημοσιογράφοι εντεταλμένοι. Δεν το κάναμε. Τουλάχιστον χτες; Τι λες για σήμερα;