Μακριά από την Ελλάδα

του Γιώργου Τούλα

Είναι μια βδομάδα τώρα που λείπω χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα. Σε ένα ταξίδι προγραμματισμένο καιρό, από μια ανάγκη οι φετινές διακοπές να είναι μακριά. Ποτέ δεν με είχε πιάσει αποστροφή στο ελληνικό καλοκαίρι, φέτος όμως ένιωσα την ασφυξία. Δεν υπήρξε ούτε μια μέρα χωρίς ένα ουφ να κυριαρχεί.

Μια βδομάδα μακριά χωρίς τηλέφωνο, χωρίς ιδιαίτερη επαφή με την ελληνική πραγματικότητα. Κλεφτά, μπαίνω μια φορά τη μέρα και κοιτάζω τους τίτλους των ειδήσεων. Την προεκλογική περίοδο που εξελίσσεται σε τραγέλαφο. Εδώ οι ειδήσεις παίζουν άλλα θέματα, κανένα μέσο τις ελληνικές εκλογές.

Τα ελληνικά sites που κοιτάζω κλεφτά μιλούν για αλλαξοκωλιές προσώπων που αποσκιρτούν από δω, πηγαίνουν εκεί, μεταγραφές, εικονικούς καβγάδες που δεν τους πιστεύει κανείς, δηλώσεις, εναλλακτικές παρουσιάσεις προγραμμάτων σε πάρκα, τη συνεχιζόμενη τραγωδία των Σύριων προσφύγων και των ανέτοιμων ελληνικών που υποδέχονται.

Στους τοίχους των φίλων μου αμηχανία. Έκτος από τους βαμμένους κομματικά και κάτι άλλους που είδαν το φως τελευταία και μπήκαν σε κομματικά βουλεβάρτα, οι υπόλοιποι σε παραίτηση. Εξουθενωμένοι γράφουν περί ανέμων και υδάτων. Ψάχνουν να βρουν μακριά από τις πολιτικές εξελίξεις το φως. Καμία σχέση με τρεις μήνες πριν. Τον καιρό του ΝΑΙ και του ΟΧΙ. Την πόλωση. 

Από μακριά όσα συμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας μοιάζουν ιλαροτραγωδία. Τα παρακολουθείς πιο ψύχραιμα. Σχεδόν δεν σε αγγίζουν. Το δράμα θα ξεκινήσει μόλις μπω στο αεροπλάνο του γυρισμού. Όταν θα γίνουν και πάλι μέρος μου. Ή εγώ μέρος τους. Η ιδέα με αρρωσταίνει. Για πρώτη φορά δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Να ξαναζήσω την αβάσταχτη καθημερινότητα. Το πνιγηρό αύριο. Ο πιο δύσκολος χειμώνας της ζωή μας έρχεται. Το νομίζαμε και πέρσι και διαρκώς από το 2010. Όμως φέτος μοιάζει να είναι κιόλας.

Κλείνω τον υπολογιστή, το κινητό είναι κλειστό έτσι και αλλιώς, και κοιτάζω τριγύρω πως άλλοι λαοί, που διαλυμένοι ξεκίνησαν μετά τον πόλεμο, σήμερα καλπάζουν. Σε δυο και κάτι βδομάδες ψηφίζουμε. Γιατί άραγε;