Μαγκιά του;

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία από τη γειτονιά μας.

Στο ισόγειο της πολυκατοικίας που στεγάζει το σπίτι μας, υπάρχει ένα μικρό καφέ. Δίπλα του ακριβώς, υπάρχει ένα άλλο μεγάλο συγκρότημα καφέ, φαστ φουντ, μπαρ και μίνι μάρκετ. Κάποτε το μικρό καφέ ήταν και αυτό τμήμα του μεγάλου, αλλά μετά από μια περίοδο αναταράξεων και αλλαγής ιδιοκτησίας του μεγάλου, είχε προκύψει το μικρό. Ας το λέμε «μικρό καφέ» για να συνεννοούμαστε.

Ο ιδιοκτήτης του μεγάλου καφέ, ένας άνθρωπος με ύποπτο παρελθόν, δεν μπόρεσε ποτέ να χωνέψει το παλιό κομμάτι της επιχείρησης του που πλέον ακολουθούσε αυτόνομη πορεία και το έδειχνε με κάθε τρόπο. Την μια μέρα έβαζε τα τραπέζια του στο πεζοδρόμιο στην περιοχή του μικρού καφέ. Την άλλη του έκλεινε την είσοδο. Έφτασε στο σημείο να ρίξει τον τοίχο και να του πάρει ένα ολόκληρο δωμάτιο και ύστερα και άλλο και άλλο.

Ο ιδιοκτήτης του μικρού καφέ, ένας παλιός καλλιτέχνης, προσπάθησε να αντιδράσει αλλά όσο αντιδρούσε τόσο χειρότερα γινόταν τα πράγματα.  Ο τραμπούκος ιδιοκτήτης του μεγάλου καφέ, έφτασε στο σημείο να επιτεθεί στους σερβιτόρους, να σπάσει τραπέζια και καθίσματα καταστρέφοντας το όμορφο μικρό μαγαζάκι. Εμείς οι κάτοικοι των υπόλοιπων ορόφων της οικοδομής προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε. Άλλοτε στηρίζοντας οικονομικά και άλλοτε βάζοντας τα σώματα μας ως ασπίδα για να προστατέψουμε το μικρό μαγαζάκι και το προσωπικό του. Αυτό βοήθησε το μικρό καφέ να στέκεται αξιοπρεπώς στα πόδια του παρ’όλες τις επιθέσεις του κακού γείτονα. Ήταν μεγάλη τύχη για τον ιδιοκτήτη του μικρού καφέ που τον στήριξαν παλιά τζάκια, αριστοκράτες, που είχαν κάνει μια εταιρεία μεταξύ τους και ας μην πήγαινε και τόσο καλά τελευταία.

Αυτή κατάσταση συνεχίστηκε για χρόνια μέχρι που εμφανίστηκε στη γειτονιά ο νέος ιδιοκτήτης μιας άλλης επιχείρησης εστίασης πέντε δρόμους πιο κάτω. Έκοψε βόλτες. Εκτίμησε την κατάσταση και αποφάσισε ότι ήλθε η στιγμή να επέμβει.

Κάλεσε τον ιδιοκτήτη του μικρού καφέ στο μαγαζί του. Τον μάλωσε γιατί εμφανίστηκε με τα ρούχα της δουλειάς. Τον εξευτέλισε δημοσίως, θέλοντας να δείξει ποιος είναι το αφεντικό, και ύστερα τον έδιωξε. Του έστειλε όμως μήνυμα ότι αν ήθελε να έχει την υποστήριξη του θα έπρεπε να του στέλνει κατ’ αποκλειστικότητα μια σπάνια ποικιλία καφέ που έβγαζε μόνο το μικρό καφέ και κάποια μάφινς.

Άφησε να περάσει λίγος καιρός και εμφανίστηκε ξανά. Αυτή την φορά κάλεσε τον ιδιοκτήτη της μεγάλης επιχείρησης να βρεθούν σε ένα ξενοδοχείο μακριά από τα μέρη τους. Τον υποδέχτηκε με τις τιμές που πίστευε ότι του άξιζαν. Συζήτησαν για ώρα, κανείς δεν έμαθε τι είπαν ακριβώς αλλά φαίνεται ότι τα βρήκαν.

Είχε έλθει η ώρα να ανακοινώσει στο μικρό καφέ τις αποφάσεις του. Κάλεσε τον ιδιοκτήτη του στο μαγαζί του. Μαζί με αυτόν και την επιτροπή της πολυκατοικίας από επάνω. Τους ανθρώπους που τόσα χρόνια στήριξαν το μικρό μαγαζάκι και τους ανθρώπους του. Τους κάλεσε, όχι για να συζητήσει μαζί τους αλλά για να τους ανακοινώσει τις αποφάσεις του. Αυτό θα ήταν κάποτε αδιανόητο για τους παλιούς αριστοκράτες κατοίκους της πολυκατοικίας, αλλά είπαμε ότι οι δουλειές πήγαιναν χάλια και οι μάνατζερς που είχαν επιλέξει για να διαχειριστούν τις τύχες τους ήταν τρίτης διαλογής.

Με λίγα λόγια τους ανακοίνωσε ότι ο τραμπούκος θα μπορεί να βάζει τα τραπέζια του όπου θέλει, θα κρατήσει τα κομμάτια του μικρού καφέ που με το έτσι θέλω είχε κάνει δικά του ενώ υποχρέωσε τον ιδιοκτήτη του να αγοράζει καφέδες από την δική του επιχείρηση και τους καφέδες θα τους πληρώνουν οι ξεπεσμένοι ευγενείς γείτονες.

Αυτά συμβαίνουν φίλοι μου στην μικρή μας γειτονιά σε αυτή την μικρή την γειτονιά, την μεγάλη…